Recensie: 'Millers Girl' - Een seksueel beladen kunstwerk

Millers Girl is te zien als een fusie tussen American Beauty (1999) en The Addams Family (1991), met een vleugje Cruel Intentions (1999). Het thema – de broeiende erotiek tussen een adolescente studente en een volwassen man die door zijn echtgenote wordt afgewimpeld en genegeerd – is sterk geïnspireerd door American Beauty. De sfeer en de setting – een saai dorp, omgeven door uitgestrekte bossen, waar normaal niets gebeurt en iedereen in een groot gotisch landhuis lijkt te wonen – lijken dan weer gekopieerd uit The Addams Family.

Er zit veel aandacht in de decorstukken en kostuums. Millers Girl wil een eigen stempel drukken qua schoonheidsvoorkeuren, en slaagt hier uitmuntend in. De hoofdrolspelers zijn goed gecast: zowel de vurige en verleidelijke Jenna Ortega als haar sletterige of politiek-correcter uitgedrukt: avontuurlijke en biseksuele vriendin Winnie Black (Gideon Adlon), die net als in American Beauty om te beginnen het hele intrige in gang zet. Je hebt Martin Freeman in de rol van ogenschijnlijk sullige leraar, die zich ongeveer als in de film Fargo (1996) door zijn echtgenote tegelijkertijd laat opgeilen en vernederen.

Deze film verdient een uitvoerige analyse vanwege alle diepe thema’s die erin verwerkt zijn. De isolatie van het geheel, het letterlijk omringd zijn van de statige landhuizen door broeierige bossen en velden, laat de suggestie open dat het allemaal een droom is – een literair visioen van een schrijver wiens fantasie op hol slaat in een onbevredigend huwelijk. Miller wordt letterlijk door zijn vrouw verbannen naar een schuurtje om zich af te sjorren, en betreedt tegelijk de villa van zijn hoogbegaafde studente om haar als een nimf op bed te leggen, met haar billen tegen zijn heupen gevleid terwijl ze hem voorleest uit eigen werk.

De beperkingen van dit review-format in acht nemende, roep ik iedereen op om deze film te gaan zien. Het is een kunstwerk dat je meermaals moet bekijken om alle thema’s en diepere lagen recht te kunnen doen. Bijvoorbeeld het thema van de subversieve seksualiteit: de verdrongen, opgekropte aantrekkingskracht tussen leraar en studente, met daar tegenover de meer expliciete toespelingen op seksualiteit die maatschappelijk wél geaccepteerd zijn – een contrast dat het personage Cairo Sweet in de film ook uitdrukkelijk bekritiseert.

Tot slot wil ik zeggen dat het een nogal onamerikaanse film is voor een Amerikaanse film: de ambivalentie omgang met moraliteit – hoe eerlijk en tegelijk oneerlijk de personages zijn tegenover zichzelf en anderen; hoe ze zich laten verleiden in het vertroebelen van hun motieven en elkaar daarbij opportunistisch duwtjes in de rug geven; elkaar gebruiken om hun eigen chtonische verlangens voor zichzelf goed te praten, om dan op het moment suprême weer resoluut terug te veren en alle ambivalentie te ontkennen – het loont de moeite om deze film zorgvuldiger te analyseren!

Volg Sid via Telegram – en steun hem via BackMe!