Beyond All Reason Review door Sid Lukkassen: "leuke instap voor mensen die voor het eerst aan de slag gaan met RTS"

Dit klinkt tof, maar de praktijk bevalt minder. Laten we een vergelijking trekken met het bordspel Risk. Er is een reden dat Risk vaak niet leuk is. Ik doel niet op de allianties die je sluit met vrienden en familieleden, die onvermijdelijk weer verbroken worden, met alle ratterigheid en zure gezichten tot gevolg. Ik doel op het effect van bulten ophopen, van beurten overslaan, steeds meer poppetjes bijzetten, en wie de eerste is om aan te vallen, verliest meestal. Vaak stagneert Risk in een Koude Oorlog van beurten overslaan en steeds meer poppetjes bijzetten. Het is dan geen dynamische strijd meer, maar een loopgravenoorlog. Het wordt saai en spelers haken af.

Beyond All Reason bevat ook dergelijke missies. Een missie speelt zich af op een set eilanden waar je jezelf een weg landinwaarts moet vechten, waar meerdere facties elkaar bestrijden. Dit mondt uit in een stand-off tussen tientallen zware slagschepen en experimentele units met honderdduizend HP per stuk. Het is dan onmogelijk om ooit landinwaarts te komen.

Er zijn nog andere redenen waarom Beyond All Reason een matig spel is. Om te beginnen is het niet altijd logisch wat elk type engineer precies wel en niet kan bouwen. Een groter probleem is dat de AI niet in staat is tot dynamisch denken. Zo zijn jouw AI teamgenoten dus niet in staat een doorbraak te forceren. Dit mondt uit in een soort League of Legends waarbij steeds dikkere klompen units op elkaar afstormen. Om het verschil te maken, is de speler aangewezen op turtelen, op zichzelf ingraven. Ook dit is niet dynamisch maar statisch, want de AI stuurt saaie en bizar taaie experimental units op je af. Zeg maar een soort levelbazen. Die zijn echter veel minder creatief en origineel ontworpen dan de experimentals van Supreme Commander, dat verscheen in 2007.

Sommige missies zijn wel leuk, maar als potjes wat langer duren verdwijnt alle strategie. Steeds wordt Beyond All Reason een worstelmatch waarbij de menselijke creativiteit het aflegt tegen de statische grinding van de AI. Die heeft op één of andere manier altijd weer nieuwe experimental hordes klaarstaan zodra je een horde hebt weggenuked. De opties om intel en line of sight te verkrijgen in het spel, zijn ook beperkt. De point defenses oftewel turrets die je hebt zijn in vergelijking met eenheden zéér kwetsbaar. Zo blijf je bezig met het opnieuw opbouwen van defensieve posities. Het spel mondt uit in een repetitieve hel.

Chris Taylor, de bedenker van Total Annihiliation en Supreme Commander – het type RTS game dat door Beyond All Reason op een oppervlakkige wijze wordt nagebootst – was de eerste die bedacht dat projectielen op een slagveld een eigen fysica moeten bezitten. Kogels kunnen afketsen op rotsen of tegen elkaar botsen; ze zijn onderhevig aan windsnelheid en luchtdichtheid. Anders dan in Command and Conquer of Starcraft, volgt elk projectiel een eigen, uniek traject. Hierdoor is het mogelijk om eenheden te beschermen door andere eenheden in het traject te positioneren dat vijandige kogels moeten afleggen. Dit type fysica maakt een RTS een paar lagen dieper.

Ook vond Taylor dat eenheden unieke functies moesten bezitten. Misschien zijn er eenheden die je niet elk potje gebruikt, maar er zullen unieke situaties ontstaan waarin ze tóch nuttig zijn vanwege de unieke rol die ze vervullen. Hij wilde de speler daadwerkelijk een veelvoud aan opties geven om het spel verrassend, dynamisch en strategisch te houden. Meer dan twintig jaar geleden benoemde hij al dat veel RTS games niet goed zijn ontworpen. Hij beschreef dat de strategie, het maken van beslissingen, dan geen centrale rol meer speelt. Het wordt een worstelmatch waarbij grinding de doorslag geeft, de ander overspoelen met units door méér te produceren. Dit is precies dat ‘ophopingsgevecht’ in Risk – het manco waar Beyond All Reason onder lijdt.

