Recensie: 'Karate Kid: Legends' - Chan en Macchio spelen tweede viool in deze brave sequel

Films
donderdag, 29 mei 2025 om 10:00
karate kid legends st 1 jpg sd high 2024 ctmg inc all rights reserved
Karate Kid: Legends probeert het wiel niet opnieuw uit te vinden – het draait gewoon nog een rondje. In dit nieuwste hoofdstuk van de langlopende franchise komen Jackie Chan en Ralph Macchio voor het eerst samen in beeld. Klinkt spectaculair op papier, maar op het scherm blijkt die magie verrassend snel uitgewerkt.
Hoewel deze twee legacy-acteurs prominent op het marketingmateriaal staan, draait het verhaal vooral om nieuwkomer Ben Wang, die als de oprechte en lenige Li Fong een overtuigende hoofdrol neerzet. Zijn reis mag dan voorspelbaar zijn, zijn oprechte spel zorgt ervoor dat je toch blijft kijken.
Het verhaal volgt een route die we onderhand wel kennen: een tiener wordt uit zijn vertrouwde omgeving gerukt, verhuist naar een nieuwe stad, ontmoet een meisje (Mia), krijgt ruzie met pestkoppen, vindt een mentor (of in dit geval twee), en eindigt in een groot martial arts-toernooi. Komt bekend voor? Dat is niet zo gek: het is vrijwel hetzelfde stramien als in het origineel uit 1984 én de reboot van 2010.
Deze Legends probeert het geheel wat op te frissen—Li traint Mia’s vader, een aan lager wal geraakte ex-bokser, in een pizzeria voor een illegaal gevecht om schulden af te lossen bij een louche geldschieter—maar de ruggengraat van het verhaal is sinds de jaren 80 nauwelijks veranderd.
Ben Wang weet als Li Fong meteen te boeien. Hij is fysiek indrukwekkend, weet emotionele momenten geloofwaardig te brengen, en schakelt moeiteloos tussen stille scènes en dynamische gevechten. Zijn chemie met Sadie Stanley (Mia) is schattig, zij het wat oppervlakkig, en zijn scènes met Joshua Jackson als de gevallen bokser Victor zorgen af en toe voor een luchtige noot. Nu Jackie Chan inmiddels 71 is, Jet Li al jaren uit de schijnwerpers is verdwenen en er geen duidelijke opvolger klaarstaat, lijkt Ben Wang klaar om het stokje over te nemen als nieuwe martial arts-acteur van formaat.
okdsa60aho3emo5m6n5lutkuzmcjpg
De film opent sterk doordat Li niet de leerling is, maar juist de mentor: hij leert Victor kungfu om hem uit de schulden te helpen. Een frisse twist, die helaas snel plaatsmaakt voor het vertrouwde patroon waarin Li zélf begeleiding nodig heeft. En daar zijn dan Mr. Han (Jackie Chan, ingetogen als altijd) en Daniel LaRusso (Ralph Macchio, even aimabel als vroeger). De reden voor hun samenwerking is een nogal geforceerde retcon over een gedeelde vechtsport-erfenis, maar het wordt zo snel gebracht dat je nauwelijks de tijd krijgt om er je vraagtekens bij te zetten.
Toch hebben Chan en Macchio opvallend weinig te doen. Hun personages voelen meer als nostalgische cameo’s dan als volwaardige rollen. Chan krijgt één goede actiescène, Macchio komt pas laat in beeld om wat Miyagi-wijsheden te strooien. Hun gezamenlijke aanwezigheid voelt vooral symbolisch, en het is jammer dat deze twee iconen niet meer samen mogen schitteren. Wel eert de film het nalatenschap van Mr. Miyagi, door diens kalme en gedisciplineerde benadering van vechtsport in Li’s training te verwerken.
De gevechtsscènes, verzorgd door het Jackie Chan Stunt Team, zijn strak en vermakelijk. Ze halen niet het chaotische hoogtepunt van de beste Cobra Kai-momenten, maar de actie is helder in beeld gebracht en gelukkig vrij van de hyperactieve montage die zoveel moderne martial arts-films teistert. Toch voelt het eindgevecht bovenop een wolkenkrabber in Manhattan meer als een Marvel-scène dan als een klassiek Karate Kid-moment. En sommige visuele keuzes, zoals arcadestijl-toernooi-intro’s, gaan richting het cartooneske.
Verder zijn er wat scheuren in het dojo-plafond. New York, dat zogenaamd centraal staat in het verhaal, voelt eerder als een kartonnen decor dan als een echte stad. De logica van het plot laat te wensen over: de slechterik duikt steeds precies op waar het het best uitkomt, en Li’s moeder (een ingetogen rol van Ming-Na Wen) krijgt te weinig speeltijd. Haar afkeer van vechtsport wordt aanvankelijk interessant geïntroduceerd, maar wordt zó snel opgelost dat het geen enkele impact maakt.
karate kid
Karate Kid: Legends speelt het uiteindelijk heel veilig. Het is charmant en wordt gedragen door een sterke hoofdrol, maar het durft nergens een verrassende klap uit te delen. Voor fans van de franchise valt er genoeg nostalgie te vinden om het de moeite waard te maken. Voor de rest is het opnieuw een portie wax on, wax off—maar dan zonder verrassingen.
★★★☆☆
Deze recensie is geschreven door Grant Tandy namens Screenvice.com. Karate Kid: Legends draait nu in de bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.