'Babygirl': Succes, macht, en een duister verlangen – hoe ver ga je voor echte overgave?

Ondanks alle uiterlijke glorie, kent Romy een groot gemis in haar leven, namelijk de vervulling van haar donkere seksuele fantasieën. Deze verdrukte verlangens komen gaandeweg naar de oppervlakte, wat wordt aangewakkerd doordat zij de trainee Samuel ontmoet, gespeeld door Harris Dickinson. Hoewel Samuel minstens twintig jaar jonger is, heeft hij een arrogante bravoure over zich die voor Romy onweerstaanbaar is. Ze laat zich helemaal gek maken en zet zowel haar carrière als haar gezin op het spel – ze geeft uiteindelijk toe dat dit haar een kick geeft, precies de macabere spanning oplevert die zij bij haar echtgenoot niet vindt.

Deze film is te bekijken als een kritiek op roekeloze vrouwelijke verlangens maar óók als een aanval op de werkomgeving van multinationals, waar vrouwen altijd maar ‘voorbeeldfuncties’ moeten vervullen. Het is een omgeving die vrouwen dwingt om achter een masker te leven en die geen ruimte laat aan gevoelens van inschikkelijkheid, onderdanigheid en behaagzucht. Juist door deze sentimenten te verdrukken en te verdringen, keren zij terug in een geperverteerde vorm. Voor de ware vorm van haar verlangens kiest Romy het woord “obsceen”.

Babygirl maakt ook een dieper spiritueel punt – in mijn eigen levenswandel benoem ik dit thema als de ‘wounded healer’, een concept uit de astrologie. Dit concept behelst een energetische connectie tussen degene die heling ontvangt en degene die heling aanbiedt. De gewonde genezer neemt als het ware een stukje pijn van degene die hij of zij geneest op zichzelf, en tegelijk voel je dat je een ander kunt genezen van een pijn die je in jezelf genezen hebt. Het heeft te maken met iets ‘aanvoelen’ op een diep niveau dat zich niet tot causaal en rationeel verklaarbare oorzaken laat ontleden.

Dit gaf zóveel herkenning tijdens het kijken! Iemand stapt op je af – het kan een vreemde zijn. Diegene kijkt je aan, je raakt elkaar aan, en dan voel je direct een onmiskenbare aantrekkingskracht. Je kunt het niet afwijzen – het is sterker dan de wil van het individu. Maar zodra je jezelf werkelijk overgeeft aan deze kracht, blijkt dat de ander een trauma te verwerken heeft, een wond moet helen, een gebeurtenis uit het verleden moet verwerken. En ‘iets’ in jouw ziel heeft die ander aangeraakt en zij heeft op een pre-rationeel niveau aangevoeld dat jij de juiste energie hebt. Vaak speelt een probleem met een onbereikbare vader of partner op de achtergrond. Spiritueel en instinctief zoekt zij naar een masculiniteit die tegelijk teder én krachtig is, liefdevol maar toch standvastig.

In de situatie van Romy krijgt dit alles een totáál andere vorm, omdat zij immers hoog op de zakelijke piramide staat. Ze wordt nooit tegengesproken of gechallenged: zelfs haar man adoreert haar alleen maar. Haar fantasieën gaan daarom juist over een man die haar kort houdt, bevelen geeft, zelfs zo nu en dan vernedert. Ze wil gehoorzamen en letterlijk klein gemaakt worden. Instincten waarmee sommige vrouwen wellicht biologisch zijn bedragen – omdat ze zich in het (gewelddadige) verleden van de menselijke evolutie moesten schikken naar situaties en naar partners waarover zij geen controle hadden – maar die voor vrouwen in leiderschapsrollen nauwelijks vervuld worden.

Dit is dus waar Samuel haar leven binnenkomt: de jonge zelfverzekerde trainee, die zich steeds meer aan haar opdringt. Dit begint met een scene op straat waar een gevaarlijke zwarte hond schuimbekkend op Romy afstormt. Samuel heeft echter een sterk magnetisme, een aura die maakt dat de hond de aanval afbreekt, zich door hem laat knuffelen en gehoorzaam wordt. Vanaf dit moment is Romy totaal in de ban van deze primordiale invloed. Ze wil in zijn aura zijn en zich aan hem onderwerpen.

