Recensie: 'Nandor Fodor and the Talking Mongoose' – Mysterieus mediafenomeen uit de jaren 30

De film is gebaseerd op het waargebeurde mysterie rond de familie Irving, die op het afgelegen Isle of Man beweerde samen te wonen met een sprekende mangoest. Gef – de ster van dit verhaal – zou over privégeheimen beschikken en paranormale trekjes vertonen. Dit trok de aandacht van de Hongaarse parapsycholoog Nandor Fodor (gespeeld door Simon Pegg), die in 1937 de zaak onderzocht. De wetenschappelijke consensus? Waarschijnlijk een slimme truc van dochter des huizes, Voirrey Irving, een begenadigd buikspreekster. Maar dat hield de media niet tegen om jarenlang gefascineerd te blijven door Gef.

Klinkt als een gouden kans voor een film vol mysterie, humor en excentrieke gekte, toch? Helaas blijft die excentriciteit grotendeels achterwege.

Als er één lichtpuntje is, dan is het Simon Pegg. Hij speelt de sceptische maar geobsedeerde Fodor met flair en weet zijn personage enige diepgang te geven. Zijn interacties met Minnie Driver (die zijn assistente Anne speelt) zijn vermakelijk, maar hun relatie blijft oppervlakkig.

Verder zijn er aardige bijrollen – Christopher Lloyd, Paul Kaye en Neil Gaiman (als de stem van Gef!) – maar ze krijgen nauwelijks de ruimte om te schitteren. Dan is er nog de mangoest zelf. Gef zou het mysterieuze middelpunt van het verhaal moeten zijn, maar hij komt zo weinig in beeld dat zijn impact minimaal blijft. Is hij een paranormaal wezen of gewoon een goed uitgevoerde grap? De film weet het zelf ook niet helemaal en laat die vraag onbevredigend in de lucht hangen.

Het grootste probleem van Nandor Fodor and the Talking Mongoose is dat het geen duidelijke richting kiest. Is het een satire? Een psychologisch drama? Een absurde komedie? Het probeert van alles wat, maar blinkt nergens in uit. Wat had kunnen uitgroeien tot een heerlijk bizarre, surrealistische film, blijft hangen in een soms trage en narratief stuurloze vertelling. De dialogen zijn langdradig, de humor te ingetogen en het mysterie krijgt geen echte spanning.

De cinematografie van Sara Deane weet de jaren 30 mooi neer te zetten, en de kostuums en sets zien er authentiek uit. Toch mist de film visuele eigenzinnigheid. Bij een verhaal over een pratende mangoest verwacht je iets gewaagders, iets speelsers – iets wat een regisseur als Wes Anderson of Yorgos Lanthimos waarschijnlijk wél had aangedurfd.

Nandor Fodor and the Talking Mongoose had een unieke en excentrieke film kunnen zijn over de dunne grens tussen geloof en bedrog. Maar in plaats van een heerlijk absurde filmervaring krijgen we een vlakke vertelling zonder scherpe randjes.

Simon Pegg doet zijn best en visueel is het prima verzorgd, maar zonder een krachtig script en duidelijke regie blijft het geheel kleurloos. Wie hoopt op een waanzinnig, onvoorspelbaar verhaal over een pratende mangoest, zal teleurgesteld zijn. Wie genoegen neemt met een degelijk geacteerde, maar weinig memorabele film, kan er misschien nog iets uithalen. Maar kom op – een pratende mangoest verdiende zoveel meer dan dit!

★★☆☆☆

Nandor Fodor and the Talking Mongoose is nu te zien via Pathé Thuis. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!