Het blijft een krankzinnige opgave: een van de beste games ooit omtoveren tot een serie die ook nog eens overeind blijft staan. Toch lukte het HBO in 2023 verrassend goed met The Last of Us. Seizoen 1 was raak, recht in het hart. Vanaf maandag start seizoen 2 op HBO Max. Het maakt op veel vlakken opnieuw héél veel indruk, maar het is zeker niet onfeilbaar.
Wie de games níét gespeeld heeft, zou zelfs kunnen denken: “Wat gebeurt hier allemaal?” Soms voelt het alsof bepaalde verhalen gehaast of wat geforceerd worden afgewerkt, waardoor schokkende momenten minder hard binnenkomen dan in de game. Hoewel casual kijkers zéker kunnen genieten van seizoen 2, vraagt het wel wat meer aandacht door het snelle tempo, wat af en toe ten koste gaat van de duidelijkheid. Laat die telefoon dus maar even mooi achterwegen tijdens het kijken!
Waar seizoen 1 draaide om Joel en Ellie die langzaam naar elkaar toegroeiden in een wereld die allang naar de knoppen is, zet seizoen 2 in op zwaardere thema’s: wraak, verlies en de eindeloze spiraal van geweld. Vijf jaar na de gebeurtenissen in Salt Lake City is Ellie (Bella Ramsey) ouder, wijzer – maar ook verbitterder. Ze worstelt met Joels geheim en met haar eigen morele kompas.
De sfeer is duisterder dan ooit. Verwoeste steden, sektarische groeperingen en een constante dreiging hangen als een loodzware deken over alles heen. De cinematografie is subliem: warme, intieme scènes tegenover bloedrode hellichtingen in brute gevechten. Elke scène voelt visueel geladen.
Pedro Pascal is weer ijzersterk als Joel. Zijn mix van kwetsbaarheid, schuld en liefde blijft indrukwekkend. Bella Ramsey doet opnieuw recht aan Ellie, al is haar woede iets minder overtuigend dan in de game – daar voelde die rauwer, puurder. Je ziet duidelijk dat Ramsey zich als actrice verder heeft ontwikkeld sinds seizoen 1. Het nieuwe seizoen bevat enkele uitzonderlijke scènes waarin ze bewijst wat voor een talent ze werkelijk is. Geloof me - je blijft niet onberoerd.
Kaitlyn Dever is een sterke Abby, fysiek en intens. Maar – en dit is een grote maar – haar verhaal wordt al heel snel uit de doeken gedaan. Misschien wel iets té snel. In de game bouwde Naughty Dog haar verhaal langzaam op, waardoor je als speler begon te twijfelen aan je eigen morele gelijk. Die gelaagdheid raakt in de serie helaas deels verloren.
Seizoen 2 markeert het debuut van Jeffrey Wright als Isaac, een rol die hij net als in de game vertolkt. Hij straalt zoals altijd klasse uit, maar krijgt helaas te weinig schermtijd om werkelijk te kunnen shinen. Toch wekt zijn beperkte optreden nu al nieuwsgierigheid naar wat hij in seizoen 3 zal brengen. Dan is er Isabela Merced als Dina – een verademing, en misschien wel hét hoogte puntje uit het nieuwe seizoen. Haar chemie met Ramsey is oprecht, en haar warmte en droge humor tillen veel scènes omhoog.
The Last of Us Part II was baanbrekend in zijn narratieve structuur: het dwong spelers hun vooroordelen te herzien door meedogenloos van perspectief te wisselen. De serie pakt dit rechtlijniger aan - subtiele flashbacks worden netjes uitgelegd in plaats van organisch verweven, wat sommige krachtige momenten ondermijnt.
Met slechts zeven afleveringen voelt het verhaal soms gehaast. Complexe verhalen - zoals de escalerende spanning tussen WLF en Seraphites - krijgen onvoldoende ruimte om zich te ontwikkelen. Die beperkte screentime kan vooral bij niet-gamers voor verwarring zorgen, terwijl een paar extra afleveringen dit hadden kunnen voorkomen.
Kreeg seizoen 1 nog kritiek voor zijn schaarse geïnfecteerden, seizoen 2 gaat helemaal los. Adrenaline-opwekkende actiescènes, claustrofobische horror in pikdonkere ruimtes, en natuurlijk die altijd huiveringwekkende Clickers. Spannend? Zeker. Maar soms overheerst de actie zó sterk dat de emotionele lading even wegvaagt. Je zit - op enkele afleveringen na - non-stop op het puntje van je stoel.
Dat gezegd hebbende: het spektakel in dit nieuwe seizoen is zo verbluffend groots dat het gerust kan concurreren met iconische televisiemomenten - denk bijvoorbeeld aan Game of Thrones' legendarische 'Battle of the Bastards', om maar iets te noemen.
De emotionele kracht van de serie draait - net als in seizoen 1 - vooral om Bella Ramsey en Pedro Pascal. Hun vertolking levert enkele bijzonder rake momenten op - niet zozeer in grote actiescènes, maar juist in die kleine, intieme scènes die bij menig kijker ongetwijfeld een traan zullen ontlokken. Het zou me niets verbazen als beide acteurs dit seizoen worden bekroond voor hun prestatie.
Natuurlijk zal de anti-woke brigade weer haar bezwaren hebben bij bepaalde afleveringen. Persoonlijk liet ik me er echter niet door storen - de kwaliteit van het acteerwerk overstijgt deze discussies ruimschoots.
Seizoen 2 van The Last of Us is technisch voortreffelijk - met ijzersterk acteerwerk en adembenemende visuele kwaliteit. Toch ontbreekt soms de narratieve verfijning. Waar de game psychologische diepgang bood, kiest de serie vaker voor een hoger tempo. Dit komt ten koste van subtiliteit, wat vooral casual kijkers mogelijk wat verwarrend achterlaat.
Desondanks blijft het zéér hoogwaardige televisie, vol memorabele en aangrijpende momenten die nog lang nagalmen. Voor gamefans is het een intrigerende - zij het niet volmaakte - vertaling naar het scherm. Nieuwe kijkers worden meegesleurd in een intense, donkere reis die tot het einde boeit, al mist de finale hier iets van de scherpte van het eerste seizoen. Waar seizoen 1 vrijwel perfect was, benadert dit vervolg die kwaliteit opnieuw - maar door de beperkte zeven afleveringen voelt het nét iets te gecomprimeerd om werkelijk perfect te zijn.
★★★★☆
Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!