Dat er een dier wordt gekozen om deze verbinding tot stand te brengen, is zeer goed gevonden en komt ook dichtbij. Enige tijd was ik op pad met een dame die, zo bleek, nog wat zaken uit het verleden moest verwerken. Toen onze wegen eenmaal waren gescheiden, kwamen er plots weer honden en katten op mij af; ik herinnerde me dat dieren meestal op mij afkomen, maar dat dit een tijdje niet meer was gebeurd. Pas op dát moment werd ik me dat bewust. Ik besefte me dat ik terug was in mijn eigen energie en dat de dieren rondom mij hiermee resoneerden.

Ook het andere thema in de film – de jonge stagiair die met durf en branie zijn weg naar de top inzet – is maar al te bekend. Toen ik in Brussel woonde, bij het Europees Parlement aan de slag ging, hing daar diezelfde sfeer. Je bent jong, onderling denk je dat je de hele wereld aankunt: the sky is the limit. Je energie en ambities zijn grenzeloos en eigenlijk ben je arrogant. Maar in je arrogantie heb je wel een punt, dat al die vastgeroeste politici en met-hun-positie-vergroeide bureauraten niet meer kunnen zien. Je bazen zuigen jouw jeugdige en ambitieuze energie op om zichzelf te voeden…

Dat mensen door de kunstmatige bedrijfsomgevingen van vandaag buiten hun eigen inwendige energie komen te staan, en vervreemd raken van zichzelf, is het overkoepelende thema van deze film. Het is dan ook tekenend dat Romy CEO is van een bedrijf dat magazijnwerk automatiseert: de menselijkheid verdwijnt uit de arbeid en de arbeid uit de menselijkheid.

Ook de woke-thematiek komt voorbij – Romy moet en zal worden opgevoerd als paradigmatisch voorbeeld van vrouwelijk succes en assertiviteit. Ten diepste verlangt zij zelf juist naar minder assertiviteit: als een schootkatje kruipt zij op haar buik over het tapijt om melk te drinken van een schoteltje dat door haar meester wordt opgediend… Zodra de woke-lakeien iets beginnen te vermoeden, zetten ze hun bazin onder druk om de clandestiene relatie te beëindigen. De façade mag niet doorbroken raken – met man en macht wordt Romy gedwongen zich te schikken naar een feministische heldenrol.

Het thema van ‘wounded healer’ komt opnieuw tot uiting in de scène waarin de echtgenoot het duo betrapt. Jacob ziet Samuel, vanwege diens jonge leeftijd, vooral als een onnozele passant die door Romy is bespeeld en gebruikt. Jacob wimpelt hem af en richt zich op zijn echtgenote. Echter, Samuel werpt zich ertussen omdat hij op een dieper niveau aanvoelt hoe de woede van Jacob een doelwit behoeft.

Dan, de apotheose, de sublimatie, de synthese – oftewel: de conclusie van deze film. Hoe bevredigend is deze? Jacob leert, zo suggereren de beelden, om de duistere kanten van Romy te aanvaarden en haar obscene verlangens te bedienen. Zo is het alsnog mogelijk voor haar om in deze aspecten bevredigd te worden en zo loopt Babygirl uiteindelijk goed af. Romy omhelst haar begeertes en komt opnieuw in haar kracht te staan, als herboren ‘powervrouw’. Eind goed, al goed…

Eerlijk gezegd is het ongeloofwaardig – sadistische seks moet in je karakter zitten om het met intensiteit en gemeendheid te kunnen doen. In het begin van de film zegt de goedaardige Jacob uitdrukkelijk dat zulks niet bij hem past omdat die handelingen hem een slecht gevoel geven. Over het idee dat spirituele tekortkomingen kunnen worden overstegen via een connectie met het eigen lijf en de eigen seksualiteit, valt sowieso nog veel te zeggen…

Deze film gaat er dus over, hoe vindt een mens een existentiële connectie op zielsniveau, in een wereld waar we allen in een zakelijke mal worden geperst? Waar is er nog ruimte voor oprechte overgave, als iedereen moet deugen volgens politiek-correcte normen? Als deze vragen je aanspreken moet je deze film zéker kijken! En: KOM NAAR MIJN BOEKPRESENTATIE OP 27 MAART IN UTRECHT – Mis dat niet!

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!