Recensie: "The Killer" - Veel stijl, weinig inhoud?

De film, die slechts in enkele bioscopen heeft gedraaid in voorbereiding op de Netflix release, volgt een naamloze huurmoordenaar, gespeeld door Michael Fassbender, die (spoiler alert) tijdens een van zijn opdrachten de fout in gaat en de gevolgen hiervan kwaadschiks moet ondervinden. Niet omdat het niet anders kan, maar omdat hij daarvoor kiest. Wat volgt is een zoektocht naar zichzelf, menselijkheid, perfectie en antwoorden op zijn vragen.

LEES OOK | Recensie: “The Dive” – Is dit onderwateravontuur adembenemend genoeg?

“Perfectie”. Dat is waar de “Killer” op draait. Alles moet op een specifieke manier worden gedaan. Zijn manier. Met twee vingers plaatst hij zijn oordopjes in zijn oor alsof het een balletvoorstelling is. Een dans. Met diezelfde gedachte gaat hij ook te werk. De muziek die hij draait tijdens zijn werk wordt gespeeld door “The Smiths” met de alom perfectionistische Morrissey aan het roer. Toeval? Ik dacht het niet. De voice over is dan ook licht persiflerend en het lijkt soms alsof we naar David Fincher zelf kijken. De filmt voelt dan ook op veel momenten autobiografisch.

Zoals we van Fincher gewend zijn bevat ook deze film veel sfeershots. Regen, natte straten en voornamelijk veel donkerbruine en groengrijze kleurstellingen. Aan de ambiance valt weinig aan te merken. Elk shot heeft een doel en ik moest ook even glimlachen toen de Killer in zijn auto over een straat reed en we het geluid van de putdeksel konden horen waar hij overheen reedt. Niet nodig, maar wel cruciaal om je in de wereld van de film te trekken.

Net als Kubrick heeft Fincher een ongekend oog voor detail en weet dat ook vlijmscherp te vertalen in een strakke edit die onder de 2 uur blijft. Zoals gezegd was de film te zien in een select aantal bioscopen, maar voor deze review heb ik hem thuis gekeken. Desalniettemin denk ik dat de film meer impact maakt op het grote scherm, juist door het oog voor detail en de focus op ambiance. De snijdende spanning is voelbaar en hoorbaar en verdient het om op een groot of goed scherm gezien te worden. Niet op je slaapkamer TV met je smartphone in de hand.

Ondanks dat ik zelf geen reviews lees van collega’s is het mij opgevallen dat er een geluid heerst van “veel stijl, weinig inhoud”. Maar is dat wel echt zo? Zonder de film te spoilen denk ik dat veel mensen het punt van de film zouden kunnen missen door het enkel te zien als een 2uur durend “popcorn” moment. Maar dat is deze film onwaardig. Hier is over nagedacht en er is ziel te ontdekken en te voelen, maar je moet er naar op zoek gaan. Actief kijken, luisteren en meedenken.

De film draait volledig op subtext, zoals het einde ook duidelijk laat zien. Perfectie, eenzaamheid, en menselijkheid zijn hierbij de belangrijkste thema’s. In zijn streven naar perfectie zoekt de Killer dan ook naar zijn menselijkheid. Of hij die uiteindelijk ook weet te vinden, laat ik in het midden. Dit zul je zelf moeten gaan ontdekken.

De film wordt tevens gekenmerkt door een waardige performance van Fassbender, die een interessant gezicht en lijf heeft om naar te kijken. Tijdens zijn voorbereiding op een opdracht zie je hem, in zijn persoonlijke dans met zichzelf, tot rust komen. Ware kunst. Bijna ballet. Perfectionistisch? Hopelijk zorgt deze rol er dan ook voor dat de acteur zich opnieuw kan bewijzen in een waardige hoofdrol.

Ook Tilda Swinton maakt haar opwachting en zij mag haar versie vertellen van een oude Jules Deelder grap over een beer en een jager, welke uiteindelijk ook gedeeltelijk de sleutel is van de film. Het moment duurt niet lang, maar het blijft wel hangen. Mede dankzij Jules Deelder dus.

Of de film de moeite waard is voor iedereen betwijfel ik. Zoals eerder aangegeven is dit een film die ongeschikt is voor een klein scherm of voor de ongeduldige kijker die om de 5 minuten zijn smartphone moet refreshen voor een nieuwe “endorfine hit”. Deze film heeft tijd en ruimte nodig om te ademen, om te zijn, om tot leven te komen en om in leven te blijven. Sfeer alom, maar ook inhoud als je echt wilt. Het is aan de kijker om hier wat harder voor te werken aangezien het gros van de punten die gemaakt worden, zich bevinden in subtext. Het onderliggende wat niet verteld of gezegd wordt.

Nadat ik de film had gezien heb ik het laten rusten in mijn hoofd en heb ik na een uur besloten de laatste 15 minuten nogmaals te ervaren. Het opende mijn ogen. Er is veel meer aan de hand dan lijkt aan de oppervlakte. En is dat niet wat film zo’n interessant medium maakt?

Ben je in voor een sfeerrijke, duistere, en soms kille en spannende thriller en heb je een groot 4k scherm? Dan is dit wellicht de film voor jou, als je de smartphone maar weglegt en jezelf laat verdrinken in de wereld die Fincher heeft gecreëerd. Laat jezelf niet meeslepen door de soms ongeloofwaardige manieren waarop Fassbender zich ontdoet van bewijsmateriaal en hoezeer deze zijn berust op toevalligheden. Het doet er allemaal niet toe.

Wat er wel toe doet is de reis van het naamloze hoofdpersonage en zijn streven naar perfectie en menselijkheid. Het benadert niet de eerdere meesterwerken van Fincher zoals “Zodiac” en “Se7en”, maar tussen de veelal ongeïnspireerde opvulling op Netflix valt deze film zeer bijzonder op en is daarom van harte aan te raden.

&t