Recensie: 'The Union' - Samen met een oude vlam op spionagemissie in Europa

Het verhaal volgt Mike McKenna (Wahlberg), een bouwvakker uit New Jersey die zijn gloriejaren al lang achter zich heeft gelaten. Zijn leven verandert abrupt wanneer zijn oude vlam, Roxanne Hall (Berry), weer opduikt. Roxanne, die inmiddels een hooggeplaatste spion is, rekruteert Mike voor een missie waarbij hij zich moet aansluiten bij een geheime organisatie genaamd “The Union”. Deze organisatie heeft, zoals gebruikelijk in dit genre, de taak om een gestolen harde schijf met gevoelige informatie te recupereren. Het plot, dat al snel ontspoort in voorspelbaarheid en clichés, biedt weinig verrassingen en ontbeert spanning.

Hoewel het idee van een 'gewone' man die onverwachts in de wereld van spionage wordt gezogen potentie heeft, weet The Union dit concept niet overtuigend neer te zetten. Wahlberg speelt zijn rol als Mike met weinig overtuiging, en het scenario biedt hem nauwelijks materiaal om zijn personage echt tot leven te brengen. Mike’s plotselinge transformatie van bouwvakker naar spion is ongeloofwaardig en wordt zo vluchtig behandeld dat elke mogelijke karakterontwikkeling wordt ondermijnd.

Halle Berry, die normaal gesproken indruk maakt in actievolle rollen, wordt ook gehinderd door een zwak script en een onduidelijk uitgewerkt personage. Haar rol als Roxanne is flinterdun en haar chemie met Wahlberg, hoewel af en toe aanwezig, weet het gebrek aan diepgang niet te compenseren. De dialogen tussen de twee leiden vaak tot geforceerde humor en oninteressante gesprekken, waardoor hun relatie nooit echt van de grond komt.

Regisseur Julian Farino, die voornamelijk bekend is van zijn werk aan de serie Entourage, lijkt moeite te hebben met het balanceren van actie en komedie. De actiescènes zijn eerder generiek dan opwindend en missen de dynamiek die nodig is om het verhaal vooruit te stuwen. De training die Mike ondergaat – een montage die zijn voorbereiding van zes maanden samenvat in een paar minuten – is pijnlijk oppervlakkig en draagt weinig bij aan de geloofwaardigheid van het plot.

De bijrollen, gespeeld door acteurs als J.K. Simmons en Adewale Akinnuoye-Agbaje, slagen er niet in om het script naar een hoger niveau te tillen. Ondanks hun ervaring en talent krijgen ze weinig ruimte om iets betekenisvols bij te dragen aan het verhaal. Hun personages voelen net zo onuitgewerkt aan als de hoofdrolspelers.

De film lijdt ook onder een gebrek aan originele ideeën. Het plot lijkt schaamteloos elementen te lenen van betere films, zoals Mission: Impossible, zonder deze op een interessante manier te herinterpreteren. Dit resulteert in een film die aanvoelt als een samenraapsel van clichés, zonder eigen identiteit of visie.

Uiteindelijk is The Union opnieuw een teleurstelling die er niet in slaagt te verrassen of te vermaken. De film past moeiteloos in het steeds groter wordende aanbod van middelmatige Netflix-producties en biedt weinig reden om je aandacht erbij te houden. Als je echt niets beters te doen hebt, kun je de film een kans geven, maar wees niet verbaasd als je halverwege de neiging krijgt om je telefoon erbij te pakken, de afwas te doen of andere huishoudelijke taken te verrichten terwijl de film op de achtergrond verder kabbelt.

★★☆☆☆