Recensie 'Until Dawn' - Groundhog Day met messen, maskers en liters bloed

Sandberg maakt geen brave verfilming van de game, maar gebruikt het als springplank voor een bloederige en verrassend frisse tijdlus-thriller. Het resultaat is een slasherfilm met pit, slimme horrorverwijzingen en genoeg vaart om je anderhalf uur bij de strot te grijpen.

Clover (Ella Rubin) is op zoek naar haar verdwenen zus Melanie. Samen met vier vrienden (o.a. Michael Cimino en Odessa A’zion) volgt ze het spoor naar een afgelegen bezoekerscentrum in the middle of nowhere, op aanwijzing van – jawel – een ongure benzinepomphouder (Peter Stormare). Niet veel later duikt er een gemaskerde killer op en het bloed vloeit rijkelijk. Iedereen sterft. Maar dan... begint de dag opnieuw. En opnieuw.

De tijdlus is een oude truc in films, maar hier werkt het verrassend goed. Geen eindeloze herhalingen zoals in Groundhog Day, maar beperkte pogingen om de nacht te overleven. Elke keer nemen de personages de littekens en trauma’s van vorige doden met zich mee. Dat zorgt voor spanning én karakterontwikkeling – iets waar horrorfilms het vaak op laten afweten.

De jongeren zijn gelukkig geen volslagen idioten. Ja, ze maken fouten – hoort erbij – maar ze leren. Belangrijker: ze blijven geloofwaardig als groep. Het voelt af en toe alsof je naar Final Destination kijkt, maar dan met meer zelfbewustzijn.

Until Dawn flirt met thema’s als rouw en angst, maar gelukkig zonder hoogdravend geneuzel. Zodra de film te serieus probeert te worden – met flashbacks en zware gesprekken over verlies – zakt de boel een beetje in. Maar Sandberg weet dondersgoed dat je voor bloed, spanning en horror komt, en daarin stelt hij niet teleur.

De visuele aankleding is sterk: het verlaten centrum, de bosrijke omgeving, de grimmige sfeer – het is allemaal dik in orde. Voeg daar nog een paar smerige kills, een sinistere ondertoon en een tikje zwarte humor aan toe, en je zit gebakken. Er zitten genoeg knipogen in voor fans van de game, maar ook niet-gamers komen hier moeiteloos in mee.

Until Dawn is geen genreklassieker, maar het is wel een lekker brute, verrassend slimme horrorfilm met genoeg eigen smoel. De knipogen naar bekende horroriconen zijn aanwezig, maar de film blijft op z’n eigen benen staan. Het einde laat ruimte voor een vervolg – en eerlijk gezegd zou dat helemaal geen straf zijn. Als dit het begin is van een nieuwe horrorfranchise, dan zeggen wij: laat die zon voorlopig maar even wegblijven.

★★★½☆☆

Until Dawn draait nu in de bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!