Recensie 'Slingshot' - Een sombere psychologische reis door de ruimte

De film neemt ons mee op een sombere ruimtereis waarin astronaut John (Casey Affleck) steeds verder afglijdt in waanzin. Het begint nochtans veelbelovend: een trio astronauten, waaronder de altijd sterke Laurence Fishburne als kapitein Franks, is op weg naar Titan om natuurlijke hulpbronnen terug naar de aarde te brengen. Al snel gaat het echter mis, niet door technische mankementen, maar door een veel groter gevaar: de menselijke psyche.

Een van de grootste teleurstellingen van Slingshot is het gebrek aan échte sciencefiction. Ja, het speelt zich af op een ruimteschip, en ja, ze zijn op weg naar een maan van Saturnus, maar daar blijft het bij. De film verkent nauwelijks de mogelijkheden van de ruimte of buitenaardse verkenning. In plaats daarvan krijgen we een psychologisch drama dat zich afspeelt in een steriele, witte omgeving. Ruimteschip? Ja. Epische sci-fi avonturen? Vergeet het maar.

Sciencefictionliefhebbers willen grootsheid, gevaar, en misschien wat spektakel. Maar in plaats van vergeleken te kunnen worden met films als Interstellar of zelfs The Martian, voelt Slingshot meer als een slap aftreksel van bestaande 'vast op een ruimteschip'-films. Denk aan een zwakke versie van Moon, maar dan zonder de spanning en diepgang die die film juist zo memorabel maakte. Zelfs de Netflix-film Spaceman met Adam Sandler, die een soortgelijk verhaal volgt, maakte een veel grotere indruk.

Gelukkig kan de film rekenen op een uitstekende cast die het geheel enigszins weet te redden. Casey Affleck zet een solide, zij het voorspelbare prestatie neer als de getraumatiseerde astronaut die het contact met de realiteit verliest. Zijn worsteling met waanvoorstellingen en hallucinaties is op momenten intrigerend, maar het is uiteindelijk de chemie tussen hem en Fishburne die de film overeind houdt.

Dan is er nog Tomer Capone, bekend als 'Frenchie' uit de Prime Video-hitserie The Boys, die de rol van de zenuwachtige co-piloot Nash speelt. Hoewel zijn personage op het eerste gezicht weinig toevoegt, weet Capone af en toe toch te verrassen.

Het probleem met Slingshot ligt niet bij de cast of de regie, maar bij het schrijfwerk. Het verhaal voelt gefragmenteerd, alsof het stukjes heeft opgepikt van andere, betere films en deze zonder veel logica aan elkaar heeft geplakt. Er zijn momenten waarop je denkt: "Oké, nu gaat er iets interessants gebeuren." Maar dan gebeurt er precies niets. In plaats daarvan krijg je meer droomsequenties en vage interacties die nergens toe leiden.

Misschien is het probleem wel dat de film te veel wil. Het probeert diepzinnig te zijn, het probeert existentiële vragen te stellen, maar het slaagt er nooit in iets nieuws of origineels te brengen. Het blijft hangen in dezelfde clichés die we al kennen van andere, betere films in dit genre.

Kortom, Slingshot is geen film waarvoor je snel naar de bioscoop hoeft te rennen. Hoewel de cast enkele hoogtepunten biedt en er hier en daar een interessante scène tussenzit, is het geheel te onsamenhangend om echt te boeien. Het einde van de film laat je als kijker bovendien onbevredigd achter, omdat niet duidelijk is wat nu realiteit is en wat niet.

Slingshot draait nu in de bioscoop, bekijk hieronder de officiële trailer.

★★☆☆☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!