Recensie: "Resident Evil: Death Island" door Sid Lukkassen - Strijd tegen de nieuwste generatie Biowapens

Waren de verwachtingen rond de release van Resident Evil: Death Island hooggespannen? Mwah. Waar de spelserie vaak nieuwe tijdloze klassiekers poogt af te leveren – en daar opvallend vaak in slaagt – zijn de films toch meestal van het kaliber 'fire and forget'. Leuk voor een avondje met wat popcorn, maar tamelijk eenmalig consumptievertier. De moeilijkheidsgraad van de films ligt aanzienlijk lager dan van de spellen.

Het geniale aan Death Island is dat de vier hoofdpersonen – Jill, Chris, Claire en Leon – nu eindelijk worden samengebracht, inclusief ondersteuning door Rebecca. Dit leidt tot een aantal krachtige actiescènes, waarin het teamwork goed naar voren komt. De actiescènes met Jill vond ik persoonlijk de beste, en ik zette de film een paar keer terug om deze scènes nogmaals te bekijken. Zo vloeiend en gelikt zijn ze.

Daar staat tegenover dat er scènes met Leon nogal over-the-top waren. Om een voorbeeld te geven: hij schiet om zich heen met een pistool vanaf een razende motor op een drukke snelweg. Er lijkt geen aandacht te zijn voor het mogelijk raken van omstanders, wat nogal onkarakteristiek is. Als hij van de motor wordt afgeslagen, rolt hij over het asfalt maar staat op zonder enige kneuzing of schrammen. En dat voor een spellenserie waarin de speler al betrekkelijk snel de 'caution' of 'danger' gezondheidsstatus krijgt!

Interessant is de aandacht voor een nieuw type biologisch wapen. Een voorgeprogrammeerde drone, kleiner dan een mug, zoekt een doelwit om die persoon te injecteren met een virus dat tevoren precies compatibel is gemaakt met het slachtoffer. Hierdoor kan het virus zich na het zombie-worden van de host niet verder verspreiden. Zo is dus gecontroleerde toepassing van biowapens mogelijk, en als iemand sterft door toedoen van een micro-mug, zie het maar te bewijzen! Het laat zich raden dat overheden dit type wapen, misschien dan zonder het 'zombie'-effect, spoedig zullen inzetten tegen potentiële dissidenten. We mogen Capcom dankbaar zijn dat hier aandacht voor ontstaat! Biowapens worden steeds vernuftiger en subtieler.

Dan wordt er een nieuwe bad guy geïntroduceerd. Aanvankelijk intrigerend en mysterieus gebracht – een nieuw duister personage met een nieuw verhaal – blijken de onderliggende motieven uiteindelijk oppervlakkig, incoherent en misschien zelfs tegenstrijdig. De grote farmaceutische bedrijven zijn corrupt, overheden zijn corrupt, eigenlijk is alles en iedereen corrupt en hierom moet het gewone volk verpletterend lijden want meneer voelt zich schuldig over het eigen verleden. Oké dan.

LEES OOK | “Alone in the Dark: Prologue” Review – Remake van Survival-Horror Classic blijft trouw aan Roots van de Franchise

Tot slot, de actiescènes zijn zoals gezegd enerzijds sterk, maar anderzijds vergeetbaar en ook wat 'dertien in een dozijn'. Bijna alle actiescènes zijn met handpistolen terwijl er in de spellen zelf meer soorten wapens voorhanden zijn. Ook is het niet logisch dat Leon halverwege een penibele situatie een flashbang-granaat laat afgaan, terwijl het véél logischer was voor hem om dat al eerder te doen, namelijk toen hij werd achtervolgd door een groep lickers. Ook is het onduidelijk waarom willekeurige mensen na infectie vrijwel direct in zombies veranderen, terwijl de hoofdpersonen nog een uur de tijd hebben. Is het zodat de bad guy zijn plot kan onthullen, tegenover mensen die dus ook spoedig zombie zullen worden...

Enfin, u voelt aan dat ik niet erg onder de indruk ben van het plot, hoewel het kernpunt, van de aanstuurbare micromuggen, toch zeer relevant is. Gelukkig maakt het knetterende spektakel van het laatste half uur, waarin het team all-out gaat in een episch eindbaasgevecht, veel goed! "Resident Evil: Death Island" krijgt als eindbeoordeling een 7,1.