Recensie: 'Slotherhouse' - Bloedeloze horrorfilm vol ongein en idioterie

Maar dat is nog lang niet alles. Een koelkast, een bed, tomaten, donuts, een teddybeer, een condoom, bevers, een autoband, sushi, kerstbomen, je kan het bijna zo gek niet bedenken of het is wel een keer op komen dagen als moordend iets in een film. Soms zit er nog echt wat leuks tussen al deze waanzin en soms is het niet veel meer dan stom gedoe. Nu kan een geflipte luiaard (sloth) ook aan het lijstje toegevoegd worden. Maar is deze dan wel leuk?

Slotherhouse speelt zich af, in en rondom een studentenhuis voor vrouwen. De verkiezing voor president van de studentenvereniging is in aantocht en dat is dan ook hetgeen waar alle dames zich druk om maken. De cast bestaat bijna geheel uit vrouwen. Stuk voor stuk worden ze geïntroduceerd waarbij we een pop-up op het scherm te zien krijgen waarop hun social media profiel getoond wordt. Duidelijk dus dat het voor hen om de hoeveelheid likes en volgers gaat.

De personages waarmee we mee te maken hebben zijn veelal zo cliché als maar kan. Zo is er de egoïstische en tirannieke bitch Brianna, wie president wil worden. Natuurlijk gaat zij gepaard met een groepje domme hielenlikkers die haar adoreren en achter haar aan huppelen. Er is de volwassen Ms Mayflower die als een soort moeder van het studentenhuis er al veel te lang woont.

Dan is er nog het lieve meisje Madison, die niks geeft om social media en we hebben ook nog haar beste vriendin Emily. Emily is dan degene om wie het eigenlijk draait. Zij wil heel graag leuk gevonden worden en wil dolgraag meer volgers hebben. Oh ja...we hebben ook nog Zenny, de stoere chick, wie waarschijnlijk dacht; als ik heel veel Yo roep, praat als een achtjarig kind die graag gangster wil worden en veel gekke bekken trek, dat vast heel erg leuk is. Nou, not dus! Zij komt niet verder dan vreselijk infantiel en is een godsgruwelijk irritant karakter, waarvan je hoopt dat zij zo snel mogelijk aan de beurt is.

Hoe het allemaal precies gebeurt boeit niet zo, maar het komt erop neer dat Emily een luiaard in handen krijgt en deze als mascotte introduceert in het studentenhuis. Iedereen vindt het natuurlijk een superschattig beestje en de populariteit van Emily krijgt hierdoor een flinke boost, waardoor zij zich ook kandidaat stelt voor president.

Je mag drie keer raden wie de verkiezingen wint. Oh, en...tromgeroffel.... de lijken stapelen zich dan ineens één voor één op, want het oerschattige luiaardje is natuurlijk niet zo schattig. Uiteindelijk resulteert dit natuurlijk allemaal in een showdown; students vs. sloth.

Dan komen we dus op waar de film in feite om draait, een luiaard on a killing spree. Voor dit beestje hebben ze niet gekozen voor CGI, maar voor een pop met wat animatronics. Wat overigens ook de betere keuze is. De bedoeling zal vast zijn dat het een wat hoger camp gehalte krijgt. Al heeft deze sloth puppet meer weg van een budget creatie uit de Jim Henson schuur, met een Andrélon kapsel. Als je denkt dat een moordzuchtige luiaard al een beetje gekkigheid is, wacht maar tot je ziet wat dit beestje nog meer allemaal kan.

Het weet met een laptop om te gaan, kan flesjes bier drinken, zakkenrollen, locatie zoeken op een telefoon, autorijden, selfies nemen, op social media posten, you name it. Zo traag en lui is het beestje ook helemaal niet. In een bepaalde scène, waarbij het licht aan en uit knippert, weet het zelfs ongezien van plek naar plek te bewegen, wat doet denken aan een goedkope ninja film uit de jaren 80. Het is allemaal volstrekt idioot, met een dikke knipoog en moet geen seconde serieus genomen worden, wat duidelijk ook niet de bedoeling is.

Met al deze ongein en idioterie had het een leuk anderhalf uurtje horror fun kunnen zijn. Alleen is dat niet helemaal het geval. Met dit soort films en gekkigheid is het vaker hit or miss. Het is niet altijd specifiek aan te duiden waarom het wel of niet werkt, maar vaak is het een bepaalde vibe of toon die aangeslagen wordt en/of is het een samenkomst van ingrediënten die dan wel of niet werken.

In films als bijvoorbeeld Rubber en Black Sheep werkt het wel, maar hier mist het dus die fusie van elementen. Het lijkt zijn eigen onzinnigheid ook niet helemaal te omarmen en weet ook niet de juiste toon vast te houden. Behalve het idee van een luiaard als killer, blinkt de film ook nergens echt in uit.

Voor een horrorfilm is Slotherhouse ook compleet bloedeloos. Bewust gedaan om een PG13 rating binnen te harken en een bepaald publiek mee te krijgen. Niet dat dat per se erg hoeft te zijn, want er zijn ook horrorfilms met een PG13 die wel goed werken. Alleen ontbreekt het met de kills ook nog eens aan enige vorm van inventiviteit. Waar je dus eigenlijk wel een beetje op getrakteerd wil worden, blijft hier helemaal uit. We krijgen saaie moorden, zonder enige creativiteit en enige rode lichaamsvloeistoffen krijgen we nauwelijks.

Slotherhouse heeft hier en daar zijn momenten, een paar keer wisten mijn mondhoeken nog een klein beetje de weg naar boven te vinden, maar als geheel slaagt het niet. Écht grappig wordt het nooit, de juiste vorm van camp weet het niet aan te slaan en het concept is na een tijdje ook wel wat uitgewerkt.

Het idee is uiteindelijk leuker dan de uitwerking. Dit had waarschijnlijk beter gewerkt als een short film, of op z'n minst over the top moeten gaan met het betere hak en slachtwerk. Wat overblijft is een film die heel graag iets wil zijn, maar dat gewoon niet helemaal voor elkaar krijgt.