Recensie: 'Duchess' - Een masterclass in not giving a sh*t

De film is overduidelijk een Guy Ritchie wannabe. Het gaat over Scarlett Monaghan (gespeeld door Charlotte Kirk), een onbeduidend crimineeltje met een klootzak van een vriend. Op een dag komt ze Robert tegen, een charmante grote crimineel, die haar weet te veroveren. De twee worden verliefd en Robert neemt haar mee zijn wereld in. Hij heeft een enorme diamant die hij wil verpatsen en betrekt haar erin mee. Uiteraard gaat alles niet als gepland en gebeurt er een hoop verraad, moord en gedoe. Oh ja, ergens tijdens de film komt iemand op het idee om haar Duchess te noemen, vandaar de titel.

In het echte leven zijn regisseur Neil Marshall en actrice Charlotte Kirk een stel, en inmiddels is dit de derde film die ze samen hebben gemaakt. Naast het acteren en regisseren hebben ze ook nog eens alle drie de films samen geschreven. Eén ding is inmiddels wel duidelijk: het is nou niet bepaald een gouden duo. Hun eerste samenwerking, The Reckoning, was in feite een simpel lowbudget gevalletje dat zich afspeelde in de middeleeuwen en iets met heksen te maken had.

Met een tolerantie voor dat soort derderangs films was het nog enigszins kijkbaar, maar wel mijlenver verwijderd van de regisseurs eerste twee films. Hun tweede samenwerking, The Lair, was simpelweg een plas met vloeibare stront. Een waardeloos stuk rommel waar mevrouw Kirk het moest opnemen tegen monsters of aliens of zoiets. Aan alle kanten een mislukte film; je kon zelfs de ritssluiting bij die monsters....of liever gezegd, mannen in pakken nog zien. Hun derde samenwerking blinkt vooral uit door een schijnbare totale desinteresse om er enige vorm van moeite in te steken.

Zoals wel vaker met dit soort films, past het verhaal op een papiertje van een Fruittella snoepje. Ook is vrijwel alles geheel voorspelbaar, is het enorm generiek en is het zo cliché als wat. Echter, dat hoeft voor mij allemaal nooit het probleem te zijn. Standaard meuk kan namelijk ook geweldig leuk zijn, maar doe dan in ieder geval je best. Probeer dan uit te blinken in de actie, of maak het geweld heel vet, of poog bijvoorbeeld de dialogen nog erg leuk te maken. Heb er vooral ook veel plezier in. Hoe dan ook, probeer gewoon op z'n minst je best te doen om je publiek te entertainen.

Dat alles is hier niet alleen ver te zoeken, het lijkt gewoon totaal niet aanwezig. Het begint al bij de eerste de beste vechtscène waarin we ook Robert ontmoeten. Nou ja, vechtscène kan je het niet eens noemen. Het zit zo amateuristisch in elkaar dat het meer lijkt op iets als een repetitie achter de schermen. Gedurende de film krijg je er daar nog wel meer van voorgeschoteld. We worden ook nog getrakteerd op een aantal compleet inspiratieloze shootouts, waarin evenveel moeite lijkt te zijn gestoken als in het frituren van een frikandel. En dan heb je ook nog het script en de dialogen. Dat is toch wel van zo'n simplistisch en infantiel niveau dat het vooral vaak de lachspieren soepel houdt.

Om dit alles nog even verder te versterken, hebben we de hele film te maken met actrice Charlotte Kirk. Zij lijkt soms niet veel meer dan een excuus voor Neil Marshall om zijn vriendin als een lustobject te tonen. Alleen het grootste probleem is dat zij, op z'n zachtst gezegd, geen geweldige actrice is. Ze probeert heel erg een Londense badass te zijn, met accent en al, maar het is bijna kinderlijk overdreven.

Haar vechtkunsten zijn ook niet heel best, wat soms overduidelijk geëtaleerd wordt in diverse scènes waar ze met haar vuisten te werk moet gaan. Al is het gebrek aan regie en een fatsoenlijke choreograaf op dat vlak wel het grootste probleem. Maar geloofwaardig een stukje dialoog uitkramen, of wat emoties tentoonstellen, is ze ook niet heel goed toe in staat. Toch moet eerlijk gezegd worden dat ze het her en der wel lijkt te proberen, in tegenstelling tot manlief.

In de film duiken nog wel wat bekende Engelse gezichten op, zoals bijvoorbeeld Colm Meaney en Stephanie Beacham. Dan hebben we ook nog Sean Pertwee als één van de rechterhanden van Robert. Gezegend met een fabuleuze stem die je zou kunnen kennen van onder andere diverse documentaires, games en als voice-over van het Engelse Masterchef. Hij komt wel vaker opdraven in de films van Marshall en zo ook hier. Al lijkt het erop alsof hij hier enkel en alleen aanwezig is zodat hij een nieuwe auto of iets dergelijks kan kopen.

Maar is het dan allemaal zo slecht? Nou, to be fair, het is ook weer niet zo absurd waardeloos als de films waar bijvoorbeeld Steven Seagal de laatste 20 jaar in bivakkeert. Als je net als ik een lage acceptatiegraad hebt, is dit bij vlagen zelfs amusant door zijn onkunde. Er zitten nog wel wat geinige scènes in waarbij iemands keel opengesneden wordt en vervolgens zijn tong door z'n opengehaalde keel getrokken wordt, of iemand die ondervraagd wordt terwijl er een brandend strijkijzer op zijn zak gedrukt wordt, hoewel dit soort dingen wellicht leuker klinken dan hoe ze daadwerkelijk in beeld gebracht zijn. De film neemt precies halverwege ook een ietwat andere wending, wat het nog heel eventjes een beetje interessanter lijkt te maken.

Desondanks is het grootste probleem dat de film werkelijk nergens in uitblinkt en vrijwel niemand ook maar ergens zijn best lijkt te doen. Het lijkt compleet inspiratieloos en zonder enige vorm van inspanning in elkaar gezet. Laat dat nou misschien wel het grootste verschil zijn met voorgaande films van deze regisseur, hij deed nog wel zijn best. Ondanks al z'n mankementen maakte het zelfs Hellboy nog tot een fun stukje pulp.

Neil Marshall lijkt er hier echter met de pet naar te gooien en er helemaal geen zin in te hebben. Hij lijkt ook totaal niet zijn best te doen. Echt doodzonde en het is ook ontzettend jammer, want hij kan het echt wel. Ooit was hij één van de meest veelbelovende genre filmmakers die er was. Ik blijf toch echt hopen dat hij weer een keer met iets op de proppen komt zoals zijn eerste twee films.

★★☆☆☆

Duchess is nu te zien op Prime Video, bekijk hieronder de trailer.