Karate Kid: Legends probeert het wiel niet opnieuw
uit te vinden – het draait gewoon nog een rondje. In dit nieuwste hoofdstuk van
de langlopende franchise komen Jackie Chan en Ralph Macchio voor het eerst
samen in beeld. Klinkt spectaculair op papier, maar op het scherm blijkt die
magie verrassend snel uitgewerkt.
Hoewel deze twee legacy-acteurs prominent op het
marketingmateriaal staan, draait het verhaal vooral om nieuwkomer Ben Wang, die
als de oprechte en lenige Li Fong een overtuigende hoofdrol neerzet. Zijn reis
mag dan voorspelbaar zijn, zijn oprechte spel zorgt ervoor dat je toch blijft
kijken.
Het verhaal volgt een route die we onderhand wel kennen: een
tiener wordt uit zijn vertrouwde omgeving gerukt, verhuist naar een nieuwe
stad, ontmoet een meisje (Mia), krijgt ruzie met pestkoppen, vindt een mentor
(of in dit geval twee), en eindigt in een groot martial arts-toernooi. Komt bekend
voor? Dat is niet zo gek: het is vrijwel hetzelfde stramien als in het
origineel uit 1984 én de reboot van 2010.
Deze Legends probeert het geheel wat op te frissen—Li
traint Mia’s vader, een aan lager wal geraakte ex-bokser, in een pizzeria voor
een illegaal gevecht om schulden af te lossen bij een louche geldschieter—maar
de ruggengraat van het verhaal is sinds de jaren 80 nauwelijks veranderd.
Ben Wang weet als Li Fong meteen te boeien. Hij is fysiek
indrukwekkend, weet emotionele momenten geloofwaardig te brengen, en schakelt
moeiteloos tussen stille scènes en dynamische gevechten. Zijn chemie met Sadie
Stanley (Mia) is schattig, zij het wat oppervlakkig, en zijn scènes met Joshua
Jackson als de gevallen bokser Victor zorgen af en toe voor een luchtige noot.
Nu Jackie Chan inmiddels 71 is, Jet Li al jaren uit de schijnwerpers is
verdwenen en er geen duidelijke opvolger klaarstaat, lijkt Ben Wang klaar om
het stokje over te nemen als nieuwe martial arts-acteur van formaat.
De film opent sterk doordat Li niet de leerling is, maar
juist de mentor: hij leert Victor kungfu om hem uit de schulden te helpen. Een
frisse twist, die helaas snel plaatsmaakt voor het vertrouwde patroon waarin Li
zélf begeleiding nodig heeft. En daar zijn dan Mr. Han (Jackie Chan, ingetogen
als altijd) en Daniel LaRusso (Ralph Macchio, even aimabel als vroeger). De
reden voor hun samenwerking is een nogal geforceerde retcon over een gedeelde
vechtsport-erfenis, maar het wordt zo snel gebracht dat je nauwelijks de tijd
krijgt om er je vraagtekens bij te zetten.
Toch hebben Chan en Macchio opvallend weinig te doen. Hun
personages voelen meer als nostalgische cameo’s dan als volwaardige rollen.
Chan krijgt één goede actiescène, Macchio komt pas laat in beeld om wat
Miyagi-wijsheden te strooien. Hun gezamenlijke aanwezigheid voelt vooral
symbolisch, en het is jammer dat deze twee iconen niet meer samen mogen
schitteren. Wel eert de film het nalatenschap van Mr. Miyagi, door diens kalme
en gedisciplineerde benadering van vechtsport in Li’s training te verwerken.
De gevechtsscènes, verzorgd door het Jackie Chan Stunt Team,
zijn strak en vermakelijk. Ze halen niet het chaotische hoogtepunt van de beste
Cobra Kai-momenten, maar de
actie is helder in beeld gebracht en
gelukkig vrij van de hyperactieve montage die zoveel moderne martial arts-films
teistert. Toch voelt het eindgevecht bovenop een wolkenkrabber in Manhattan
meer als een Marvel-scène dan als een klassiek
Karate Kid-moment. En
sommige visuele keuzes, zoals arcadestijl-toernooi-intro’s, gaan richting het
cartooneske.
Verder zijn er wat scheuren in het dojo-plafond. New York,
dat zogenaamd centraal staat in het verhaal, voelt eerder als een kartonnen
decor dan als een echte stad. De logica van het plot laat te wensen over: de
slechterik duikt steeds precies op waar het het best uitkomt, en Li’s moeder
(een ingetogen rol van Ming-Na Wen) krijgt te weinig speeltijd. Haar afkeer van
vechtsport wordt aanvankelijk interessant geïntroduceerd, maar wordt zó snel
opgelost dat het geen enkele impact maakt.
Karate Kid: Legends speelt het uiteindelijk heel
veilig. Het is charmant en wordt gedragen door een sterke hoofdrol, maar het
durft nergens een verrassende klap uit te delen. Voor fans van de franchise
valt er genoeg nostalgie te vinden om het de moeite waard te maken. Voor de
rest is het opnieuw een portie wax on, wax off—maar dan zonder verrassingen.
★★★☆☆
Deze
recensie is geschreven door
Grant Tandy namens
Screenvice.com.
Karate Kid: Legends draait nu in de
bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.