Recensie: 'The Crow' - Een duister verhaal over wraak en onsterfelijkheid

Belangrijke thema’s worden uitgediept, zoals het verlangen naar onsterfelijkheid, het contrast tussen hemel, hel en vagevuur, en of het mogelijk is om te ontsnappen aan de drukkende werkelijkheid via een toevlucht in liefde en romantiek. Eric, de hoofdpersoon (gespeeld door Bill Skarsgård) en Shelly Webster (gespeeld door FKA Twigs) ontmoeten elkaar in een gekkenhuis. Zij zit daar ondergedoken omdat een demonische schurk haar zoekt. Vervolgens ontsnappen ze en volgt er een meeslepende romance. Die eindigt uiteraard in moord en doodslag, wat het begin is van Erics wedergeboorte als The Crow.

Want inderdaad, is het werkelijk mogelijk in deze bizarre werkelijkheid om langer dan een kortstondig moment gelukkig te zijn? Alles wat mooi is en vervulling biedt, loopt vroeg of laat – meestal vroeg – uit op ontwrichting en teleurstelling. Ondanks de grimmige vooruitzichten maken Eric en Shelly een mooi avontuur van hun vlucht – “we kunnen altijd zo leven”, zo vertrouwt ze hem toe in een moment van liefdevolle warmte. Niets blijkt uiteraard minder waar, en al snel klimt Eric op uit een poel van inktzwart bloed, klaar om aan zijn razende wraaktocht te beginnen.

Over de logica van de schurken zijn de nodige vragen te stellen. Hun doel is om te voorkomen dat er een video op het internet terechtkomt die hun demonische krachten onthult. Is het dan doeltreffend om de betrokkenen op te jagen en te doden, als je überhaupt niet weet of de video aan derden is doorgestuurd? Dergelijke overwegingen mogen het bloederige plot niet in de weg staan, en deze verhaallijn verdwijnt naar de achtergrond zodra Eric eenmaal de wapens opneemt – dan volgt een John Wick-achtig spektakel. Waarbij de slechteriken welbeschouwd geen schijn van kans maken omdat The Crow zo goed als onsterfelijk is.

Wel moet de hoofdpersoon zware morele afwegingen maken om zijn krachten te kunnen behouden: het is hier dat de diepere filmthema’s hun ware impact krijgen. Zoals het verlangen naar kosmische rechtvaardigheid, zelfhaat, en wat een worsteling het is voor mentaal getroebleerde mensen om elkaar authentiek lief te hebben.

Hier valt nog veel over te schrijven maar ik denk dat de kijker het vooral zélf moet zien en ondergaan. Wat niettemin sterk opvalt is de opkomst van het satanische thema in zoveel horrorfilms in deze periode, terwijl de maatschappij meer seculier en goddeloos is dan ooit (op de Islam na). In ieder geval lukt het de film om de gotische jaren negentig vibe tot leven te wekken, inclusief oogschaduw, tatoeages en de bijbehorende muziek.

★★★☆☆