Einde van 'The Eternaut' uitgelegd: krijgt de Netflix-serie een tweede seizoen?

Het einde van seizoen 1 is niet alleen verontrustend, maar opent ook de deur naar een tweede seizoen vol onthullingen en filosofische dilemma’s. In dit artikel leggen we uit wat het einde betekent, analyseren we de diepere lagen van het verhaal en plaatsen we de serie in zijn historische en culturele context.

Het eerste seizoen van The Eternaut begint met een onwezenlijk schouwspel: dodelijke sneeuw in hartje zomer. Iedereen die met de sneeuw in aanraking komt, sterft onmiddellijk. Communicatie valt stil, technologie stopt met werken en Buenos Aires wordt geïsoleerd van de buitenwereld. Juan Salvo (gespeeld door Ricardo Darín) sluit zich met zijn gezin en vrienden op in huis om te overleven, maar al snel blijkt dat de sneeuw slechts het begin is van iets veel groters.

Wanneer insectachtige aliens uit de lucht vallen en zich door de stad verspreiden, wordt duidelijk dat de mensheid wordt aangevallen door een onbekende macht. De serie escaleert van overlevingsdrama naar oorlogsfilm, met als centrale vraag: wie of wat zit hierachter?

In de tweede helft van het seizoen verschuift de focus van fysieke overleving naar psychologische manipulatie. Personages beginnen vreemd gedrag te vertonen. Clara, de dochter van Juan, keert plots terug, maar haar verhaal rammelt aan alle kanten. Ze ontkent op een boot te hebben gezeten toen de sneeuwval begon, ondanks bewijs van het tegendeel. Bovendien wordt bij haar een mysterieuze zwelling op het hoofd ontdekt, wat doet vermoeden dat ze onder invloed staat van een buitenaardse entiteit.

Ook Lucas, een vriend van Juan, vertoont tekenen van mentale instorting. Hij raakt verward, paranoïde en pleegt uiteindelijk een brute moord op groepslid Omar. Korte tijd later stort hij zich van een dak in de diepte, nadat hij glimlachend een mysterieus blauw licht vanuit een stadion aanschouwt. Deze en andere gebeurtenissen wijzen op een externe kracht die via mentale controle mensen tot gewelddadige daden aanzet.

Een belangrijk detail: in aflevering 5 zien we hoe een overlevende schutter rustig langs de alien-bugs loopt, zonder aangevallen te worden. De insecten maken zelfs ruimte voor hem, wat impliceert dat de aliens mensen controleren en inzetten als marionetten in hun aanval op de mensheid.

In de finale besluit Juan om het stadion te onderzoeken, waar het vreemde blauwe licht vandaan komt. Daar ziet hij een griezelige scène: mensen en insecten lopen ordelijk rond, alsof ze door één collectieve wil worden aangestuurd. In het hart van het stadion verschijnt een silhouet: een wezen met een onnatuurlijk aantal vingers, vermoedelijk de entiteit die verantwoordelijk is voor de mentale controle. Deze alien – mogelijk “The Hand”, een personage uit het oorspronkelijke stripverhaal van Héctor Germán Oesterheld – lijkt de controle te hebben over mensen zoals Clara en Lucas. Dit verklaart Clara’s afstandelijke gedrag en haar nieuwe obsessie met wapentraining.

Tijdens het seizoen heeft Juan herhaaldelijk last van vreemde dromen en visioenen, waarvan hij zelf zegt dat het “herinneringen aan de toekomst” zijn. Deze uitspraak krijgt meer gewicht wanneer we kijken naar het oorspronkelijke bronmateriaal. In de strip weet Juan uiteindelijk te ontsnappen aan de aliens door een ruimteschip te bemachtigen. Door een fout in de bediening komt hij echter terecht in een soort tijdvacuüm, een alternatieve realiteit waarin hij leert te reizen tussen tijdlijnen. Dit verklaart waarom Juan in de serie al weet wat er gaat gebeuren: hij heeft het al eens meegemaakt. De visioenen zijn geen hallucinaties, maar fragmenten van herinneringen uit een toekomst die hij al heeft beleefd. Hierdoor ontstaat een stabiele tijdlus, wat het verhaal een bijna filosofische wending geeft.

De oorsprong van The Eternaut ligt in de late jaren vijftig. De strip werd geschreven door Héctor G. Oesterheld en gepubliceerd in Argentinië tussen 1957 en 1959. Later werd het werk gezien als een metafoor voor totalitarisme, onderdrukking en collectieve strijd. De politieke lading werd nog pregnanter toen Oesterheld in 1977 werd ontvoerd en vermoord door het militaire regime. Zijn werk groeide uit tot een symbool van verzet tegen fascisme en staatsgeweld. Regisseur Bruno Stagnaro beschrijft het als “een werk dat een culturele lading draagt, met betekenis die zowel uit het verhaal zelf komt als uit het leven van de auteur en hoe dat is geïnterpreteerd door de samenleving.” Die dubbele gelaagdheid is ook voelbaar in de Netflix-adaptatie. De buitenaardse invasie en de mentale controle kunnen worden gelezen als allegorieën voor onderdrukking, indoctrinatie en de rol van propaganda.

De serie krijgt een afsluitend tweede seizoen van acht afleveringen, waarmee het totale aantal op veertien komt. Producent Matías Mosteirin noemt het geen willekeurige uitbreiding: “We denken dat we het hele verhaal op een mooie manier kunnen afronden — waarschijnlijk met nog acht afleveringen.”

Volgens hem is het precies wat het verhaal nodig heeft. De ambities voor dat slotstuk zijn groot, benadrukt ook Ramos: “Seizoen twee wordt heel belangrijk. We gaan veel sciencefictionconcepten verkennen die in seizoen één slechts werden aangestipt. Die worden nu volledig uitgewerkt.”

Mosteirin vult aan dat het niet alleen bij ideeën blijft: “We willen verder gaan, zowel technisch als creatief. We willen alle kennis die we hebben opgedaan gebruiken om in het tweede seizoen dingen te doen die we in het eerste niet konden realiseren.”

De volgende fasen van de invasie worden gekenmerkt door nieuwe aliensoorten, zoals de “Gurbos” die het leger in de val lokken. Uiteindelijk neemt Juan de controle over een ruimteschip en reist hij verder door ruimte en tijd, op zoek naar zijn familie. Mogelijk eindigt de serie, net als de graphic novel, met een meta-knipoog: Juan besluit zijn verhaal op te schrijven in de vorm van een stripverhaal – het verhaal dat de kijker zojuist heeft gezien. Of Netflix zo ver durft te gaan, is de vraag. Maar als het gebeurt, kan The Eternaut zich meten met series als Dark of The OA in ambitie en narratieve gelaagdheid.

The Eternaut is meer dan een sciencefictionserie over een buitenaardse invasie. Het is een gelaagd verhaal over controle, identiteit, tijd en herinnering – verpakt in een dystopisch decor met diepe wortels in de Latijns-Amerikaanse geschiedenis. Het slot van seizoen 1 is verontrustend en raadselachtig, maar opent tegelijk nieuwe mogelijkheden voor vervolgseizoenen waarin de vragen die nu gesteld zijn hopelijk beantwoord zullen worden.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!