Recensie: 'Final Destination: Bloodlines' - Absurd, bloederig en angstaanjagend vermakelijk

Maar Bloodlines is meer dan alleen een herhaling van visioenen en paniek. De film graaft dieper in de roots van de franchise. Centraal staat Stefani (Kaitlyn Santa Juana), een studente die wordt geteisterd door visioenen die meer lijken dan zomaar nachtmerries. Wanneer ze ontdekt dat haar familie een oude, onvoltooide connectie heeft met een van de ‘ontwerpen van de Dood’, ontspint zich een bloederige strijd tegen het noodlot, waarin verleden en heden botsen.

Laat er geen twijfel over bestaan: dit is een van de meest brute films uit de reeks. De sterfgevallen zijn niet alleen overdreven — ze zijn ronduit verontrustend, op de best mogelijke manier. Eén scène in een ziekenhuis is een meesterklas in het opbouwen van spanning, om die vervolgens meedogenloos kapot te slaan met keihard geweld. Het is misselijkmakend, creatief en zonder enige vorm van mededogen — het soort scènes waarbij het publiek hoorbaar naar adem hapt. Fans van het eerste uur zullen zich hier direct thuis voelen.

Toch zijn er wat minpunten. Hoewel het misschien muggenziften lijkt, valt het overdreven gebruik van CGI echt op. Gezien het potentieel van praktische effecten is het jammer dat hier niet meer mee gedaan is — veel scènes hadden harder kunnen binnenkomen als ze minder digitaal en meer tastbaar waren geweest. De overduidelijke computereffecten ontnemen sommige momenten hun impact.

Maar dan is er één element dat alles overstijgt: Tony Todd. Zijn laatste optreden als William Bludworth is geen simpele cameo — het is een ingetogen donderslag. Todd, die in november 2024 overleed, oogt zichtbaar broos op het scherm. Zijn scène heeft een zwaarte en emotionele lading die ik niet had zien aankomen. Zijn monoloog voelt niet gescript, maar eerder als zijn laatste gedachten. Het was aangrijpend en totaal onverwacht.

De rest van de cast doet wat nodig is. Kaitlyn Santa Juana overtuigt als de nieuwste getormenteerde hoofdrol in de reeks, terwijl ze worstelt met vloeken uit het verleden en ruzies binnen de familie. Die familiedynamiek geeft de film een frisse invalshoek — dit keer wordt er niet geruzied over geld of geheimen, maar over wie de volgende op de dodenlijst is.

De familietragedie geeft het verhaal extra gewicht en maakt de angst persoonlijker. Toch is het Richard Harmon als Erik die de show steelt. Hij weet horror en zwarte humor moeiteloos te combineren. Zijn scène in een tattooshop is een van de meest gedenkwaardige uit de film: spanning, dreiging en anticipatie worden perfect opgebouwd, terwijl alles om hem heen langzaam verandert in een potentiële dodenvallenhel. Harmon speelt het voortreffelijk.

Final Destination: Bloodlines herschrijft de regels niet, maar blaast de franchise wel een fikse dosis nieuwe energie in. Het weet precies wat het publiek wil: gruwel, spanning en sterfgevallen die zo absurd zijn dat je niet weet of je moet lachen of over je nek gaan. Dat doet het zonder de bloederige roots van de reeks te verloochenen.

★★★½☆☆

Deze recensie is geschreven door Grant Tandy namens Screenvice.com. Final Destination: Bloodlines draait vanaf 15 mei in de bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!