Recensie: 'Play Dirty' – helaas slaat de anders zo gevatte Shane Black hier de plank mis

De film draait om het personage Parker, losjes gebaseerd op een boekenreeks van Donald E. Westlake, onder het pseudoniem Richard Stark. Het personage is al meerdere malen verfilmd, onder andere in Point Blank met Lee Marvin, Payback met Mel Gibson en Parker met Jason Statham. Ditmaal wordt hij gestalte gegeven door Mark Wahlberg. Iemand die heel goed kan zijn, maar in deze film is hij het type dat we vaker van hem hebben gezien: nonchalant, bijdehand en met een tough-guymentaliteit.

Het begint wanneer de dievenbende van Wahlberg een roof heeft gepleegd. Dan kom je erachter dat Zen (Rosa Salazar) de bende heeft geïnfiltreerd. Ze schiet bijna iedereen dood en gaat er met de buit vandoor. Wahlberg spoort haar vervolgens op en confronteert haar. Dan hoort hij dat de gestolen buit van hem nodig was om een nog veel grotere roof te plegen. Vervolgens sluit Wahlberg zich aan bij de bende van Zen en neemt daar de touwtjes in handen om een grote heist voor te bereiden.

Het is een streamingfilm, dus om de aandacht te trekken duikt de film er gelijk in en krijg je een actiescène die uitmondt bij een paardenrace. Het is direct duidelijk dat je naar een film kijkt die grotendeels in een studiohal is opgenomen, met gebruik van veel green screen. Het is overkomelijk en iets dat veel vaker gebeurt dan men liefheeft, maar hier is het in de eerste paar minuten meteen iets te opzichtig, met overduidelijke CGI. Dat blijft in feite de hele film zo. Zo is er bijvoorbeeld een shoot-out op straat en een sequentie met een naderende trein, waarbij de backdrop wel erg duidelijk digitaal is. Het helpt de film niet echt, en voor een productie als deze voelt de actie hierdoor ook ondermaats aan.

Maar het grootste euvel is wel het script. Waar Shane Black als bijna geen ander kan uitblinken in uiterst gevatte dialogen, scherpe one-liners, briljant bijdehante humor en geweldige heen-en-weer-praat tussen personages, slaat hij hier de plank wel flink mis. Van al die scherpte is weinig te bekennen; het voelt allemaal gemakzuchtig en veilig. Je vraagt je dan af hoeveel vrijheid Shane Black werkelijk had bij het maken van deze film. Je zou bijna denken dat hij een script had dat vervolgens door een onervaren stagiair voor de studio is herschreven om het allemaal zo makkelijk mogelijk te maken. Sure, er valt af en toe wat te grinniken, bijvoorbeeld om een vloekende Tony Shalhoub, maar veel meer dan dat wordt het niet.

Er wordt wel vaak geroepen: "dat is een typische Netflix-film." Weliswaar vaak onterecht, omdat het dan niet eens een Netflix-productie is, maar goed... Nu is deze Play Dirty weliswaar geen Netflix-, maar een Amazon Prime-productie. Echter kun je hier wél spreken van een 'typische' streamingfilm, waarbij geprobeerd wordt alle boxjes af te vinken die van belang zijn. Daar hoeft niet per se iets mis mee te zijn, zolang al die boxjes maar goed gevuld zijn. Hier zijn ze echter halfvol.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!