Recensie: 'Emilia Pérez': heel veel ophef en veel te veel nominaties

De film, tevens een musical, vertelt het verhaal van Mexicaanse kartelbaas Manitas del Monte, die een geslachtsverandering ondergaat. Hij wil zijn huidige criminele leven achter zich laten en besluit dit dus te doen door een vrouw te worden. Een wens die al jarenlang gekoesterd wordt door deze crimineel. Hij zet zijn dood in scène en gaat vervolgens door het leven als Emilia Pérez. Het is natuurlijk een precair onderwerp, dat bijna per definitie kan rekenen op een hoop weerstand.

Het komt dan niet alleen van mensen die gelijk "moord en woke" roeptoeteren, maar er komt bijvoorbeeld ook negativiteit uit de LGBTQ-hoek. Zij vinden dat de representatie van een transpersoon in een slecht daglicht komt. Maar het is niet alleen dat onderwerp dat wat controverse opwekt. Er zijn vele meningen die zich afvragen of alle lof wel terecht is.

Zo zijn er bijvoorbeeld ook veel Mexicanen die zich nogal negatief hebben uitgelaten over deze film. Zij zien hoe zij neergezet worden als o.a. stereotiep en een belediging. Maar goed, aangaande authenticiteit of gevoelige onderwerpen is er altijd wel ergens iemand beledigd. Hoewel ik het onzinnig vind om aanstoot te nemen aan een film (het is immers maar een film), ben ik het wel eens dat alle lof en die dertien nominaties echt veel te veel van het goede zijn.

Plotgewijs lijkt de film vaak de makkelijke en snelle weg te kiezen. Ook hoe mensen reageren in de nodige situaties voelt allemaal veel te makkelijk en onecht. Zo wordt bijvoorbeeld Zoe Saldana (een advocate, nota bene), binnen luttele minuten overgehaald om deze kartelbaas te helpen zijn huidige leven achter zich te laten. Ofwel: gewoon zijn gehele criminele verleden maar even te helpen ontvluchten.

Zo is er ook een belangrijk element in het verhaal dat Emilia Pérez (hoe kan het ook bijna anders) een filantropische goeddoener is geworden. Zij probeert de lichamen van kartelslachtoffers op te sporen voor de nabestaanden, om hen zodoende rust te geven. Er wordt vervolgens bij een hele zwik kartelbazen en criminelen aangeklopt die, zonder blikken of blozen, opbiechten waar hun slachtoffers liggen. En dat allemaal al zingend (het is nou eenmaal een musical). Want Emilia kent natuurlijk veel van deze figuren, die wel even met zichzelf in het reine willen komen en haar daarmee willen helpen. Het komt over als totale kolder en voelt als een heel slappe en makkelijke route om simpelweg een doel in het verhaal te bereiken.

Je kunt natuurlijk zeggen: ja maar, het is een soort van musical, dus er is al een surrealistisch element. Ja, uiteraard kan dat, maar feit blijft dat je moet geloven in, of meegaan met, de wereld die voor je ogen gecreëerd wordt. Dat is hier toch niet geslaagd.

En wat moet je hier uithalen? Je kunt een oppercrimineel zijn, drugs dealen, mensen bedreigen, mensen vermoorden etc. Maar verander van gender en/of identiteit en dan is het allemaal weer prima? Doe je, ondanks je zware criminele verleden, een goede daad en dan zijn al je zonden vergeven en word je ook nog op een voetstuk gezet en vereerd? Het lijkt dan toch vreemd wanneer de eerdergenoemde actrice gecanceld wordt voor "slechts" wat woorden online, terwijl zij haar excuses aangeboden heeft en daarmee toch ook haar goede daad heeft verricht.

Maar de film wordt, naast alle ophef, ook enorm geprezen en komt eveneens met heel veel lof en waardering. Het is onder meer terug te zien in de talloze nominaties en prijzen die de film heeft ontvangen. Zo heeft de film een enorme lading van maar liefst 13 Oscarnominaties. Echter, zijn die het wat mij betreft niet waard.

