Recensie: 'Wayward' – Paranoia, mysterie en horror in een stadje dat stikt van geheimen

Martin serveert een beklemmende mix van paranoia, mysterie en subtiele horror — en dat levert een serie op die de kijker voortdurend op het verkeerde been zet. Toch is Wayward allesbehalve een perfecte productie: het is een reeks die intrigeert en schuurt tegelijk, en die zich soms lijkt te verslikken in haar eigen ambities.

Het verhaal speelt zich af in Tall Pines, een klein en pittoresk stadje in Virginia dat al snel zijn schaduwzijde toont. Politieagent Alex Dempsey (Mae Martin) verhuist erheen met hun hoogzwangere vrouw Laura (Sarah Gadon), in de hoop op een frisse start. Laura groeide hier op en krijgt van de mysterieuze Evelyn Wade (Toni Collette) een riant huis aangeboden — een gebaar dat al snel onheilspellend blijkt. Evelyn runt de Tall Pines Academy, een gesloten instelling voor ‘probleemjongeren’, waar al snel duidelijk wordt dat er meer speelt dan discipline en heropvoeding.

Via twee scholieren, Abbie (Sydney Topliffe) en Leila (Alyvia Alyn Lind), krijgt de kijker een inkijkje in de kille wereld van de Academy. De meisjes willen wanhopig ontsnappen aan de streng gereguleerde regels en psychologisch manipulatieve therapieën. Nieuwkomers worden ’s nachts geblinddoekt uit hun bed gehaald, vastgebonden in een busje gegooid en krijgen daarna een uniform aangemeten. Het schept een systeem waarin angst, isolatie en wantrouwen regeren.

Het absolute zwaartepunt van Wayward is Toni Collette als Evelyn Wade. Ze schakelt moeiteloos tussen moederlijke warmte en ijskoude kilheid, en weet de rol te kleuren met iets ongrijpbaars: tegelijk charismatisch en diep verontrustend. Haar optreden roept herinneringen op aan eerdere iconische (horror)rollen, maar is fris genoeg om Evelyn een eigen gezicht te geven.

Tegenover Collette staat Mae Martin als Alex, een trans man die zich als politieagent staande probeert te houden in een gemeenschap die hem niet volledig lijkt te accepteren. Martin speelt Alex met een mengeling van kwetsbaarheid en koppige vasthoudendheid.

De setting van Tall Pines is even schilderachtig als beklemmend, en de serie is rijk aan visuele details die een unheimische spanning oproepen. De vriendschap tussen Abbie en Leila vormt een emotioneel ankerpunt te midden van de dreiging, en hun overlevingsdrang geeft de serie een menselijke kern.

Er zijn ook keuzes die de wenkbrauwen doen fronsen: zo bevat de serie plots een expliciete LHBTI-seksscène die niets toevoegt aan de plot en vooral als geforceerde ‘inclusie’ voelt. Zulke momenten werken eerder storend dan verrijkend en halen de kijker uit de spanning.

Wayward is geen perfecte serie, maar wél een die blijft hangen. Het is een beklemmende, stijlvaste thriller met indrukwekkende acteerprestaties — vooral van Toni Collette — en een wereld die zowel visueel als thematisch blijft fascineren. Het mysterie houdt je moeiteloos aan het scherm gekluisterd, al struikelt de serie soms over haar eigen symboliek en verdwaalt ze in onnodige zijpaden.

Het slot stelt bovendien teleur, en door de vele losse eindjes die blijven zweven lijkt een tweede seizoen vrijwel onvermijdelijk. Bij Netflix weet je het maar nooit: als de kijkcijfers tegenvallen, blijf je in hete geval van Wayward dus achter met een verhaal dat onaf aanvoelt.

★★★½☆☆

Wayward is vanaf 25 september te zien op Netflix. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!