Recensie: 'The Four Seasons' - Verrassend leuke en volwassen Netflix-serie

Wat begint als een vrolijke sitcom over drie welgestelde koppels op vakantie, verandert langzaam maar trefzeker in een pijnlijk subtiel portret van midlife-chaos, echtscheiding en de ongemakkelijke intimiteit tussen oude vrienden die elkaar misschien al lang niet meer écht mogen. Toch blijft de humor op volle kracht: droog, scherp en perfect getimed, zelfs wanneer de serie de diepte induikt.

Gebaseerd op de film van Alan Alda uit 1981, is de serie een creatie van Tina Fey, Tracey Wigfield en Lang Fisher. Fey speelt Kate, een controlfreak met een liefde voor strakke schema’s en wijn. Haar man Jack (Will Forte) is het type dat zich druk maakt over de optimale inwerktijd van zonnebrandcrème en slaapt met anti-angstsokken. Samen zijn ze het cliché-koppel: hecht, lichtelijk disfunctioneel en permanent binnen gehoorafstand van een therapeut.

Ze krijgen gezelschap van Danny (Colman Domingo) en Claude (Marco Calvani), een stijlvol maar stormachtig duo dat rechtstreeks uit een glossy reisbrochure lijkt geplukt. Achter hun gevatte dialogen schuilen echter diepe onzekerheden over ouder worden, relevantie en alles wat nooit uitgesproken wordt. Dan zijn er nog Nick (Steve Carell) en Anne (Kerri Kenney-Silver), het stel wiens implosie het hele kaartenhuis aan het wankelen brengt.

Nick laat de bom barsten tijdens wat een feestelijk weekend had moeten zijn: na 25 jaar huwelijk vertelt hij Anne dat hij bij haar weggaat. Zijn verklaring? “Het enige wat ze doet, is dat boerderijspelletje op haar iPad. Ze staat heel hoog op het klassement.” Het is een grap — maar niet helemaal. Zoals zoveel momenten in The Four Seasons balanceert de scène messcherp tussen humor en hartzeer.

De serie volgt vier vakanties, één per seizoen. Nicks onthulling breekt de zorgvuldig opgebouwde groepsdynamiek volledig open, vooral wanneer hij in de herfst ineens opduikt met zijn nieuwe vriendin: de 32-jarige Ginny (Erika Henningsen). De sfeer is tegen die tijd zó verzuurd dat Nicks dochter haar toneelstuk op de universiteit opent met de zin: “Er was eens… mijn vader, die ons gezin kapotmaakte en ging daten met een achterlijke trut.” Daarmee is de toon gezet voor een reeks ongemakkelijke tripjes, explosieve confrontaties en emotionele naschokken — telkens verlicht door ragfijne humor.

De schrijvers verliezen nooit de komische onderstroom uit het oog. Zelfs wanneer huwelijken scheuren en de dood op de achtergrond meeloert, blijft The Four Seasons grappig — niet ondanks de pijn, maar juist dankzij die pijn. Fey begrijpt dat de tragiek van de middelbare leeftijd zelden binnenkomt met een dramatisch strijkkwartet. Ginny? Die is geen monster, zoals de groep haar graag afschildert — maar heilig is ze ook zeker niet. Haar millennialtrekjes — paddenstoelkoffie, emotionele fluïditeit, overdreven enthousiasme voor yurts — wekken terecht gefronste wenkbrauwen, maar ze wordt nooit gereduceerd tot een karikatuur.

Carell is magistraal als Nick: charmant, meelijwekkend en ronduit irritant, vaak in één scène. Hij beweegt feilloos tussen geestigheid en uitputting, en maakt van zijn midlifecrisis een geloofwaardige achtbaanrit. Maar het is Kenney-Silver die als Anne de emotionele mokerslag uitdeelt. Haar ingehouden woede en stille verwarring borrelen jarenlang onder de oppervlakte, tot ze onontkoombaar naar buiten knallen. Haar zoektocht om zichzelf opnieuw uit te vinden na 25 jaar huwelijk is misschien wel het stilste, maar krachtigste verhaal in de serie.

Feys grootste verdienste is dat ze niet alleen de midlifecrisis op het scherm brengt met vlijmscherpe timing en humor, maar ook het ongrijpbare gevoel van vertrouwen weet te vangen — dat koppels soms blijven, niet omdat het hoort, maar omdat ze als klimop tegen dezelfde oude muur zijn opgegroeid.

Toegegeven, The Four Seasons is niet zonder haperingen. Sommige verhaallijnen blijven onaf en halverwege lijkt de toon even te schommelen tussen oprechte scherpzinnigheid en slimme zelfgenoegzaamheid. De serie doet bovendien geen moeite om alles netjes af te ronden — het schuurt, ontwijkt en verrast.

Luchtige scènes kantelen plotseling naar iets veel diepere, waardoor je geraakt wordt op een manier die akelig veel lijkt op het echte leven. Misschien is het niet de meest spectaculaire serie op Netflix, maar wel een van de meest volwassen, grappige en pijnlijk herkenbare.

★★★½☆☆

Deze recensie is geschreven door Grant Tandy namens Screenvice.com. The Four Seasons is nu te zien op Netflix. Bekijk hieronder de officiële trailer.

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!