In Mountainhead, de eerste speelfilm van Succession-maker
Jesse Armstrong, kijkt een groep machtige techmiljardairs van bovenop een berg
neer op de wereld — letterlijk én figuurlijk. Ze zien hun experimenten met AI
de planeet in chaos storten en reageren daarop met... droge oneliners,
filosofisch gewauwel en een potje poker.
Wat begint als een veelbelovende satire over de vervreemding van de
superrijken, ontspoort gaandeweg in een film die, net als zijn personages, te
veel van zichzelf overtuigd is.
Waar gaat Mountainhead over?
Venis (Cory Michael Smith), een Musk-achtige figuur,
lanceert op socialmediaplatform Traam een nieuwe functie waarmee gebruikers
hyperrealistische AI-video’s kunnen maken. Wat als een lollig projectje begint,
heeft al snel catastrofale geopolitieke gevolgen — inclusief een ingestorte
Argentijnse regering en economische chaos in Italië.
Maar geen nood: Venis en zijn vrienden Jeff (Ramy Youssef), Hugo (Jason
Schwartzman) en Randall (Steve Carell) bekijken het allemaal vanuit een
luxueuze betonnen bunker op een besneeuwde bergtop, waar ze dit weekend
eigenlijk gewoon wilden chillen.
Snijdende dialogen
Armstrongs handelsmerk — scherpe, bijtende dialogen vol
cynisme en zelfoverschatting — is absoluut aanwezig. De personages zijn
wandelende satires op de techbro-cultuur, vol quasi-intellectuele prietpraat
over Plato en Hegel, terwijl ze intussen nonchalant de wereldorde aan het
herschikken zijn.
De acteurs hebben duidelijk plezier in hun rollen. Carell maakt van ‘Papa Bear’
Randall een verrassend complexe figuur, terwijl Schwartzmans Hugo even
meelijwekkend als pathetisch is — de man die geen miljardair is en daarom
‘Souper’ genoemd wordt door zijn vrienden. Toch blijft het allemaal
oppervlakkig. De film schetst rake karikaturen, maar graaft zelden dieper.
Tweede helft mist impact
Waar het eerste uur fascineert met zijn messcherpe
observaties en schrijnend realisme, slaat Mountainhead in het tweede
deel een andere weg in — eentje die we hier niet zullen spoilen, maar die de
schaal van het verhaal flink verkleint. In plaats van de maatschappelijke
gevolgen van de AI-chaos verder te verkennen, kiest Armstrong voor een focus op
onderlinge spanningen en machtsspelletjes.
Dat werkt in Succession, waar je seizoen na seizoen met de personages
meeleeft, maar niet in een film van net geen twee uur. De finale voelt daardoor
kleiner dan het uitgangspunt belooft.
Scherpe satire zonder ziel
Mountainhead is een koude, snijdende kijk op een
kliek mannen die denken dat ze goden zijn. Misschien zijn ze dat ook wel —
in een wereld waarin geld en data belangrijker zijn dan empathie en
verantwoordelijkheid.
De film zit vol briljante scènes en venijnige observaties, maar mist
uiteindelijk het menselijke hart dat Succession zo’n meesterwerk maakte.
De satire snijdt, maar bloedt zelf langzaam leeg.
Hoewel de meeste critici laaiend enthousiast zijn, delen wij die mening helaas niet. Vanaf 31 mei is de film te zien op
HBO Max — hopelijk valt 'ie bij jou wél in de smaak. Bekijk hieronder de trailer.
★★½☆☆☆
Blijf op de hoogte van jouw
favoriete films en series
Heb je genoten van dit artikel?
Trakteer ons dan op een
(virtuele) koffie of steun
The Nerd Shepherd door ons
te volgen op
Facebook,
X,
Instagram en
Google Nieuws! Voor de
laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze
Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!