In het najaar van 1944 voltrok zich in Zeeland een
militaire tragedie van ongekende proporties. Waar in het collectieve geheugen
vooral de bevrijding van steden als Eindhoven, Nijmegen of Amsterdam blijft
hangen, is het zuidwesten van Nederland lange tijd het ondergeschoven kindje
geweest in de geschiedschrijving. De nieuwe docudrama Het Grote Offensief,
geregisseerd door Victor D. Ponten, doorbreekt dat zwijgen en plaatst de
vergeten Zeeuwse strijd nadrukkelijk op de kaart. De film draait nu in de
Nederlandse bioscoopzalen.
Ponten, samen met producenten Alain de Levita en Matthijs
van Heijningen jr., laat in deze hybride productie van documentaire en drama
zien hoe Zeeland tussen september en november 1944 veranderde in een inferno
van modder, water en bloed. De film is confronterend en soms ronduit
verontrustend, maar biedt ook ruimte voor reflectie op hoe Nederland zijn eigen
oorlogsverleden heeft geconstrueerd en geconsumeerd.
Strategisch kruispunt van Europa
Op 4 september 1944 nemen de geallieerden Antwerpen in. De
havenstad met zijn diepe wateren en moderne infrastructuur is van onschatbare
waarde voor de bevoorrading van het oprukkende front. Maar er is een probleem:
de toegang tot deze haven loopt via de Westerschelde, en die bevindt zich nog
in Duitse handen. Walcheren, dat als een strategische kurk op de flessenhals
van de Schelde ligt, wordt daarmee van levensbelang.
Voor Hitler is de controle over de monding van de Schelde
essentieel. De val van Antwerpen zou volgens zijn generaals het begin van het
einde betekenen voor het Derde Rijk. Daarom wordt de regio tot de laatste man
verdedigd. Terwijl het Duitse 15e leger zich terugtrekt en stellingen inneemt
op de versterkte dijken en kusten, stuiten de geallieerden op een logistiek
ondoordringbaar labyrint van eilanden, kreken en getijdenstromen. Zeeland
verandert in een strategische nachtmerrie.
Een onderbelicht strijdtoneel
Het Grote Offensief sluit inhoudelijk en stilistisch
aan bij formats als Het Verhaal van Nederland. Origineel beeldmateriaal
wordt afgewisseld met zorgvuldig nagespeelde scènes, strategische
kaartvisualisaties en verhelderende uitleg. De voice-over van Gijs Scholten van
Aschat verleent de productie gewicht, terwijl het tempo van de montage ruimte
laat voor contemplatie.
Waar Van Heijningen met De Slag om de Schelde (2020)
één cruciale militaire episode uitlichtte, kiest Ponten bewust voor een breder
perspectief. Zijn film bestrijkt het hele zuidwestelijk front: van de eerste
geallieerde penetraties in Zeeuws-Vlaanderen tot aan de fatale beslissing om
Walcheren onder water te zetten en de uiteindelijke bevrijding van Middelburg.
Het is een keuze die ook politiek geladen is.
Volgens cijfers van Nederlands Instituut voor Militaire Historie
kwamen 2.283 burgers om het leven, naast 7.481 militairen. Daarmee behoort de
strijd om Zeeland tot de bloederigste hoofdstukken van de Tweede Wereldoorlog
op Nederlands grondgebied.
Geallieerde verdeeldheid
Een van de meest opvallende verdiensten van Het Grote
Offensief is het inzicht dat de film biedt in de spanningen binnen het
geallieerde kamp zelf. De film laat zien dat niet alleen de Duitse verdediging
de voortgang belemmerde, maar ook de rivaliteit tussen veldmaarschalk Bernard
Montgomery en generaal Dwight Eisenhower.
Montgomery, gedreven door de wens om de eerste te zijn die
Berlijn bereikt, drong aan op een snelle opmars via Nederland. Eisenhower
daarentegen wilde een bredere, meer gestage benadering waarbij Amerikaanse
troepen de ruggengraat vormden. Deze strategische spagaat leidde tot
verwarring, miscommunicatie en uiteindelijk tot een reeks overhaaste en slecht
gecoördineerde operaties. De inwoners van Zeeland kwamen daardoor letterlijk en
figuurlijk tussen de frontlinies terecht.
