Recensie: 'Alien: Earth' – Xenomorphs, AI en genadeloze corporaties in een ijskoude toekomst

De serie opent veelbelovend met een scène aan boord van de Maginot, een ruimteschip dat qua sfeer naadloos aansluit op Ridley Scotts Alien uit 1979. De futuristische esthetiek en de unheimische stilte voelen direct vertrouwd. Maar die herkenbare sfeer verdwijnt snel, want de focus verschuift van ruimtehorror naar iets dat veel meer weg heeft van een technologische dystopie: de Aarde zelf, onder toezicht van megacorporaties zoals het bekende Weyland-Yutani en het nieuwe Prodigy.

Centraal in het verhaal staat Wendy (een sterke rol van Sydney Chandler), een hybride kunstmatig mens met het bewustzijn van een terminaal ziek kind. Geen traditioneel coming-of-age-verhaal dus, maar een kunstmatig volwassen vrouw met de geest van een kind, die haar weg moet vinden in een wereld die haar beschouwt als experiment. Die experimenten vinden plaats op het eiland Paradise, ook wel “Neverland” genoemd, waar hybride kinderen in een volwassen lichaam worden geobserveerd, opgevoed en gecontroleerd.

Het is een intrigerend concept: kinderen in lichamen die nooit verouderen, zonder hormonen, zonder emoties, maar wél met het geheugen en de trauma’s van een vorig leven. Kirsh, een senior synth gespeeld door Timothy Olyphant, fungeert als hun mentor en levert een van de sterkste prestaties in de serie. Zijn kalme, bijna mechanische observaties roepen subtiel fundamentele vragen op: waarom zouden emoties nodig zijn in een kunstmatig lichaam?

Hoewel Alien: Earth een complex en origineel verhaal vertelt, worstelt de serie zichtbaar met tempo en balans. De spannende scènes met xenomorphs zijn aanwezig, inclusief nieuwe, angstaanjagende buitenaardse levensvormen, maar worden vaak afgewisseld met lange, soms stroperige dialogen. De kills zijn gruwelijk, de visuele effecten indrukwekkend, maar het narratief zakt geregeld in.

Ook de visuele stijl op Aarde verliest iets van de magie die de franchise uniek maakt. De esthetiek is gladder, generieker. Daardoor verliest de serie deels haar identiteit, ondanks de originele invalshoeken.

Daarnaast is het moeilijk te geloven dat een hypertechnologische Aarde een naderend buitenaards schip niet kan detecteren, laat staan dat het onopgemerkt neerstort op een cruciale locatie. Dergelijke logische hiaten blijven onverklaard en lijken ook niet belangrijk gevonden te worden door de makers. De nadruk ligt immers niet op wereldlogica, maar op thematiek.

De twee hoofdrollen dragen de serie. Sydney Chandler weet als Wendy geloofwaardig de onschuld, verwarring en veerkracht van haar personage neer te zetten. Timothy Olyphant is als synth Kirsh zonder twijfel het hoogtepunt van de serie. De rest van de cast is wisselvallig. Samuel Blenkin speelt Boy Kavalier, de jongste miljardair ter wereld en bedenker van de hybriden. Hij gedraagt zich als een soort Musk- of Zuckerberg-kloon: briljant, maar sociaal onuitstaanbaar. Hoewel dat past bij zijn personage, mist zijn optreden diepgang. De overige bijrollen zijn vooral functioneel ingevuld, zonder echt op te vallen.

Alien: Earth bevat genoeg gore en dreiging om het label “Alien” te dragen. Elke aflevering bevat genoeg horror, vaak bruut en bloederig. Maar de échte horror komt uit andere hoeken: de controle van grote bedrijven over menselijk leven, en de kille rationaliteit van kunstmatige intelligentie.

De serie is een interessante uitbreiding van de franchise, maar voelt tegelijkertijd niet volledig thuis binnen de grenzen van het Alien-universum. Noah Hawley levert een gelaagde, soms briljante serie af, die experimenteert met vorm en inhoud. Alien: Earth stelt vragen over identiteit, macht, technologie en menselijkheid, en doet dat met visuele flair en een origineel concept.

Maar wie vooral komt voor xenomorphs, claustrofobische spanning en vertrouwde lore, zou zich wel eens vervreemd kunnen voelen. De serie doet veel goed, maar laat ook steken vallen. Het voelt alsof Alien: Earth nog niet volledig is uitgegroeid tot wat het wil zijn. Daar moeten we dan wel eerlijk bij vertellen dat we voor deze recensie helaas slechts zes van de acht afleveringen konden bekijken. Wat er richting het einde van de serie nog staat te gebeuren, is dus ook voor ons een raadsel.

★★★½☆☆

Alien: Earth gaat op dinsdag 13 augustus 2025 in première met een dubbele aflevering op Disney+. Daarna verschijnt elke dinsdag een nieuwe aflevering. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!