Recensie: "Talk to Me" door Sid Lukkassen - Als Duisternis Alledaags Wordt

Alles gaat mis zodra één van de hoofdpersonen tijdelijk bezeten raakt door de geest van iemands recentelijk overleden moeder. Is deze moeder op een natuurlijke wijze om het leven gekomen? Was het zelfdoding? Gebiologeerd door het mysterie rond de dood van de moeder, houden ze de zombiehand net te lang vast, en dan begint alle ellende. Ook het jongere broertje van één van de hoofdpersonen krijgt te maken met bezetenheid.

LEES OOK | “The Pope’s Exorcist” Review door Sid Lukkassen

De jolige sfeer tussen de tieners heeft in een allegorische zin wat weg van drugsverslavingen. Hoever kun je flirten met een kracht waarvan je weet dat die vernietigend is? Ze pushen elkaar om steeds verder te gaan, steeds verder het randje op te zoeken. Maar de manier waarop dit wordt gedaan, is eerder uitbundig en baldadig dan beklemmend. Hierdoor is de wijze waarop het centrale filmconcept wordt geïntroduceerd, niet zo drukkend als het had kunnen zijn.

Als die stap eenmaal is gezet moet de film het vooral hebben van body horror. In Talk to Me worden de geestverschijningen macaber neergezet: letterlijk als rottende lijken met opgezwollen ogen, je moet er maar van houden. Sommige geestverschijningen zijn misschien eerder walgelijk dan eng.

Naast de geestverschijningen gooit de film alles op onverwachtse ontknopingen op het einde, en doet hierin denken aan Gothika (2003). Het inspelen op de verwachtingen van de kijker via de ontknopingen, vind ik echter maar middelmatig gelukt. De filmplot laat veel losse eindjes over. Het einde is betrekkelijk onverwachts maar substantieel onbevredigend.

Van body-horror moet je maar net houden: het is vaak eerder grotesk dan angstaanjagend. De personages zijn clichématig en inwisselbaar met bijna elke andere film waarin tieners de mist in gaan met duistere krachten. Dit maakt Talk to Me tevens tot een inwisselbare film. Zéker beter dan Insidious, the Red Door, maar lang niet zo goed als Nefarious.