Recensie: 'One Fast Move' - persoonlijke drama’s en brullende motoren op het racecircuit

One Fast Move volgt het verhaal van Wes Neal (KJ Apa), een jonge man die net uit de militaire gevangenis komt en op zoek is naar een nieuw doel in zijn leven. Hij besluit zich te herenigen met zijn vervreemde vader Dean (Eric Dane), een professionele motorracer. Wes, die eerder illegale straatraces reed, wil nu zijn passie omzetten in een professionele carrière. Deze nieuwe levensweg brengt hem naar een klein stadje, waar hij zowel romantiek als een nieuwe richting in zijn leven lijkt te vinden. Toch blijft het voor hem moeilijk om vast te houden aan deze nieuwe start.

Wat One Fast Move probeert te zijn, is een verhaal over verlossing en familiebanden, maar wat het uiteindelijk wordt, is een bundeling van clichés zonder echte inhoud. Van de 'bad boy' op een motor tot de afwezige vaderfiguur en de obligate liefde in een klein stadje, de film lijkt meer op een generiek sjabloon dan op een verhaal met echte emoties of verrassende wendingen.

KJ Apa, die ook fungeert als uitvoerend producent, doet zijn best om Wes geloofwaardig neer te zetten. Zijn fysieke verschijning en de lichtvoetigheid die nodig is voor een rol als deze, komen goed tot hun recht. Toch lukt het hem niet om de kern van zijn personage te raken. De chemie tussen Wes en zijn vader Dean blijft oppervlakkig en misplaatst, waardoor de film zijn emotionele hart mist. Eric Dane komt als Dean helaas niet verder dan een lusteloze vertolking, en Maia Reficco, die de rol van Wes’ liefdesinteresse Camila speelt, blijft steken in de stereotype rol van ‘de vriendin’ zonder eigen dynamiek.

De enige acteur die zich staande weet te houden, is Edward James Olmos. Hij speelt Abel, de eigenaar van een motorwinkel en mentor voor zowel Wes als Dean. Olmos brengt een zekere warmte en diepgang in zijn rol, maar zelfs zijn inzet kan niet voorkomen dat de film als geheel ondermaats blijft.

Een van de grootste teleurstellingen van de film is de manier waarop de motorsport in beeld wordt gebracht. Waar je verwacht dat de adrenaline door je aderen zal stromen bij het zien van de races, blijft de spanning uit. De scènes zijn allesbehalve spectaculair en missen de energie die je in een film als deze zou mogen verwachten. Een cruciale crash, bijvoorbeeld, die in een slow-motion sequentie wordt getoond, voelt niet aangrijpend of schokkend, maar juist belachelijk overgedramatiseerd. De keuze voor muziek, cameravoering en montage zorgt ervoor dat zelfs de momenten die de film zouden moeten redden, juist het tegenovergestelde effect hebben.

Wanneer de uiteindelijke confrontatie tussen vader en zoon plaatsvindt, is het moeilijk om nog enige interesse te voelen. Hun conflict is luidruchtig, maar volledig zonder emotie, en het is duidelijk waar het verhaal naartoe gaat. Zelfs de climax, de belangrijke race, weet niet te boeien, omdat de uitkomst al vanaf het begin vaststaat.

Het schrijfwerk van Blatz, of beter gezegd het gebrek daaraan, maakt het geheel nog erger. Het verhaal mist diepgang en voelt zó afgezaagd dat het lijkt alsof de makers een generieke prompt in een AI-chatcomputer hebben gegooid. Elk verhaalpunt, elke dialoog voelt onorigineel en gemakzuchtig. One Fast Move is een film die probeert een verhaal te vertellen over verlossing en tweede kansen, maar door een zwak script en matige regie slaagt het daar niet in. De film is saai, voorspelbaar en blijft ver verwijderd van wat het had kunnen zijn. Het is dan ook een rit die je met een gerust hart kunt overslaan.

★★☆☆☆