Recensie: 'The Garfield Movie' - Een kleurrijk avontuur met een flauwe nasmaak

De film verkent de oorsprong van de geliefde lasagne-liefhebbende kat Garfield, ingesproken door Chris Pratt. We zien Garfield's jonge jaren en zijn band met zijn baasje Jon Arbuckle, gespeeld door Nicholas Hoult. De openingsscènes zijn zonder twijfel het sterkste gedeelte van de film. De schattige animaties van een baby Garfield zijn onweerstaanbaar en trekken je onmiddellijk in het verhaal met zijn aandoenlijke charme en waterige oogjes.

Naarmate het verhaal vordert, verandert de film in een avontuurlijke roadmovie. Garfield werkt samen met zijn vervreemde biologische vader Vic (Samuel L. Jackson) om een overval op een melkboerderij te plegen. Dit alles om de beruchte kattenbaas Jinx (Hannah Waddingham) af te kunnen betalen. Hoewel deze onverwachte wending een interessante dynamiek introduceert en thema's van familie en verzoening verkent, vervalt het verhaal al snel in clichés.

Garfield, bekend om zijn luie en sarcastische houding, wordt in een situatie geplaatst die teamwork vereist, wat weliswaar voor komische momenten zorgt, maar vaak gedateerd en voorspelbaar aanvoelt. De humor doet denken aan oude Looney Tunes en Tom en Jerry-tekenfilms – het is een kwestie van smaak, maar echt vernieuwend is het niet.

De voorspelbaarheid van het verhaal en de flauwe, gedateerde grapjes zorgen ervoor dat de film zelden echt grappig is. Zelfs de romantische scènes tussen de personages worden ondersteund door de standaard muziek die je altijd hoort bij dit soort momenten, wat wederom niet origineel en enigszins inspiratieloos overkomt. De menselijke personages in de film zijn weinig overtuigend en blijven vlak, terwijl Garfield's hondenvriendje Odie en andere dieren die ze tegenkomen op hun avontuur juist de show stelen.

Wat de animatie betreft, levert de studio achter eerdere films zoals de Oscargenomineerde Netflix-animatie Nimona en Under the Boardwalk een knap staaltje werk af. Visueel ziet de film er fantastisch uit, maar valt in het niet door een clichématig verhaal, overduidelijk gericht op (hele) jonge kijkers. Het plot – op pad gaan, verdwalen, boeven tegenkomen, verslaan en eind goed al goed – voelt als een herhaling van zetten.

De toevoeging van Garfield's vader voelt ook geforceerd en had wellicht beter geïntroduceerd kunnen worden in een vervolgfilm. Wanneer je een poging doet om de Garfield-filmfranchise nieuw leven in te blazen, 20 jaar na de nog altijd superieure versie met Bill Murray, hadden de makers wellicht herkenbare personages zoals Odie of Garfield zelf meer kunnen laten schitteren.

The Garfield Movie richt zich duidelijk op een jonger publiek en de grapjes zullen kinderen onder de 12 jaar waarschijnlijk wel vermaken. Volwassen Garfield-fans moeten zich echter voorbereiden op een clichématige familiefilm die af en toe een glimlach op je gezicht tovert, maar niet meer dan dat. We hebben de Engelstalige, originele versie gekeken; de Nederlands gesproken versie hadden we waarschijnlijk al helemaal niet getrokken. In vergelijking met de Garfield-film uit 2004 voelt The Garfield Movie aan als een kant-en-klaarmaaltijd, terwijl de versie met Bill Murray ongeëvenaard blijft.

★★★☆☆