Recensie: 'The Acolyte' - een gouden greep overschaduwd door slecht schrijfwerk

De serie, die zich 100 jaar vóór Star Wars: Episode I – The Phantom Menace afspeelt, maakt een gedurfde sprong weg van de bekende Skywalker-saga. Dit concept, eerder verkend in Star Wars Legends en games zoals Knights of the Old Republic, wekt veel nieuwsgierigheid op bij die-hard fans. Echter, het is een enorme uitdaging gebleken om aan alle hoge verwachtingen te voldoen.

The Acolyte had de potentie om een gouden greep van Disney te zijn, gezien de fascinerende tijdsperiode die veel fans intrigeert. Helaas heeft de serie flink wat kritiek gekregen. Hoewel veel van deze kritiek begrijpelijk is, lijkt de serie ook een politieke speelbal te zijn geworden.

Een opvallend punt van discussie is het prominente gebruik van zogeheten 'identity politics'. Hoewel het onvermijdelijk is dat makers hun idealen in hun werk verwerken, ligt de boodschap in The Acolyte er zo dik bovenop dat het zelfs onderdeel van de marketing is geworden. Dit maakt het voor kijkers moeilijker om te genieten van het 'pure Star Wars'-gevoel.

De aanwezigheid van non-binaire personages an sich is niet storend, maar de manier waarop dit en andere genderpolitieke thema's constant worden benadrukt, is dat wel. Het helpt niet dat de makers, met Leslye Headland voorop, elke kans aangrijpen om deze kwesties te benoemen. Dit leidt tot onnodige afleiding van het verhaal dat ze willen vertellen en had waarschijnlijk tot minder kritiek geleid als het subtieler was aangepakt.

Daarnaast zijn er fans die beweren dat de serie breekt met de officiële Star Wars-tijdlijn, onder andere door de aanwezigheid van Ki-Adi-Mundi. Hoewel dat soort nitpicks mij niet echt storen, roept het eerste seizoen wel veel (onnodige) vragen op, wat het onvermijdelijk maakt dat een tweede seizoen nodig is om de losse eindjes aan elkaar te knopen die uiteindelijk een prelude zijn voor The Phantom Menace.

Ondanks de kritiek zijn er ook enkele positieve dingen te melden. De cameo van Darth Plagueis, hoe kort ook, was een aangename verrassing en biedt perspectief voor toekomstige verhaallijnen. Ook Yoda maakt een korte, maar veelbesproken verschijning, wat wederom veel vragen oproept die beantwoord moeten worden. Het valt echter op dat deze cameo’s één van de hoogtepunten van de serie vormen, wat weinig goeds zegt over de rest van het verhaal.

De acteerprestaties, vooral die van de tweeling Osha en Mea, en de Squid Game-acteur Lee Jung-jae, laten veel te wensen over. Het schrijfwerk en acteerwerk zijn op (veel) momenten ronduit slecht, wat je als kijker volledig uit de Star Wars-immersie haalt. De gevechten zijn doorgaans spectaculair en soms zelfs verrassend intens voor Star Wars-normen. De nieuwe Sith Lord is interessant, hoewel het helmontwerp wat mij betreft de plank misslaat. (Waarom heeft die helm tanden?)

De tweeling, met hun verwarrende rollenwisselingen, draagt bij aan de chaotische en moeilijk te volgen verhaallijn. Star Wars staat bekend om zijn eenvoudige formule van goed versus kwaad, maar The Acolyte lijkt niet te weten welke richting het wil inslaan, waardoor het voor kijkers soms moeilijk te volgen is.

Hoewel de serie potentie toont en enkele interessante elementen bevat, wordt The Acolyte gehinderd door slecht schrijfwerk en onnodige nadruk op politieke thema's. The Matrix-actrice, Carie-Ann Moss, levert een sterke prestatie, maar haar personage is voornamelijk via flashbacks te zien, wat haar onverwachte en abrupte (wederom slecht geschreven) einde aan het begin van de serie aanvoelt als een gigantische gemiste kans. Oh ja, en die Wookie Jedi waar veel fans naar uitkeken? Die wordt offscreen afgeslacht.

Een tweede seizoen is broodnodig om de fouten van het eerste seizoen recht te zetten. Echter, dit vereist wat mij betreft écht een nieuwe showrunner die alle politieke geneuzel bewaart voor talkshows of pridewalks.

Fans willen uiteindelijk epische Star Wars-verhalen, waarbij het echt niemand een reet kan schelen wat de (hoofd)personages in hun broekje hebben zitten. Zonder een sterk verhaal valt zelfs het beste fundament als een kaartenhuis in elkaar. Hopelijk kan deze ruwe diamant nog worden gepolijst tot een glanzende parel.

★★☆☆☆