Recensie: 'Under Paris' - Dood en verderf in de Franse Seine

Under Paris gaat over een dame die, drie jaar na een ongelukkige aanvaring met een haai in de zee, opnieuw in aanraking komt met diezelfde haai. Maar nu in downtown Parijs. Er volgt een klopjacht. Omdat het 2024 is en alles een maatschappelijk verantwoorde boodschap moet hebben, probeert ondertussen een ecologische protestgroep de haai te redden, want alle dieren zijn gelijk aan mensen. Oh ja, er is ook nog een burgemeester die geld belangrijker vindt dan de veiligheid van burgers. Waar hebben we dat eerder gehoord? Als dat maar goed gaat.

Om antwoord te geven op de eerder gestelde vraag, wat maakt een goede haaienfilm, is het handig om Under Paris eens te vergelijken met Jaws maar ook met Deep Blue Sea. Niet alleen is dat eerlijker voor Under Paris, maar we doen het tegelijkertijd ook om te laten zien dat de pogingen die Under Paris doet om net als Jaws soms echt spannend te zijn, mislukken. Tezamen met de pogingen die het doet om net als Deep Blue Sea een mix te vinden tussen spanning en actie. Een lastige taak, zou je kunnen zeggen.

In Jaws duurt het een minuut of 45 voor we de haai zien. Even zien. Niet lang, maar even. Vervolgens zien we de haai weer lange tijd niet, wat de film extra mystiek en spanning brengt. Als kijker ben je de horizon aan het verkennen. Waar is de haai? Vragen die je stelt omdat de toon reeds is gezet. Het beest heeft "gewicht". Als kijker ben je geïnvesteerd. De film werkt op dat moment perfect en dat zonder jumpscares of harde violen in je oor.

In een goede (haaien)film gaat het er onder de streep niet om wat je laat zien, maar waarom je het laat zien. Als kijker ben je bij Jaws geïnvesteerd in de karakters. Je wil weten wat er met ze gaat gebeuren. De haai voelt als bijzaak op sommige momenten. Is dat niet het ultieme compliment? Je voelt oprechte spanning als Quint een verhaal vertelt over hoe hij vroeger, ten tijde van oorlog, moest overleven in een donkere nacht en zee terwijl zijn schip onder hem wegzonk en zijn kameraden kapot werden gevreten door haaien. "Het was echt wachten om eraan te gaan," aldus Quint. De gedachte alleen al bezorgt me tijdens het schrijven weer een rilling. Deze scène moeten we namelijk zelf visualiseren als kijker. Minder is meer.

Under Paris wisselt scènes van suspense af met over-the-top actie, net als Deep Blue Sea, maar doet dit met haaien die uitsluitend zijn gemaakt in de computer. Geen praktische effecten op wat haaienvinnen na. Alles is digitaal. En je ziet het goed, want de film is door Netflix in 4K beschikbaar gemaakt. De haaien bewegen onnatuurlijk en lijken zelfs te vliegen. Het zijn net torpedo's soms. Het is ontzettend onrealistisch en het lijkt op sommige momenten op een scène uit een computergame. Goede kans dat het je direct uit de film haalt. Wie keurt zoiets goed of bedenkt dat dit een goed idee is?

Dat was mijn persoonlijke gedachte tijdens deze scènes. Hebben de filmmakers de eerder genoemde films niet gezien? Wat is hun idee bij een goede haaienfilm? Het voelt ook een beetje oneerlijk naar de film zelf. Er lijkt een meer subtiele en echtere versie van de film verborgen te zijn onder de slecht doordachte haaienscènes. Under Paris is, op locatie in Parijs, verrassend prettig gefilmd en het lijkt alsof de acteurs er ook meer van hadden verwacht. Ze doen hun best. Maar is dat genoeg?

Karakters in Under Paris hebben niets van waarde te zeggen tegen elkaar en niets in de film maakt echt uit. Er worden geen rationele beslissingen genomen door de karakters. Alles om maar snel naar de volgende scène te gaan. Met vliegende torpedohaaien in Parijs dus. Dat laatste deed me even denken om de film nog te vergelijken met Sharknado, maar die eerste film wist zichzelf uiterst professioneel te onderscheiden door volledig in te zetten op het absurde.

Under Paris lijkt bijna gemaakt te zijn door ChatGPT, nadat de op geld beluste producer tijdens een vergadering de zoekwoorden "haai", "stad", "+script", "goedkoop om te maken" en "makkelijk om snel te verkopen aan Netflix" intikte. Er is geen duidelijke of onderscheidende toon te bekennen. Geen oprechte identiteit. Het meest intelligente, gemeende of doordachte wat de film te melden heeft, is een quote van Charles Darwin, waar Under Paris mee opent.

Het voelt uiteindelijk niet eerlijk om Under Paris te vergelijken met klassiekers als Jaws of zelfs Deep Blue Sea. Eigenlijk is dit dus meer een review bedoeld om je met alle liefde te adviseren een avond in te plannen met jezelf, je partner, vrienden, of wie dan ook en ouderwets Jaws of zelfs Deep Blue Sea te gaan kijken. Films die de tand des tijds hebben doorstaan en zich niet afhankelijk hebben gemaakt van een kantoorvisie en slechte computeranimaties, maar van sterke karakters en oprecht voelbare spanning of in het geval van Deep Blue Sea: pure fun. Under Paris verdrinkt helaas in voorspelbaarheid en wordt door ons dan ook maximaal afgeraden en verder onder water geduwd.

★★☆☆☆