Recensie: 'Vincent Must Die' - Als blikken konden doden

De film begint krachtig met een intense openingsscène waarin een stagiair een laptop gewelddadig in het gezicht van grafisch ontwerper Vincent smijt. Vincent besluit echter geen aanklacht in te dienen, omdat de jongeman duidelijk niet meer weet wat er zojuist is gebeurd. Maar wanneer Vincent's projectmanager hem gruwelijk meerdere keren in de hand steekt, wordt Vincent achterdochtig. Het wordt hem langzaam duidelijk: Vincent moet dood.

LEES OOK | Recensie: ‘Los Colonos’ – Beeldschoon en Meedogenloos Westernspektakel

Gedurende het grootste deel van de film proberen we samen met Vincent te ontdekken wat er werkelijk aan de hand is en wat deze aanvallers motiveert, aangezien ze blijkbaar alleen op hem uit zijn. Zodra Vincent mensen te lang in de ogen aankijkt, worden ze uitermate agressief en willen ze Vincent doden. Wanneer halverwege de film een liefde wordt geïntroduceerd, begint de film soms wat trekjes te vertonen van de Netflix-filmBird Box, waarmee de regisseur het originele concept tekortdoet en terugvalt op een vertrouwde formule.

De film verliest daardoor zijn eigen identiteit en daarmee ook zijn focus. Het scenario, geschreven door Mathieu Naert in zijn allereerste speelfilm, mist misschien de brille van een ervaren regisseur, maar vertoont duidelijk veel potentieel. De film durft niet echt gedurfde keuzes te maken, waardoor de grootschalige complete chaos mist die je zou verwachten in een setting waarbij iedereen die je aankijkt moordneigingen krijgt.

Vincent Must Dieverliest wat kracht rond het midden van de film, maar weet uiteindelijk toch enorm te vermaken, waarbij sommige gevechten met Vincent bijzonder grappig in beeld worden gebracht. Ook jonge kinderen hebben het namelijk op Vincent gemunt.

Castangs debuut is een solide start met ruimte voor groei en verfijning in toekomstige projecten, maar doet voor nu tekort om het als een doorslaand regiedebuut aan te merken. De acteerprestaties zijn uitmuntend, het concept is interessant, de film is goed gefilmd maar doet zichzelf uiteindelijk tekort door niet de grens op te zoeken en echt experimenteel te zijn.