Recensie: 'Spaceman' - Een Melancholisch Meesterwerk

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Adam Sandler speelt in Spaceman de rol van zijn leven, en ik durf voorzichtig te zeggen dat dit misschien wel dé beste Netflix-original is die ik ooit heb gezien. Spaceman is een melancholisch meesterwerk waarbij zowel Sandler als Paul Dano je meenemen op een emotionele reis door de kosmos waarbij thema’s als depressie, rouw, eenzaamheid, vriendschap en de dood centraal staan.

Wanneer astronaut Jakub na dagen eindelijk zijn eindbestemming lijkt te naderen, begint onderhand ook de eenzaamheid aan hem te knagen. Vooral de relatie met zijn vrouw Lenka, gespeeld door Carey Mulligan, houdt Jakub bezig. De twee hebben een turbulent verleden achter de rug, wat ik hier verder niet zal spoilen, waardoor Jakub zich aan de rand van ons zonnestelsel zowel geestelijk als lichamelijk nog nooit zo ver van zijn vrouw heeft gevoeld.

Alles verandert wanneer Sandler denkt gek te worden en hij zich een pratende spin lijkt te verbeelden. Al snel wordt duidelijk dat de spin, later in de film de naam Hanus krijgt, echt is. De twee bouwen een band op, waarbij Hanus Jakub meeneemt op zowel zijn fysieke reis naar een mysterieuze wolk voorbij Jupiter die Jakub moet onderzoeken, als in het verwerken en reflecteren van de situatie met zijn vrouw.

Dit klinkt misschien cliché en als de zoveelste poging tot het creëren van een tranentrekker, maar de setting, het acteerwerk, het verhaal en het uiteindelijke einde van de film zorgen voor een emotionele achtbaan waarvan je zou willen dat je hem nog een keer voor de eerste keer kon ervaren. Adam Sandler speelt de sterren van de hemel en laat met Spaceman zien meer in zijn mars te hebben dan alleen plat vermaak met middelmatige komedies.

Regisseur Johan Renck weet het voor elkaar te krijgen om als kijker emotioneel geïnvesteerd te raken in een pratende spin. De band tussen Jakub en Hanus is werkelijk fenomenaal geschreven en prachtig geacteerd, waarbij Paul Dano met zijn stem het karakter Hanus op fenomenale wijze tot leven brengt. De film doet ergens ook een béétje denken aan het meesterwerk van Christopher Nolan, Interstellar. Hoewel de film totaal iets anders doet, voelt de emotie die naar voren komt, zeker tegen het einde van de film, vergelijkbaar aan.

Ondanks dat de film op bepaalde momenten emotioneel zwaar beladen kan zijn, weet de film van begin tot eind een mooi verhaal te weven met thema's als depressie, eenzaamheid, rouw, vriendschap, liefde en de dood. Verwacht geen spannend sci-fi avontuur, maar eerder een aangrijpende dramafilm in de ruimte.

Hoewel ik me niet kan herinneren ooit een traan te hebben gelaten tijdens het kijken van een film, is het uitgerekend Adam Sandler die ervoor zorgt dat ik het niet droog hield. Chapeau! Spaceman krijgt dan ook de uitzonderlijk hoge score van 9/10. Dit smaakt naar meer, en het is te hopen dat Sandler hiermee vaker een serieuze rol krijgt aangeboden.