Recensie: 'The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim' – Meer van hetzelfde stelt niet teleur

De nieuwe Lord of the Rings valt niet tegen! Terwijl ik de zaal inliep dacht ik, hopend dat deze film zijn verwachtingen waar zou maken: als de film zo goed is als de poster, dan ben ik tevreden. En dat ben ik. De poster blijkt een goede graadmeter te zijn – hier zien we eigenlijk al heel goed wat we van deze film kunnen verwachten: The Lord of the Rings, anime, een oorlog in Rohan tussen mannen met baarden en lange haren, en natuurlijk, te midden van dat alles, de lieflijk ogende schildmaagd om wie de actie draait. Dat belooft wat.

Het eerste dat opvalt aan de poster, en waarin de film zijn verwachtingen waar weet te maken, is de kwaliteit van de tekeningen. Wat een prachtige landschappen, en wat zien de strijders eruit zoals ze eruit horen te zien. Wel is de animatie een beetje houterig, en op punten zelfs ronduit onnatuurlijk, waardoor de stilstaande beelden mooier zijn. Het is alsof de makers zich bij het animeren hier en daar verlaagd hebben tot het inschakelen van wat AI-gestuurde hulp. Ondanks dat ziet het geheel er indrukwekkend uit.

De film begint uiterst sterk. In één zeer intensieve scène wordt het hele plot uitgestippeld, en zitten we er meteen middenin. Het feit dat deze scène voor een groot deel reeds in de trailer te zien was bevestigt mij in mijn voorkeur om trailers omwille van dit soort spoilers maar liever te vermijden. Hoewel het dienst doet om te laten zien waarom je deze film moet kijken, en je het de marketingafdeling wat dat betreft dus ook niet echt kwalijk kunt nemen, geeft het nét iets teveel weg voor mij om me comfortabel bij te voelen.

Het verhaal speelt zich af in Rohan, het menselijke koninkrijk dat we kennen uit The Two Towers. Het is het land van de zogenaamde Horse-lords, hetgeen is wat Rohirrim betekent, ofwel de Riders of Rohan. Tussen de elfjes, orks, hobbits en dwergen die we in The Lord of the Rings tegenkomen zien we hier ineens een menselijke beschaving, en hoe die zich daartegen aftekent. Dat is iets waar we graag meer over horen, al is het natuurlijk niet helemaal hetzelfde zonder dat contrast.  

Lees ook

Keert Viggo Mortensen terug als Aragorn in The Lord of the Rings-film 'The Hunt for Gollum'?

Warner Bros deelt epische 8 minuten durende opening van 'The War of the Rohirrim'

Iets dat opvalt – sorry, maar het moet toch even benoemd worden – de film is totaal niet woke. Dat is nu eenmaal iets dat naar voren springt, vooral na die serie die laatst uitkwam, die ik snel weer af heb moeten zetten om mijn liefde voor deze wereld niet al te veel te schaden. Het is niet alleen dat woke-invloeden storend zijn op zichzelf, maar vooral dat ze zo ontzettend hard clashen met de wereld van Lord of the Rings. Die staat nu eenmaal symbool voor iets dat op geen enkele manier te rijmen valt met veel van de idealen die heden ten dagen worden voorgeschreven in de filmindustrie. Het mixt niet zo lekker.

Ja, goed, er zitten natuurlijk wat clichés in van vechtende vrouwen die sterker zijn dan mannen, maar dat zat in The Lord of the Rings zelf ook al. Schildmaagden vormen een klassiek element in de Noorse vertellingen waar deze wereld op gebaseerd is, dat hoort er gewoon bij. Desondanks is er één karakter, een oud vrouwtjes dat in haar eentje hele legers te slim af is, waarbij ik dit een beetje té vond.

Over de karakters gesproken, die zijn uitstekend. Op een enkeling na, stuk voor stuk subliem, en zeer tot de verbeelding sprekend. De hoofdpersoon Hèra, haar vader, die koning van Rohan is, en ook hun tegenstanders en bondgenoten worden allemaal uiterst bevredigend in beeld gebracht. Dit is wat we willen van een film als deze, en het is wat we krijgen.

En waar schiet het dan aan tekort? Het is geen kleinigheid: alles wat er na de intensieve opening gebeurt is allemaal net iets te voorspelbaar. Er gebeurt te weinig. Leuk hoor, dat we Helm’s Deep en Isengard weer even te zien krijgen, dat de grote adelaars weer een rol spelen, en dat we er op die manier aan herinnerd worden waarom The Lord of the Rings ook al weer zo grandioos is. Maar tegelijkertijd overweldigt dat je met een sterk gevoel van been there, done that. Niets van wat we in de latere helft van de film te zien krijgen is nog werkelijk verrassend, en dat drukt te pret toch wel een beetje.

De reden hiervoor is simpel. De gebeurtenissen in deze film nemen in het schrijven van Tolkien nog geen drie pagina’s in beslag. Dat is te merken. Ik snap dat je het niet al te complex wil maken, maar ze hadden best wat meer mogen nemen, en op dit punt wat meer mogen bieden.

Al met al is dit laatste deel een waardige toevoeging aan het The Lord of the Rings-universum, die het kijken zeker waard is. Ben je verplicht om naar de bioscoop te gaan? Nee, maar als je toch gaat, ga dan maar naar deze. Is het revolutionair, baanbrekend, oogstrelend? Helaas niet. Het gewoon goed. Solide. Het voegt weinig toe, maar – wat niet onbelangrijk is – het maakt het ook niets kapot. Dat is ook wat waard.

★★★½☆☆

The Lord of the Rings:The War of the Rohirrim draait nu in de bioscoop, bekijk hieronder de officiële trailer. Meer filmanalyses van Joris Bouwmeester lees je via: overstorm.nl

Blijf op de hoogte van jouw favoriete films en series

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!