Recensie: 'A House Of Dynamite' – een behoorlijk geslaagde thriller met één aanmerking

In A House of Dynamite wordt er weinig tijd verloren: de film duikt er snel in. Een satelliet van de Amerikaanse Defensie detecteert een nucleaire raket die is gelanceerd. Vanwege een kortstondige storing is het niet duidelijk vanwaar deze precies is afgevuurd. Het is ook nog geheel onbekend van wie het afkomstig is. Het einddoel van de raket blijkt Chicago te zijn. Inslag is over achttien minuten. Er wordt een nachtmerriescenario geschetst, en wat volgt is hoe overheidsfunctionarissen, het leger en onder andere de president dit proberen te stoppen en hiermee omgaan.

De film laat dezelfde situatie zien vanuit drie verschillende perspectieven. Een vertelstructuur die ooit groot werd gemaakt door Akira Kurosawa met Rashomon. Een opzet die inmiddels tig keren is gedaan, toch kan het nog altijd goed werken. Hier zijn het vooral mensen in kamers die met elkaar praten. Je ziet veel schermen, mensen die met elkaar bellen, satellietbeelden en videoverbindingen, maar het is allemaal erg knap gedaan. Met name de eerste twee segmenten zijn erg sterk en zorgen voor een bijna constante spanning.

Zo zien we in de verschillende segmenten onder meer Rebecca Ferguson als Captain Olivia Walker van de Situation Room in het Witte Huis, Tracy Letts als generaal Brady, Jared Harris is de minister van Defensie, en Gabriel Basso de veiligheidsadviseur, die velen zullen herkennen uit de Netflix-hit The Night Agent. Anthony Ramos is gestationeerd op een raketbasis in Alaska, Idris Elba treedt op als POTUS en zo zijn er nog een aantal anderen. De film leunt in zijn uitingen voornamelijk op Idris Elba en Rebecca Ferguson, maar van echte hoofdrollen kun je niet spreken. Het verhaal is verdeeld over meerdere personages op verschillende locaties en hoewel het zich grotendeels in gesloten ruimtes afspeelt, voelt de film toch behoorlijk groots aan.

De meeste mensen zullen nooit met zo'n situatie te maken krijgen, laat staan zulke beslissingen moeten nemen. De meesten zullen zich ook nooit op dat niveau bevinden, of überhaupt in deze kamers. Of het heel realistisch is wat hier geschetst wordt, valt dan ook niet met zekerheid te zeggen. Het voelt echter wél zo en dat werkt sterk in het voordeel van de film. De realistische toon draagt aanzienlijk bij aan de spanning en het doemscenario dat hier wordt neergezet.

A House of Dynamite komt echter niet zonder aanmerkingen. Het derde segment, hoewel nog steeds sterk, is toch wel een stukje minder dan de voorgaande twee (waarvan de eerste overigens de beste is). Het grootste minpunt is echter het einde. Een uiterst abrupt slot dat zonder meer tot verdeeldheid zal leiden. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die ermee weglopen; het is immers bewust zo bedoeld, om de kijker in het ongewisse te laten en onder andere zelf te laten raden wat de president zou doen. Tegelijkertijd voelt het echter als een enorme anticlimax en een gemakzuchtige uitvlucht. Wat mij betreft is het een flinke domper en is het net alsof iemand tijdens een spannende film ineens op de stopknop drukt.

Maar goed, sommigen zeggen ook wel: het gaat niet om het einddoel, maar om de reis ernaartoe. En to be fair, in verschillende gevallen is dat zeker waar. Of dat hier ook zo is, mag je zelf bepalen. A House of Dynamite is voor het grootste gedeelte een behoorlijk geslaagde thriller, waarvan het eerste gedeelte echt top-notch is. Jammer genoeg weet de film die intensiteit niet volledig vast te houden. En dan is er nog dat einde...

★★★½☆☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!