Zo is er niet één, maar gewoon liefst twee nominaties voor beste song. Of was er het afgelopen jaar gewoon een gebrek aan liedjes in films? De bedoeling van een musical is dat de liedjes iets met je doen. Ze moeten memorabel zijn, aanstekelijk, blijven hangen, of je moet mee willen zingen, etc. Maar er is eigenlijk niets van dat. Ze presteren het hier om een complete film te vullen met geen enkel nummer dat echt blijft hangen, aanstekelijk is, catchy, of wat dan ook. Voordat de laatste noot is gehoord, ben je het liedje alweer vergeten.

Maar ook enige vorm van mooie, of flitsende, gechoreografeerde setpieces zijn ver te zoeken. Nou, oké vooruit: er is één scène waarin Zoe Saldana al zingend en dansend tussen een zaal vol tafels met mensen beweegt, wat er wel alleraardigst uitziet. Een scène die overigens volledig gemaakt wordt door Saldana. Maar wat je verder krijgt, lijkt vaak snel en makkelijk in elkaar geflanst en doet daarmee meer lijken op een afscheidsmusical van groep 8.

Tel daarbij op dat eigenlijk niemand écht goed kan zingen of dat ook daadwerkelijk doet. Zelfs Selena Gomez, die toch een professional is, valt wat tegen. De manier van zingen is heel vaak ook maar vreemd. Echt zingen is het op vele momenten eigenlijk niet eens. Het lijkt meer alsof de meesten opdracht hebben gekregen om hun tekst op een neuriënde manier op te dreunen.

Zoe Saldana is zeker niet slecht, alleen een Oscarnominatie voor haar vind ik wat too much. Maar soit...ze doet het wel goed. Toch is een nominatie voor beste bijrol wel uiterst vreemd. Ze heeft de meeste screentime van iedereen en heeft daarmee simpelweg de hoofdrol. Een bewuste keuze, of is Saldana hier wegdegradeerd door wat genderpolitiek? Immers, nu is Karla Sofía Gascón de eerste trans vrouw met een Oscarnominatie, en dan meteen voor de hoofdrol.

Daarnaast is mevrouw Gascón eigenlijk helemaal niet zo Oscarwaardig. Maar goed, naar die prijs kan ze inmiddels wel fluiten. Wat overigens, ondanks de reden, geheel terecht is, want het is Demi Moore (in The Substance) die met het beeldje naar huis moet gaan.

Maar dan zijn er nog al die andere nominaties. Eentje daarvan is voor geluid. Really? In deze categorie laten ze dus The Substance, of bijvoorbeeld Alien: Romulus, links liggen. Ook heeft deze een nominatie voor beste cinematografie. Daarmee worden o.a. Horizon, Furiosa, Longlegs, en ook weer The Substance overslagen, ten faveure van deze film. Of anders die nominatie voor editing? Hier wordt, jawel inderdaad, wederom The Substance ook gewoon weer doodleuk overgeslagen!

Het is moeilijk om oprecht te geloven dat dit neutrale tot stand gekomen nominaties zijn. Nee, dit voelt eerder alsof het de veilige, inclusieve keuze van de Academy is geworden, om ineens een hoop gewenste hokjes af te kunnen vinken. Zo briljant als 13 nominaties, is de film namelijk niet. Om nu te zeggen dat Emilia Pérez een slechte film is, gaat ook te ver. Dat is het niet, maar het is niet zo geweldig als alle lof zou doen denken. Wat mij betreft is het gewoon middenmoot en daarmee onterecht dat het maar liefst dertien keer kans maakt op die beroemde prijs.

Het zal ongetwijfeld een beeldje of wat in de wacht slepen, maar het is nu dan de vraag: hoeveel en welke? In de "belangrijke" categorieën liggen de kaarten in ieder geval nog altijd uitermate gunstig voor Zoe Saldana. Zij is dan ook echt wel het beste aan deze film. En ach...het is haar ook best wel gegund.

★★½☆☆☆

Emilia Pérez is nu te zien via Pathé Thuis, bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!