De waterlinie van Walcheren
Een van de meest controversiële beslissingen van de
geallieerde leiding was het onder water zetten van Walcheren in oktober 1944.
Omdat het eiland zwaar werd verdedigd en een directe aanval vanuit zee
onmogelijk leek, kozen de bevelhebbers voor een radicale strategie:
bombardementen op de dijken bij Westkapelle, Vlissingen en Veere. De
resulterende overstroming had rampzalige gevolgen voor de bevolking.
De film toont de ethische en humanitaire implicaties van dit
militaire besluit zonder terughoudendheid. Duizenden huizen werden verwoest,
landbouwgrond werd verzilt en hele dorpen verdwenen onder het zoute water.
Ponten laat zien hoe bewust gekozen werd voor een tactiek die de burgers
opofferde ten behoeve van militair succes. “In Zeeland is toen óók een
D-Day-achtige invasie geweest,” stelt Van Heijningen in een interview met de VPRO
Gids. “Maar niemand boven de rivieren weet dat.”
De blinde vlek van het nationale geheugen
Het Grote Offensief stelt impliciet een
ongemakkelijke vraag: waarom kent bijna niemand deze geschiedenis? Volgens De
Levita ligt dat mede aan de cultuur van bescheidenheid onder de Zeeuwen. “Ze
zijn bescheiden en praten niet graag over het onheil dat ze is overkomen,” stelt
hij in gesprek met de VPRO Gids. Maar er speelt meer.
De Watersnoodramp van 1953 zou later veel van het
collectieve trauma overschaduwen, en in de decennia daarna werd de beeldvorming
van de oorlog in Nederland sterk beïnvloed door de Randstad. Zoals Van
Heijningen het verwoordt: “Noord-Holland heeft de geschiedenis bepaald.” De
grote steden, het georganiseerde verzet, de Hongerwinter – dat waren de beelden
die dominant werden.
Een beladen portret van Adolf Hitler
In de film wordt ook Adolf Hitler geportretteerd, in een rol
die met indrukwekkende nuance wordt neergezet door Mike Reus. De acteur, bekend
van Zwartboek en De Oost, aarzelde geen moment toen hij de rol
aangeboden kreeg.
In een interview met The Nerd Shepherd legt hij uit:
“Het betreft een iconische rol. Een negatief icoon weliswaar, maar een
personage spelen dat ver van je afstaat, zie ik als een uitdaging. Bovendien
moeten de gruwelijke verhalen over die tijd verteld blijven worden. Misschien
wel juist in deze tijd, met wereldleiders als Trump, Poetin en de stijgende
populariteit van extreme politici. Nog maar niet te spreken van het
Gaza-conflict.”
De film presenteert Hitler niet als karikatuur, maar als een
kil en strategisch denkend individu die, zoals bij historici algemeen bekend
is, strak stond van de drugs. Iets wat door Reus is meegenomen in zijn
indringende vertolking: “De trillende hand was bijvoorbeeld Victors voorstel.
Hitler zat in die tijd al zwaar aan de medicijnen, was eigenlijk gewoon een
dopeverslaafde. Daar heb ik zijn paranoia dan weer op gebaseerd.”
Een noodzakelijke film
Het Grote Offensief is geen oorlogsfilm zoals we die
kennen van Hollywood. Geen bombastisch eerbetoon, geen patriottisch spektakel.
Wat regisseur Matthijs Ponten hier presenteert, is een sobere, schrijnende en
zorgvuldig opgebouwde reconstructie van een nagenoeg vergeten episode uit onze
vaderlandse geschiedenis.
★★★★☆
Het Grote Offensief draait nu in de Nederlandse bioscoopzalen. Bekijk hieronder de officiële trailer.
Blijf op de hoogte van jouw
favoriete films en series
Heb je genoten van dit artikel?
Trakteer ons dan op een
(virtuele) koffie of steun
The Nerd Shepherd door ons
te volgen op
Facebook,
X,
Instagram en
Google Nieuws! Voor de
laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze
Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!