Papier vouwen als game-mechaniek? 'Paper Trail' bewijst dat het kan

Originele vouwmechaniek Het kloppend hart van Paper Trail is de manier waarop je letterlijk de wereld om Paige heen kunt vouwen. Elk level bestaat uit één scherm, dat je kunt manipuleren door hoeken van het papieren speelveld om te klappen. Aan de achterkant schuilt een parallelle wereld – zonder Demogorgons, maar mét paden, schakelaars en hints naar oplossingen. Vouw je de juiste kant op, dan verbind je delen van de omgeving tot een begaanbare route. Verkeerd gevouwen? Dan zit je muurvast – totdat je een nieuwe invalshoek bedenkt. Dit spel speelt zich net zo goed in je hoofd af als op het scherm.

Heldere puzzelstructuur De puzzels zijn logisch opgebouwd, en met elke regio komen er nieuwe elementen bij: van lichtstralen die gestuurd moeten worden tot bruggen die je moet roteren. De moeilijkheidsgraad is prima afgesteld: uitdagend zonder frustrerend te worden. Loop je vast, dan kun je het handige hintsysteem inschakelen dat stap voor stap laat zien hoe de oplossing eruitziet. Maar pas op: daarmee sla je misschien het mooiste onderdeel over – het eureka-moment na minutenlang gefriemel en gevouw.

Een coming-of-age met een twist Hoofdpersoon Paige is een jonge vrouw met ambitie: ze wil als eerste uit haar dorp naar de universiteit. Haar ouders vinden dat maar niks, dus vertrekt ze eigenwijs op avontuur. Het is een klassiek verhaal over het losbreken uit een beschermde wereld, maar met een papieren sausje. Onderweg ontmoet je kleurrijke NPC’s – een archeoloog, kinderen die kikkers vangen, een reiziger verdwaald in een grot – die stuk voor stuk bijdragen aan de sfeer. Verwacht geen diepe verhaallijnen, maar wel charmante ontmoetingen.

Narratief met gebreken Hoewel de presentatie sprookjesachtig is, blijft het verhaal inhoudelijk wat vlak. Paige vertelt tussendoor via ingesproken intermezzo’s over haar familie en dromen, maar veel emotionele diepgang ontbreekt. De game hint naar thema’s als zelfontdekking en onafhankelijkheid, maar graaft nergens écht diep. Uiteindelijk voel je niet zoveel groei bij Paige als je zou hopen na zo’n reis vol puzzels, obstakels en ontmoetingen.

Visueel meesterwerk De grafische stijl van Paper Trail is ronduit prachtig. Denk aan printkunst, waterverfstructuren, en papiercollages die samen een wereld creëren waarin elk level voelt als een handgemaakte illustratie. De animaties ogen als bewegende pagina’s uit een kinderboek – en dat past perfect bij het vouwconcept.

Muziek die blijft hangen De soundtrack, gecomponeerd door Claudie Mackula, is een etherische droom. Kalm, dromerig, en soms ronduit betoverend. Het hoofdthema heeft een bijna Keltische sfeer die meteen blijft hangen. Tijdens langere puzzelsecties kan het herhalen van deze muziek ietwat eentonig worden, maar het draagt wel bij aan de rustgevende sfeer waarin je urenlang kunt vouwen, schuiven en nadenken.

Paper Trail is een heerlijk creatieve puzzelgame die haar originaliteit vooral te danken heeft aan de briljante vouwmechaniek en haar sprookjesachtige vormgeving. Het verhaal stelt qua diepgang misschien wat teleur, en een meer open structuur had welkom geweest, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het plezier van het oplossen, de kleurrijke omgevingen, en de rustgevende sfeer.

Voor wie houdt van breinbrekers, kunstzinnige werelden en zachte narratieven, is Paper Trail een absolute aanrader. En voor iedereen die ooit een papieren vliegtuig verkeerd vouwde: dit is jouw kans op wraak.