Dit spel doet Supreme Commander positief oplichten. Bijna twintig jaar later heeft nog diepere gameplay en uniekere mogelijkheden. Ook zijn de hotkeys, de interface en de aansturing logischer, fijner en intuïtiever. Zo zijn er ‘gecoördineerde aanvallen’ tussen eenheden ter land, ter zee en in de lucht, waarbij hun gedrag op jouw commando door de computer wordt gesynchroniseerd. Je hebt teleporterende support commanders die de vijand verrassen door in een uithoek van de map een basis op te bouwen. Er zijn energieschilden die zich gedragen als ballonnen: ze absorberen geweervuur maar units kunnen er wél onderdoor bewegen.

Nu heb ik nog veel niet benoemd. In Supreme Commander kun je je commander diverse upgrades geven die aansluiten bij jouw speelstijl. Je kunt blauwdrukken van gebouwen verplaatsen terwijl ze al op de map staan. Engineers kunnen worden opgedragen om gebouwen te assisteren die nog niet zijn gebouwd. Je kunt dus veel verder in de toekomst plannen, wat het een sterker en strategisch dieper vervolg maakt op Total Annihilation. In Beyond All Reason kun je bijvoorbeeld geen blauwdrukken verplaatsen die al op de map staan. Je hebt geen tactical missile defenses. Bij gebouwen ontbreekt een autobuild commando – daardoor ligt de nadruk op actions per minute, in plaats van op strategisch diepte inzicht.

Engineers interacteren cluncky met de controls. Potjes draaien uit op een spam oorlog met de AI. De interface is gewoon niet goed genoeg om gevechten op een epische schaal te faciliteren die tegelijk een intensief micromanagement behoeven. De reikwijdte van radars is frustrerend beperkt en in Supreme Commander is de ‘war of intelligence’ beter uitgewerkt. Zelfs de pathfinding van je commander is inferieur, omdat hij zich nodeloos verplaatst tussen het bouwen door. Er zijn glitches in de portretplaatjes van sommige gebouwen en engineers, die zomaar blanco worden. Er is een gebrek aan hotkeys zoals ‘selecteer alle luchteenheden’. Wel ben ik positief over de muziek: die is sereen en uplifting.

Sommige missies zijn leuk, maar veel zijn ondoordacht en ongebalanceerd. De speler moet zijn aandacht en zijn troepen teveel uitsmeren over de map, tegenover een AI die al jouw obstakels weet te omzeilen. Er zijn missies waarin de speler zelfs in de ‘beginner’ en ‘novice’ moeilijkheidsgraden binnen enkele minuten wordt gerushed door units van een hoog tech niveau. Wie dit heeft geprogrammeerd moet zich diep schamen. Voor mij gaf dit de finale doorslag om dit spel in plaats van ‘barely playable’ – overwegend dat het met een vriendengroepje misschien nog leuk zou kunnen zijn – met een onvoldoende te beoordelen. Dit gebrek aan balans bewijst dat er onvoldoende is geplaytest.

Mijn conclusie: vermakelijk voor een tijdje, maar meer niet. Supreme Commander heeft twintig jaar later nog zoveel meer gelaagdheid, is dieper uitgedacht en uitgekiend dan Beyond All Reason, dat alleen in uiterlijkheden dezelfde gameplay nabootst. Beyond All Reason is gratis te downloaden. Als het genre je aanspreekt, geef dan Supreme Commander een kans. Je zult er geen spijt van krijgen!

5,4/10
 5.4/10