Recensie: 'The Man in My Basement' – een psychologisch machtsspel in een donkere kelder

De film speelt zich af in de jaren ’90 in Sag Harbor, een historische Afro-Amerikaanse gemeenschap in de staat New York. Charles Blakey (Corey Hawkins), een jonge zwarte man, woont alleen in het statige maar vervallen huis dat al acht generaties in zijn familie is. Na het overlijden van zijn moeder en oom heeft Charles moeite om het hoofd boven water te houden. Door een onverstandige lening dreigt hij het huis kwijt te raken.

Wanneer de mysterieuze zakenman Anniston Bennet (Willem Dafoe) hem onverwacht 65.000 dollar in contanten aanbiedt om voor een periode zijn kelder te huren, lijkt dit de redding. Maar al snel blijkt dat de deal meer kost dan Charles ooit had kunnen voorzien. Wat begint als een zakelijke overeenkomst, ontaardt in een verstikkend kat-en-muisspel vol psychologische manipulatie.

De film stelt scherpe vragen over machtsverhoudingen. Charles is afhankelijk van het geld van Bennet, maar tegelijkertijd is Bennet degene die zich vrijwillig opsluit in de kelder. De rollen van overheerser en onderdrukte schuiven voortdurend, wat de spanning tastbaar maakt. Mosley verweeft in dit verhaal thema’s als racisme, koloniale erfenis en kapitalistische uitbuiting.

Wat The Man in My Basement vooral overeind houdt, zijn de acteerprestaties. Corey Hawkins speelt Charles met een mengeling van wanhoop en onderdrukte woede. Zijn verdriet om het verlies van zijn moeder en zijn angst om zijn familiehuis kwijt te raken maken hem kwetsbaar.

Willem Dafoe bewijst opnieuw waarom hij een van de meest veelzijdige acteurs van zijn generatie is. Zijn Anniston Bennet is tegelijkertijd charmant en angstaanjagend – een man die de regels van het spel dicteert zonder zijn stem te verheffen. Het is een rol die nog lang bijblijft. Ook Anna Diop verdient lof in haar kleinere, maar betekenisvolle rol als lokale antiekexpert.

Visueel weet Latif, samen met cameravrouw Ula Pontikos, de kelder van Charles om te toveren tot een broeierige arena waar elke schaduw betekenis krijgt. De krappe ruimtes en het spel met licht en donker benadrukken het gevoel van gevangenschap – zowel letterlijk als figuurlijk.

De film raakt aan grote thema’s: raciale ongelijkheid, intergenerationeel trauma, de waarde van erfgoed en de erfenis van kolonialisme. Soms is de ambitie te groot en voelt het scenario overladen. Het resultaat is een film die richting de twee uur gaat, terwijl een compacter verhaal misschien krachtiger was geweest. Toch geeft de film je genoeg om over na te denken – ook lang nadat de aftiteling voorbij is.

The Man in My Basement is geen film die iedereen zal aanspreken. Wie een strakke thriller of een klassieke horror verwacht, zal verrast – misschien zelfs teleurgesteld – zijn door de omwegen en diepere lagen. Maar wie bereid is zich over te geven aan de ongrijpbare toon, ontdekt een intrigerende parabel met sterke acteerprestaties en een kritische blik op macht en geschiedenis.

Dat de film soms bezwijkt onder zijn eigen ambities, neemt niet weg dat Nadia Latif een indrukwekkend regiedebuut neerzet. De samenwerking tussen Hawkins en Dafoe tilt de film naar een hoger niveau – en het is juist die dynamiek die The Man in My Basement de moeite waard maakt.

★★★½☆☆

The Man in My Basement is nu te zien op Disney+. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!