Recensie: 'Straw' – geforceerd, lui, goedkoop en belachelijk melodramatisch

Tyler Perry is namelijk een uiterst succesvol filmmaker, die inmiddels een compleet imperium uit de grond heeft gestampt: een entertainmentbedrijf dat zich in de basis vrijwel volledig richt op de African-American gemeenschap, en waarin ook voornamelijk zijzelf voor en achter de camera staan. Een mooi en nobel streven is het zeker — en het heeft hem gigantisch succes opgeleverd.

Dit keer duikt hij weer eens het thriller-genre in, iets wat hij veel minder vaak doet. De film Straw is zijn nieuwste wapenfeit. Of nou ja... wapenfeit? In dit geval kun je beter spreken van een plastic bestekgegeven. Voor een film die gepresenteerd wordt als thriller, zitten er net zoveel thrills in als er bitterlemon-smaak zit in een pak basterdsuiker.

Straw gaat over de alleenstaande moeder Janiyah . Een rol van Oscargenomineerde Taraji P. Henson, wat zo ongeveer nog het enige redelijke aan de film is. Ze kan niet rondkomen met wat ze heeft en komt steeds verder in de penarie terecht. Ze verliest haar baan, haar appartement, haar kind wordt van haar afgenomen, ze vermoordt iemand tijdens een uit de hand gelopen overval, en uiteindelijk raakt ze verwikkeld in een situatie waarin men denkt dat ze een bank overvalt, wat vervolgens uitmondt in een gijzeling.

Het verhaal van iemand die steeds verder in de ellende raakt, is op zich een heel aardig gegeven en kan best heel plezante films opleveren. Die vlieger gaat hier alleen niet op. Straw is een slecht geregisseerd en goedkoop gemaakt stuk drek, dat nog simpeler en goedkoper aanvoelt dan een christelijke zondagmiddag-tv-film. Het zou zelfs niet eens een plek mogen hebben op het Hallmark TV Channel. Het is allemaal zo ontzettend onnatuurlijk opgedrongen, dat het gewoon beschamend wordt. De film zit ook nog eens bomvol bordkartonnen clichéfiguren, die het volledig de ongeloofwaardige idioterie in trekken.

Zo zijn er twee politieagenten, een heer en een dame, die opgezadeld worden met deze zaak. Zonder enige vorm van logica voelt de vrouw (die overigens lijkt alsof ze regelrecht uit een Head & Shoulders-reclame is komen lopen) meteen aan dat er iets niet klopt aan de hele zaak rond Janiyah. Zij moet daarmee de lieve, goede agent voorstellen die aan de kant van Janiyah staat. Het is lui gemaakt en slaat nergens op.

Zo is er bijvoorbeeld een scène waarin Janiyah per ongeluk iemand afsnijdt met haar auto. Een uiterst agressief figuur (en uiteraard blank) scheldt haar verrot en smijt een beker drinken naar haar. Daarmee denk je: de kous is af. Maar nee hoor, het moet er nog even stompzinnig bovenop gegooid worden: zij krijgt te maken met een woest geworden gek, die ook nog een politieagent blijkt te zijn. Hij scheurt opnieuw keihard achter haar aan om haar nog eens aan te rijden. En dat terwijl hij nog even roept: "En nu ben je van mij!" Vervolgens dreigt hij ook nog een legale manier te vinden om haar te vermoorden. Natuurlijk duikt deze pipo later in de film weer op. Het is echt stompzinnig overdreven aangedikt.

Of bijvoorbeeld dat de ogenschijnlijke bankoverval live wordt uitgezonden?!?! En dat iedereen met theatrale, dramatische blikken op hun gezicht hiernaar zit te kijken op hun telefoon. Dan duiken er ineens allerlei mensen op met spandoeken die natuurlijk deze Janiyah steunen. Mensen die in de nieuwscamera's vertellen hoe lief en geweldig Janiyah wel niet is. Gijzelnemers raken helemaal begaan met haar. Er wordt werkelijk aan elk mogelijk touwtje getrokken om in te spelen op je emoties. Het werkt overigens voor geen meter.

Er wordt geen moment onbenut gelaten om haar ellende op je af te vuren, maar ook om te laten zien hoe goed, geweldig en zielig ze wel niet is — en dat alles allemaal verkeerd begrepen wordt. Zo ongeveer elke minuut in deze film is zo overdreven geforceerd en alles ligt er zo dik bovenop, dat het tegen het absurde aan grenst. Het is allemaal zo subtiel als een op hol geslagen waterbuffel in een servieswinkel. Het is het type film dat je zowat scène voor scène zou kunnen ontleden in een YouTube-video.

Maar wanneer je al bijna anderhalf uur door deze melodramatische kak heen bent, en je denkt dat er niet nóg meer ongeloofwaardige cringe uitgepoept kan worden, dan kom je toch nog even voor een verrassing te staan. Want je wordt ook nog getrakteerd op een gatachterlijke twist. Het type twist dat je enerzijds al vaker hebt gezien, maar dat hier anderzijds totaal ridicuul uitpakt. Het is het finale huzarenstukje van dramatische-emotie onzin. Godzijdank komt de aftiteling daarna al snel in beeld.

Straw is een overdreven, geforceerd, melodramatisch, incompetent, uiterst onsubtiel, lui en goedkoop gemaakt stuk bocht!

★½☆☆☆☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!