Recensie: '28 Years Later' - Bloederig briljant en onverwacht aangrijpend

Films
vrijdag, 20 juni 2025 om 18:00
zav0v7glwmu6pvwgsiawt11gj4c
Danny Boyle en Alex Garland maken geen vervolgfilms tenzij ze écht iets nieuws te vertellen hebben. Met 28 Years Later keren ze niet alleen terug naar het universum dat ze ooit zelf vormgaven, ze nemen het volledig terug in eigen handen. Dit is niet zomaar een vervolg op 28 Days Later, maar een scherpe, emotioneel gelaagde vertelling die spiegelt met een wereld die keer op keer door crises wordt geteisterd. Dit is geen film die alleen de draad weer oppakt; dit is een film die diepe sneden maakt.
Het verhaal draait om de jonge Spike (Alfie Williams), een twaalfjarige jongen opgegroeid op Holy Island, een geïsoleerde plek die vasthoudt aan oude rituelen en net zo goed in het middeleeuwse Engeland zou kunnen bestaan. De enige verbinding met het vasteland is een smalle weg die alleen bij eb begaanbaar is.
Spike is net oud genoeg om ingewijd te worden in het jagersgilde, maar nog te jong en te onervaren om zijn angst te verbergen als hij voor het eerst de oversteek maakt. Williams zet een indrukwekkende acteerprestatie neer: met een kwetsbare, open blik en een tastende nieuwsgierigheid speelt hij geen held, maar een kind dat gedwongen wordt volwassen te worden in de schaduw van rampen uit het verleden.
Aaron Taylor-Johnson speelt Jamie, Spike’s vader, een man gevormd door jaren van overleven. Zijn mannelijkheid kent twee gezichten: zorgzaam en gevoelig, maar ook doordrenkt van bravoure met de nodige spierballen. Die innerlijke tegenstrijdigheden zorgen voor een voortdurende spanning tussen vader en zoon. Dan is er nog Isla (Jodie Comer), Spike’s moeder, die lijdt aan een mysterieuze ziekte en snel achteruitgaat. Haar rol is fragiel, maar haar liefde voor Spike is onmiskenbaar, zelfs in haar verwarde toestand. Comer raakt precies de juiste snaar.
Ook de geïnfecteerden zijn geëvolueerd, net als de filmstijl. De korrelige handheldbeelden van 28 Days Later hebben plaatsgemaakt voor een modern visueel arsenaal. Boyle gebruikt iPhones, drones, slow-motion-effecten en bullet-time-trucs om een intense, hypermoderne stijl neer te zetten. De actie voelt rauw en direct, vooral in de zenuwslopende scènes.
Eén confrontatie met een gemuteerde “Alpha”, een kolossale, bijna niet te stoppen geïnfecteerde, mondt uit in een adembenemende achtervolging die aanvoelt als een koortsdroom die door de werkelijkheid heen beukt. Een pure adrenalinekick, vol spanning en paniek, het soort scène waarbij je je stoel vastgrijpt.
o4i4f8epnmo3yyng0nombihbynjpg
In het laatste bedrijf duikt Ralph Fiennes op als Dr. Kelson. Hij komt laat het verhaal binnen, maar maakt direct indruk. Zijn tempel van botten is zowel afschrikwekkend als poëtisch, een Memento Mori, zoals hij het noemt, bedoeld om de doden te eren als mensen, niet als monsters. Fiennes speelt Kelson als een man op de rand van hoop en horror, een overblijfsel van mededogen in een wereld die dat allang is vergeten.
Hij is geen slechterik, maar eerder een slachtoffer van decennialang overleven in eenzaamheid en chaos. Hij dwingt Spike om na te denken over wat echte kracht en menselijkheid betekenen wanneer alles om je heen is ingestort. Zijn late entree versmalt het verhaal, maar geeft het tegelijk een sterke focus. Onverwacht, maar effectief.
kbl4jao7bcqqy2pzxscbkfgamvgjpg
28 Years Later is veel tegelijk: een survivalhorror, een post-apocalyptisch volksverhaal, een gebroken familiedrama en ook nog een volledige afdaling in krankzinnigheid. Toch weten Boyle en Garland al die elementen te verpakken in een strakke en ademloze speelduur, zonder dat het ooit rommelig aanvoelt. Het tempo is perfect en geen moment voelt te lang, geen seconde wil je dat het stopt.
Achter al het bloed en puin is dit in essentie Spike’s verhaal, een rauw, spiritueel en emotioneel volwassen-worden in een wereld vol littekens. Dit is pas het begin. Als eerste deel in een geplande trilogie eindigt 28 Years Later niet met een fluistering, maar met een bizarre schreeuw in een nieuwe afgrond. De slotsequentie gooit het roer radicaal om, met cultachtige energie, gecodeerde kleuren en operatische waanzin. Het belooft dat het volgende deel nergens voor zal terugdeinzen.
Met Boyle en Garland weer volledig aan het roer van hun eigen rage-universum, voelt deze herintroductie als een krankzinnig sterk nieuw begin.
★★★★½☆
Deze recensie is geschreven door Grant Tandy namens Screenvice.com. 28 Years Later draait nu in de bioscoop. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Blijf op de hoogte van jouw favoriete films en series

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!