Recensie: 'Atlas' - Jennifer Lopez gaat de strijd aan met levensgevaarlijke AI-robots

Atlas grijpt de kijker meteen met een sterke opening, die ons introduceert in een dystopische toekomst waar AI-bots de wereld dreigen over te nemen. Door middel van fictieve nieuwsuitzendingen en documentaires wordt deze verwoeste wereld overtuigend neergezet. De dreiging van de humanoïde AI-bots is direct voelbaar en zet de toon voor de rest van de film.

Het verhaal volgt Atlas Shepherd, die zich aansluit bij een missie om een losgeslagen humanoïde AI-robot te vangen waarmee ze een mysterieuze geschiedenis deelt. Om enige kans van slagen te hebben, moet Atlas haar afkeer van AI opzijzetten en een enorm AI-aangedreven pantser gebruiken, genaamd Smith, ingesproken door Gregory James Cohan.

Smith en de overige AI-aangedreven pantsers doen sterk denken aan de game Titanfall, waarbij een soortgelijk concept wordt gehanteerd. De relatie tussen Atlas en Smith vormt uiteindelijk de kern van het verhaal en biedt enige emotionele diepgang, die door het matige schrijfwerk elders in de film ontbreekt.

Jennifer Lopez' vertolking van Atlas is degelijk, maar niet bijzonder memorabel. Haar neiging tot overacting en de emotioneel instabiele aard van haar personage kunnen op den duur irriteren, vooral omdat de rest van de cast vrij emotieloos door de film heen walst. Het script, dat complexe emoties en geloofwaardige karakterontwikkeling probeert te tonen, schiet hier enorm tekort en vervalt vaak in clichés en voorspelbare plotwendingen.

Een voorbeeld hiervan is de korte introductie van Zoë, de AI-aangedreven pantserrobot van kolonel Elias Banks, gespeeld door Sterling K. Brown. Hoewel dit in eerste instantie een leuke toevoeging lijkt, verzandt het al snel in geforceerde en onnodige inclusiviteit, aangezien de robot aangeeft aangesproken te willen worden met zij/haar, in plaats van ‘het’. Dit soort details voelen soms als onnodige afleidingen en dragen niet bij aan het geheel van de film, die in de basis veel te bieden heeft maar verzandt in veilige keuzes qua plot en matig schrijfwerk met lege en nietszeggende dialogen.

Waar Atlas echter wel in slaagt, is om op visueel vlak indruk te maken. De CGI is met vlagen bijzonder indrukwekkend en de actiescènes zijn spectaculair. Deze momenten zijn de hoogtepunten van de film en houden je, ondanks het irritante en lege plot, toch aan het scherm gekluisterd.

De climax van de film biedt weliswaar eveneens wat opwinding, maar wordt al snel overschaduwd door een overvloed aan emotioneel nietszeggend geneuzel en een aanhoudende klaagzang van Lopez. De epische offers die worden gebracht lijken de film enige emotionele diepgang te geven, maar dit wordt volledig tenietgedaan nog net voordat de credits beginnen te rollen.

Atlas weet niet te overtuigen op het gebied van verhaal en karakterontwikkeling, waarbij Jennifer Lopez een soms irritante prestatie neerzet als Atlas Shepherd. Het is vooral Gregory James Cohan’s vertolking van Smith die de show steelt en de film, samen met de verbluffende visuals, enigszins weet te redden. Met beter schrijfwerk en een meer consistente regie had Atlas potentie gehad om echt een knaller te zijn, maar helaas blijft het eindresultaat een gemengde ervaring die niet volledig weet te overtuigen.

★★☆☆☆