Netflix probeert met de nieuwe politieke thrillerserie Hostage
het succes van eerdere titels als House of Cards, Bodyguard en The
Diplomat te evenaren. Maar waar die series bol staan van spanning en
overtuigende personages, is Hostage vooral een rommelige mengelmoes van
clichés, ongeloofwaardige twists en met vlagen bijzonder teleurstellend
acteerwerk. De vijfdelige miniserie draait om premier Ellen Dalton
(Suranne Jones), een fictieve Labour-leider die niet alleen de Britse
democratie moet zien te redden, maar ook persoonlijk wordt geraakt wanneer haar
echtgenoot Alex (Ashley Thomas) in Zuid-Amerika wordt ontvoerd door gewapende
terroristen. De gijzelnemers stellen een harde eis: Dalton moet binnen 24 uur
aftreden, anders wordt Alex geëxecuteerd.
Alsof dat nog niet genoeg spanning zou moeten opleveren,
gooit de
serie er nóg een reeks absurde verhaallijnen bovenop: een Franse
president (Julie Delpy) met fascistische trekjes, Afrikaanse asielzoekers die
per boot Engeland proberen te bereiken en daarbij ook nog eens besmet blijken
met ebola. Het resultaat is een toon die wankelt tussen serieuze
thriller en
bijna onbedoelde satire.
Suranne Jones doet zichtbaar haar best om geloofwaardigheid
in het verhaal te blazen. In Vigil bewees ze eerder wél overtuigend te
kunnen zijn, maar hier redt ze het niet tegen het overdreven, ongeloofwaardige
script. Julie Delpy weet sporadisch nog wat glans te geven aan haar rol als de
cynische Franse presidente Vivienne Toussaint, maar ook zij blijft steken in
een karikatuur. De overige castleden zijn ronduit verwaarloosbaar.
Wie hoopt op de visuele flair van Bodyguard of de
politieke finesse van The Diplomat, komt bedrogen uit. Hostage oogt
degelijk, maar kleurloos. Je vóélt aan alles dat er bij bepaalde scènes
simpelweg een straat is afgezet, een handvol figuranten is neergezet en dat dit
dan druk moet ogen op Downing Street. Maar overtuigen doet het nergens.
Cinematografie zonder stijl, dialogen zonder spanning en een regie die geen
enkel risico durft te nemen, maken van Hostage een vlakke serie die wel
lekker wegkijkt, maar nergens boven het maaiveld uitsteekt.
Dat is des te opvallender omdat de serie geschreven is door
Matt Charman, die ooit een Oscarnominatie ontving voor Bridge of Spies.
Zijn vakmanschap lijkt hier volledig zoek.
★★½☆☆☆
Blijf op de hoogte van jouw favoriete Netflix-films en
-series
Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een
(virtuele) koffie of steun
The
Nerd Shepherd door ons te volgen op
Facebook,
X,
Instagram en
Google Nieuws! Voor
de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze
Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen
enkel nieuwtje!