Danny Boyle en Alex Garland maken geen vervolgfilms tenzij
ze écht iets nieuws te vertellen hebben. Met 28 Years Later keren ze
niet alleen terug naar het universum dat ze ooit zelf vormgaven, ze nemen het
volledig terug in eigen handen. Dit is niet zomaar een vervolg op 28 Days
Later, maar een scherpe, emotioneel gelaagde vertelling die spiegelt met
een wereld die keer op keer door crises wordt geteisterd. Dit is geen film die
alleen de draad weer oppakt; dit is een film die diepe sneden maakt.
Het verhaal draait om de jonge Spike (Alfie Williams), een
twaalfjarige jongen opgegroeid op Holy Island, een geïsoleerde plek die
vasthoudt aan oude rituelen en net zo goed in het middeleeuwse Engeland zou
kunnen bestaan. De enige verbinding met het vasteland is een smalle weg die
alleen bij eb begaanbaar is.
Spike is net oud genoeg om ingewijd te worden in
het jagersgilde, maar nog te jong en te onervaren om zijn angst te verbergen
als hij voor het eerst de oversteek maakt. Williams zet een indrukwekkende
acteerprestatie neer: met een kwetsbare, open blik en een tastende
nieuwsgierigheid speelt hij geen held, maar een kind dat gedwongen wordt
volwassen te worden in de schaduw van rampen uit het verleden.
Aaron Taylor-Johnson speelt Jamie, Spike’s vader, een man
gevormd door jaren van overleven. Zijn mannelijkheid kent twee gezichten:
zorgzaam en gevoelig, maar ook doordrenkt van bravoure met de nodige spierballen.
Die innerlijke tegenstrijdigheden zorgen voor een voortdurende spanning tussen
vader en zoon. Dan is er nog Isla (Jodie Comer), Spike’s moeder, die lijdt aan
een mysterieuze ziekte en snel achteruitgaat. Haar rol is fragiel, maar haar
liefde voor Spike is onmiskenbaar, zelfs in haar verwarde toestand. Comer raakt
precies de juiste snaar.
Ook de geïnfecteerden zijn geëvolueerd, net als de
filmstijl. De korrelige handheldbeelden van 28 Days Later hebben
plaatsgemaakt voor een modern visueel arsenaal. Boyle gebruikt iPhones, drones,
slow-motion-effecten en bullet-time-trucs om een intense, hypermoderne stijl
neer te zetten. De actie voelt rauw en direct, vooral in de zenuwslopende
scènes.
Eén confrontatie met een gemuteerde “Alpha”, een kolossale, bijna niet
te stoppen geïnfecteerde, mondt uit in een adembenemende achtervolging die
aanvoelt als een koortsdroom die door de werkelijkheid heen beukt. Een pure
adrenalinekick, vol spanning en paniek, het soort scène waarbij je je stoel
vastgrijpt.
In het laatste bedrijf duikt Ralph Fiennes op als Dr.
Kelson. Hij komt laat het verhaal binnen, maar maakt direct indruk. Zijn tempel
van botten is zowel afschrikwekkend als poëtisch, een Memento Mori, zoals hij
het noemt, bedoeld om de doden te eren als mensen, niet als monsters. Fiennes
speelt Kelson als een man op de rand van hoop en
horror, een overblijfsel van
mededogen in een wereld die dat allang is vergeten.
Hij is geen slechterik,
maar eerder een slachtoffer van decennialang overleven in eenzaamheid en chaos.
Hij dwingt Spike om na te denken over wat echte kracht en menselijkheid
betekenen wanneer alles om je heen is ingestort. Zijn late entree versmalt het
verhaal, maar geeft het tegelijk een sterke focus. Onverwacht, maar effectief.
28 Years Later is veel tegelijk: een survivalhorror,
een post-apocalyptisch volksverhaal, een gebroken familiedrama en ook nog een
volledige afdaling in krankzinnigheid. Toch weten Boyle en Garland al die
elementen te verpakken in een strakke en ademloze speelduur, zonder dat het
ooit rommelig aanvoelt. Het tempo is perfect en geen moment voelt te lang, geen
seconde wil je dat het stopt.
Achter al het bloed en puin is dit in essentie Spike’s
verhaal, een rauw, spiritueel en emotioneel volwassen-worden in een wereld vol
littekens. Dit is pas het begin. Als eerste deel in een geplande trilogie
eindigt 28 Years Later niet met een fluistering, maar met een bizarre
schreeuw in een nieuwe afgrond. De slotsequentie gooit het roer radicaal om,
met cultachtige energie, gecodeerde kleuren en operatische waanzin. Het belooft
dat het volgende deel nergens voor zal terugdeinzen.
Met Boyle en Garland weer volledig aan het roer van hun
eigen rage-universum, voelt deze herintroductie als een krankzinnig sterk
nieuw begin.
★★★★½☆
Deze
recensie is geschreven door
Grant Tandy namens
Screenvice.com.
28 Years Later draait nu in de
bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.
Blijf op de hoogte van jouw
favoriete films en series
Heb je genoten van dit artikel?
Trakteer ons dan op een
(virtuele) koffie of steun
The Nerd Shepherd door ons
te volgen op
Facebook,
X,
Instagram en
Google Nieuws! Voor de
laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze
Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!