'Alien: Romulus' biedt een nihilistische kijk op kosmische wreedheid en menselijke kwetsbaarheid

De implicatie dat het kind een parasiet is, wat inderdaad volgt uit het filmscenario waarbij de aliens hun eieren leggen in de menselijke gastheer en de baby-alien vervolgens uit de borstkas barst, voegt een diepere lading toe. Joris zal er al afdoende over hebben opgemerkt in zijn recensie.

Ten diepste is Alien: Romulus een nihilistische film. In de ruimteschepen worden de hoofdrolspelers niet alleen door de aliens belaagd, maar ook door hitte, vuur, extreme kou, zuur, zwaartekrachtfluctuaties, neerstortende liften en gevaarlijke luchtdruk verschillen. Zelfs als er geen aliens in de film zouden zijn, zou het überhaupt overleven van de situatie, al een geweldige uitdaging zijn. De kernboodschap is dat de mens nooit, ondanks zijn technologie, vrij zal zijn van de wreedheid van de kosmos. Joris noemt dit de "grim dark future".

De boodschap is tevens dat het leven sterker is dan de techniek. Want het alien zuur maakt de ruimteschepen stuk en ook graven ze diepe schachten in de metalen platen, zodat het geheel van wetenschappelijke vooruitgang in het chtonische verdwijnt, overdekt met een laag buitenaardse, uit menselijke lijken gesynthetiseerde biomassa oftewel creep, bij StarCraft spelers bekend.

Hoewel het leven sterker blijkt dan de techniek, leidt ook de menselijke zwangerschap tot terreur. De mens-alien hybride zoekt liefde bij zijn moeder, maar is te afstotelijk om te worden aanvaard. Hij vindt slechts de kosmische kou, leegte en verlatenheid, die hem even later verzwolgen, nadat hij is bewerkt met striemend zand, want dat is een andere kwelling van moeder natuur die nog niet was getoond. Dus, het leven en de natuur staan vanaf het moment van geboorte vijandig tegenover het leven.

De vriendschap tussen Rain en haar androïde sidekick, blijkt eveneens grillig: vriendschap blijkt geen vriendschap, want die wordt gemedieerd door AI, en kan maar zo, bij een update, worden veranderd qua prioriteiten. De wisselvalligheid van de vriendschapsband komt tot uiting in door AI gemedieerde relaties. Mensen worden dan ook nog eens gebruikt als slaven door de Wayland-Yutani corporatie, wat om te beginnen de reden was om aan dit krankzinnige gevaarlijke avontuur te beginnen...

In de film zien we een jongeman met een elektrisch schokapparaat, de cocon van een alien stuk prikken en vervolgens onder stroom zetten – dit kán niet anders of het symboliseert een abortus, die vervolgens ook nog eens mislukt, en de boze alien keert zich tegen de aanvaller: is dit de straf van God? Of is er überhaupt geen God in dit dog-eat-dog universum?

Even later komt de cocon wat uitvoeriger in beeld en zien we hoe deze buitenaardse massa kronkelend vlees precies het vrouwelijk geslachtsorgaan nabootst: vervolgens komt er levensgevaarlijk zuur uit gesijpeld. Dit opgeteld bij het feit dat ook de zwangerschap eindigt in 'death and decay', is onduidelijk hoe deze anti-seks beeldtaal, zich laat rijmen met de symboliek waarin het leven sterker is dan de kunstmatige wereld van staal, androïdes en techniek...

Wellicht is de boodschap dat wat je ook doet, het universum, de natuurkrachten, en zelfs het leven zelf vijandig zijn aan de levensgevende krachten, en dat we fundamenteel zullen lijden in een koud en onverschillig universum waarin zelfs vriendschappen niet meer dan tijdelijke allianties zijn, met bovenaan alles een übercorporatie die de ultieme gebruiksrelatie oplegt aan alles en iedereen.

Alien: Romulus is met recht een nihilistische film te noemen. Meer dan cosmic horror, cosmic nihilisme.