Recensie 'Lilo & Stitch': Lief, vrolijk, ontroerend en een feest voor Disney-fans

Disney’s nieuwste liveactionproject, een hervertelling van Lilo & Stitch, probeert het wiel niet opnieuw uit te vinden – en dat hoeft ook niet. In plaats daarvan wordt datgene wat werkte voorzichtig opgepoetst en in een nieuw jasje gestoken. Regisseur Dean Fleischer Camp brengt een gevoel van nuchtere eigenzinnigheid en oprechte gevoeligheid, die wonderwel past bij dit verhaal. Het script eert het origineel zonder slaafs elk element te kopiëren, waardoor het vertrouwd voelt zonder gemakzuchtig te worden.

De absolute uitblinker is Maia Kealoha als Lilo. Ze draagt de film niet alleen, ze rent ermee weg. Kealoha vangt Lilo’s eenzaamheid en haar verlangen naar verbinding met een ontwapenende charme die niet te faken is. De chemie tussen haar en Stitch – nog steeds ingesproken door Chris Sanders – is magisch. Je vergeet dat ze met een digitale blauwe alien staat te praten.

Maar de sterkste emotionele lijn blijft toch de band tussen Lilo en haar zus Nani, overtuigend vertolkt door Sydney Elizabeth Agudong. Deze versie van Nani krijgt meer diepgang dan voorheen: ze is niet alleen een overbelaste voogd, maar ook een jonge vrouw die gevangen zit tussen haar eigen dromen en haar verantwoordelijkheden. Agudong weet perfect te balanceren tussen beschermend en oprecht uitgeput, en die nuance maakt hun zusterband tot het hart van de film – en dat klopt stevig door.

Zach Galifianakis en Billy Magnussen zorgen als Jumba en Pleakley voor de broodnodige komische noot. Hun energieke spel en bizarre humor geven de film zijn wildste momenten, zonder kinderachtig te worden. Vooral Magnussen gooit zich met zichtbaar plezier in Pleakley’s zonderlinge rol. Sommige van hun gekke fratsen zijn in deze liveactionversie wat getemperd, maar hun toewijding aan het absurdisme houdt het geheel lichtvoetig en toegankelijk.

Een duidelijke misser is de manier waarop fanfavoriet Cobra Bubbles is aangepakt. In plaats van hem zijn verdiende plek te geven, is zijn rol vreemd gesplitst. Courtney B. Vance speelt een CIA-versie van Bubbles, maar wordt vervolgens aan de kant geschoven voor een nieuwe maatschappelijk werker, gespeeld door Tia Carrere, die het voogdijverhaal overneemt. Het voelt geforceerd en haalt de impact weg van een personage dat ooit zo’n imposante aanwezigheid had.

Visueel slaat de film een mooie balans tussen nostalgisch eerbetoon en frisse verbeelding. Regisseur Dean Fleischer Camp brengt een speelse toon in de sciencefictionelementen – een scène met een portaalwapen is bijvoorbeeld een verrassend grappige vondst. Fans van het origineel zullen subtiele visuele knipogen herkennen, maar het voelt nooit als een slaafse herhaling. De makers wilden duidelijk het origineel eren én iets nieuws maken – en meestal slagen ze daarin.

Wanneer de aftiteling begint, besef je: het werkt. Lilo & Stitch, in welke vorm dan ook, draait om verlies, liefde en familie vinden op onverwachte plekken. Camp en zijn team zijn dat besef nooit kwijtgeraakt. Nee, deze remake is geen gewaagde heruitvinding. Maar hij laat je glimlachen. De kinderen hadden de tijd van hun leven. Het is alles wat het moet zijn, en dat zou genoeg moeten zijn.

★★★★☆

Deze recensie is geschreven door Grant Tandy namens Screenvice.com. Lilo & Stitch draait nu in de bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!