Recensie: 'Sinners' - Koortsachtige droom van bloed, muziek én waanzin

Michael B. Jordan schittert in een dubbele hoofdrol als de broers Smoke en Stack — geharde figuren met een verleden vol bloed, kogels en illegale whiskey. Ooit deel van Al Capone’s entourage in Chicago, keren ze terug naar Mississippi met een missie: geen familiebezoekje, maar een opstand tegen onderdrukking. Hun wapen? Een juke joint (een plek waar wildebrassen zich verzamelen) — luid, trots en brutaal. Maar zodra de muziek begint te leven, komen ook de monsters tevoorschijn.

Die monsters? Dat zijn allesbehalve charmante vampiers. Nee, dit zijn roofdieren die zich voeden met cultuur, talent en ‘soul’. Jack O’Connell speelt de sinistere leider Remmick, een figuur met een grijns zo scherp als zijn hoektanden. Hij doet nog een dansje voor hij zijn prooi aan stukken scheurt — en ja, het is net zo angstaanjagend als het klinkt.

Klinkt dat als pure chaos? Dat is het ook, en dat is precies de kracht van Sinners. De film legt niets uit, hij beweegt op zijn eigen ritme — geleid door bluesriffs, voodoogezang en een visuele stijl die bedwelmend mooi is. Opgenomen op 70mm ziet de film eruit als een schilderij: rijk, gelaagd en doordrenkt met rood en goud. De soundtrack is even krachtig, een mix van blues, gospel en rauwe emotionele performances die het verhaal vooruitduwen.

De film neemt zijn tijd. Het eerste uur voelt meer als een historische dramaserie dan een horrorfilm — een slimme zet. Je leert de personages kennen, je voelt de omgeving. Dus als de vampiers eindelijk toeslaan, begrijp je wat er op het spel staat. Maar dan barst het los. Het tweede deel is pure explosie: bloed, folklore en strijd botsen in een climax die aanvoelt als een schot hagel recht op je borst.

De metafoor? Die ligt er niet subtiel bij in een hoekje — die trapt de deur in en eist je aandacht op.

De cast levert op alle fronten. Jordan weet de nuances tussen Smoke en Stack goed neer te zetten: de één koud en berekenend, de ander roekeloos en vurig. Miles Caton maakt indruk als Sammie, terwijl Delroy Lindo gewicht toevoegt als doorgewinterde bluesmuzikant. Wunmi Mosaku en Hailee Steinfeld brengen ieder op hun manier gelaagdheid in de interacties met Jordan.

Coogler pakt groots uit. De vampiers zijn geen willekeurige monsters — ze staan symbool voor uitbuiting, culturele roof en het soort gevaar dat zich achter een glimlach verschuilt. Nogmaals: die symboliek wordt niet subtiel gedoseerd, die beukt zich een weg naar binnen.

Sinners is niet altijd scherp — sommige personages krijgen te weinig aandacht, het verhaal ontspoort af en toe — maar de ambitie is duidelijk. De film durft, en weet verrassend vaak te raken. Dit is anders dan alles wat je de laatste jaren in de bioscoop zag, en dat maakt het al meer dan de moeite waard. Sinners is gedurfd, onvergetelijk en wild, en er zit nog een scène ná de aftiteling die je niet wilt missen. Blijf dus vooral zitten.

★★★★☆

Deze recensie is geschreven door Grant Tandy namens Screenvice.com. Sinners draait nu in de bioscoop. 

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!