Recensie: 'Furiosa: A Mad Max Saga' - Een schitterend avontuur in een bedorven wereld

Onheilspellende muziek dreunt door het theater terwijl op het grote scherm het land wordt geprojecteerd waar wij stiekem toch wel een klein beetje bang voor mogen zijn. Het lijkt ons de vraag voor te leggen: hoe onrealistisch is dit doemscenario eigenlijk? Wat zou er van de mens terecht komen als de samenleving ineens instort?

Meer dan 45 jaar werkt schrijver en regisseur George Miller nu al aan deze wereld, die model is komen te staan voor het postapocalyptische scenario, zonder zijn werk uit handen te geven. Dat is te merken. Waar andere klassiekers zoals Star Wars in vreemde handen vrijwel onherkenbaar zijn geworden en bijna niets van hun voormalige glorie nog uitstralen, bezit de wereld van Mad Max nog steeds dat datzelfde rauwe gevoel het ooit zo groot heeft gemaakt. We hebben hier te maken met de visie van een ware artiest. Hideo Kojima bracht dit treffend onder woorden toen hij George Miller zijn God noemde, en de Mad Max serie zijn Bijbel.

We worden verwelkomt in het land dat Miller ons voorhoudt als spiegel voor onze eigen samenleving. Een sombere, verlaten wildernis, met niets dan zand, ongedierte en met elkaar strijdende bendes en hun ronkende, halfvergane machines. Een dorre en bedorven wereld waar weinig van waarde nog te vinden is.

Behalve één ding – het groene paradijs dat het thuis is van onze nieuwe heldin Furiosa. “A place of abundance” noemen de karakters het, voor wie het veelal niet meer dan een droom is. We kennen deze plek al uit de vorige film, Mad Max: Fury Road, waarin een oudere Furiosa er tevergeefs naar op zoek is – tevergeefs thuis probeert te geraken.

Hier volgen we een jongere Furiosa, en is het paradijs haar startpunt. Het duurt niet lang of ze wordt uit deze droomwereld weggerukt door types waar de Mad Max-wereld bekend om is: de motorrijdende bendeleden met monsterlijke maskers, waar ze het de rest van haar leven mee aan de stok zal krijgen. Furiosa komt in een van de hordes terrecht die in The Wasteland de dienst uitmaken, waarin je moet vechten voor je plaats en ongehoorzaamheid bestraft wordt met vierendeling: de straf waarbij je ledematen worden vastgebonden aan vier verschillende motoren, zoals dat in de middeleeuwen met paarden gebeurde, die vervolgens ieder een andere kant op rijden.

Het is de eerste Mad Max-film met een vrouwelijke hoofdrol, en ook de eerste Mad Max-film zonder Max. Furiosa kennen we al van het vorige deel, Fury Road, dat zich direct na Furiosa: A Mad Max Saga afspeelt. Daar werd ze gespeeld door Charlize Theron, hier zien we haar jongere versie vertolkt door Anya Taylor-Joy, bekend van The Queen’s Gambit, en binnenkort te zien in het volgende deel van Dune. Het is dus een prequel, waarin we te zien krijgen welke gebeurtenissen direct aan Fury Road vooraf gingen, hoe Furiosa, “the darkerst of all angels”, is geworden wie ze is.

Tegenover Anya Taylor-Joy vinden we Chris Hemsworth, die voor de verandering eens de slechterik speelt. Rondrijdend op zijn strijdwagen met motoren in plaats van bokken, met zijn lange haar en rode cape, lijkt zijn rol van Dementus wel een bewuste knipoog naar de rol van Thor waar hij bekend mee is geworden. Een compleet doorgeslagen, en net wat minder sterke versie van Thor dan wel, minder nobel, maar niet per se minder sympathiek.

“Breng me je leiders”, roept deze bendelijder met ambitie tegen de bewoners van een stad, “ze buiten je uit en gebruiken je als slaven! Volg mij en je zult een gelijke zijn, en zoveel te eten krijgen als je wilt!” Zijn toespraak doet denken aan die van een communist – maar deze film laat er geen twijfel over bestaan welke intenties er achter de woorden schuil gaan.

Eén ding dat bijzonder tot zijn recht komt in deze film is het verloop van tijd. Opgedeeld in verschillende hoofdstukken zien we Furiosa opgroeien van klein kind naar uiteindelijk een jonge vrouw, en ieder hoofdstuk heeft niet alleen zijn eigen stijl, maar vertelt ook een klein en enigszins op zichzelf staand verhaaltje dat netjes aansluit op het grotere geheel.

Ook de politieke en economische relaties tussen de verschillende karakters en facties komen mooi naar voren. Het strijdtoneel tussen de verschillende steden en de citadel, hoewel simpel en overzichtelijk, verschaft de karakters van duidelijke belangen en motivaties. Ook sluiten de gebeurtenissen goed aan op het voorgaande deel, dat hier qua verhaallijn dus direct op volgt. We weten nu meer over de slechterik Immortan Joe, we weten nu waar Furiosa voor vecht, en ik denk dat die film er door het kijken van deze alleen maar beter op is geworden.

Uiteindelijk echter, en dan komt de iets zwakkere kant van deze film naar voren, is het maar gewoon een verhaal over wraak, zoals we er zo veel hebben gezien. Gruwelijk bloedvergieten wordt vergolden met nog meer gruwelijk bloedvergieten, en verder gaat het niet. Oog om oog, tand om tand – een diepere boodschap is hier niet te vinden. Hoewel de karakters wel opmerken dat daarmee niets wordt opgelost en dus begrijpen hoe hopeloos hun situatie eigenlijk is, mist de film hier wel een kans het geheel op een hoger niveau te tillen door hier op zijn minst iets zinnigs over te melden.

Furiosa doet wat we van een Mad Max-film zijn komen te verwachten. Simpele, brute actie, die er zeker mag wezen, in een tot een verbeelding sprekende wereld die met ieder deel net weer wat beter uitgewerkt wordt. Nergens echte diepgang, nergens iets dat we niet al een eerder gezien hebben. Beoordelen we deze film naar wat een Mad Max-film hoort te zijn, dan is hier helemaal niets te klagen en slaagt het met vlag en wimpel. Vergeleken met alle films die naast dit alles ook nog een mooie boodschap en een stukje diepgang te bieden hebben, die werkelijk onze ziel weten te raken, moeten we vaststellen dat de absolute top hier net niet mee bereikt wordt. Mooi, vermakelijk, en uitstekend gemaakt, maar een meesterwerk nog net niet.

★★★★☆