Recensie: 'Binary' - Gewaagde, gruwelijke horror van Hollandse bodem

De film draait om Nisha, een Pakistaanse transvrouw die naar Nederland is gekomen om haar transitie te voltooien en wat geld probeert bij te verdienen met erotische performances op vage, duistere plekken. Nisha heeft veel aan haar hoofd; zo valt haar broer haar bijvoorbeeld lastig omdat hij zich zorgen maakt om haar veiligheid. Transpersonen zijn namelijk volgens de broer nog weleens slachtoffer van hevige geweldsincidenten. Maar, dan is er ook nog een innerlijke demon die haar overal achtervolgt.

Wanneer Nisha haar innerlijke demon letterlijk uitkotst, begint de ellende. Voor zover ik het begrepen heb, gaat het hier om haar mannelijkheid die haar lijkt te achtervolgen. Het is dus niet alleen een figuurlijk gevecht met een innerlijke demon, maar ook een letterlijk gevecht. Erg slim en tof uitgewerkt van Bronsgeest. In eerste instantie lijkt de duistere dubbelganger van Nisha zich te richten op degenen die haar kwaad willen doen, waarna pas later in de film ze zelf de confrontatie aangaat met haar demon.

De muziek van Michiel Marsman verleent de film een huiveringwekkende intensiteit die op zichzelf al de moeite waard is om te benoemen. De opgebouwde spanning, bijvoorbeeld door een knipperende zaklamp, samen met de duistere klanken van Marsman, tilt de film naar een hoger niveau. Er lijkt een geboren horrorcomponist te schuilen in Marsman! Fenomenaal!

Maar laat ik de loftrompet even aan de kant schuiven en toch wat kritische noten kraken. De gebeurtenissen die leiden tot de geweldsexplosie in de film zijn wel erg kort door de bocht. Wanneer er tijdens een vrijgezellenfeest in een leegstaand clubhuis de hele zaak uit de hand loopt omdat de vrijgezel in kwestie meer wil maar al snel ontdekt dat Nisha's transitie nog niet is voltooid. Als hetero man kan dit wellicht geen aangename ervaring zijn, maar de escalatie die daarop volgt slaat echt helemaal nergens op.

Zeker de hele scène met de dweil die tevoorschijn wordt getoverd, waar handelingen mee worden verricht die wederom buiten proportioneel zijn. Ook als je een musculaire baviaan bent die strak van de testosteron staat, kan ik me niet voorstellen dat je zó ver gaat om iemand toe te takelen. De verfijnde storytelling in de film doet zichzelf hiermee tekort.

Wanneer de demon zint op wraak, volgt er een ware slachtpartij waarbij de moordscènes allemaal fantastisch zijn gefilmd. Wederom wel één puntje van kritiek: er wordt op een gegeven moment iemand compleet toegetakeld met stenen rotsblokken. Dat voelt een beetje out of place; waarom hier niet gekozen is voor – om maar wat te noemen – een buis van een waterleiding of iets dergelijks, in ieder geval geen stenen die random al klaar lagen om flink mee uit te halen.

Bronsgeest probeert wel écht iets unieks te doen, en dat valt te prijzen. Vooral de moordscènes zijn strak en gewelddadig, goed gefilmd, ondersteund met bijzonder sterke muziek en vernuftige visuele trucjes die op fantastische wijze de spanning opdrijven. Actrice Inaya Zarakhel die Nisha vertolkt weet, voornamelijk als haar duistere dubbelganger, indruk te maken. Het deed sterk denken aan Bonnie Aarons die de angstaanjagende non speelt in The Nun.

De film is een gewaagde unieke horrorfilm die – zéker voor Nederlandse begrippen – zich uitmuntend staande houdt. Binary krijgt als beoordeling een 6.9/10. Volgende week presenteert Martin Koolhoven de vierde film Trauma P*rn Club van filmmaker Michael Middelkoop. Binary is terug te kijken via NPO Plus, bekijk hieronder de trailer.