Recensie: 'Squid Game': een genadeloze afrekening met hoop, idealen en de mens zelf

Squid Game is nooit zomaar een thrillerserie geweest. Vanaf het eerste seizoen bood het verhaal van Gi-hun en de dodelijke kinderspelletjes een schrijnende kritiek op het kapitalisme en sociale ongelijkheid. Seizoen 3 trekt deze lijn door, maar durft dieper te gaan. In plaats van nogmaals de bekende spelstructuur af te werken, richt het slotstuk zich op de psychologische nasleep van Gi-huns mislukte opstand en het systeem waarin hij gevangen zit.

De afleveringen sluiten direct aan op het slot van seizoen 2, waar Gi-hun faalde in zijn poging om de Front Man uit te schakelen. Gebroken en gedesillusioneerd keert hij terug in het spel. Wat volgt is geen heroïsche comeback, maar een existentiële worsteling waarin hij moet kiezen tussen overleven of zijn menselijkheid bewaren. De serie slaagt erin om dit morele dilemma voelbaar te maken, mede dankzij het sterke acteerwerk van Lee Jung-jae. Zijn vertolking van een gebroken Gi-hun is intens en overtuigend, en toont hoe ver een mens kan worden gedreven voordat hij zichzelf volledig verliest.

Ook Lee Byung-hun als de Front Man krijgt dit seizoen meer diepgang. Waar hij in eerdere seizoenen vooral een kille, anonieme antagonist was, worden nu zijn innerlijke conflicten en motieven tastbaarder. De serie onderzoekt of zelfs een monster zoals hij ooit mededogen kende, en dat levert fascinerende scènes op waarin zijn façade barst. Toch blijft het personage gevaarlijk onvoorspelbaar, een aspect dat perfect past binnen het thema van morele dubbelzinnigheid dat dit seizoen domineert.

Een opvallend nieuw element is de komst van een baby, geboren uit de hoogzwangere speler 222, een verhaal dat reeds werd opgezet in seizoen 2. Deze toevoeging is niet zomaar sentimenteel; het dwingt zowel spelers als kijkers om na te denken over verantwoordelijkheid, toekomst en de betekenis van menselijkheid in een wereld waar empathie nauwelijks nog bestaansrecht heeft.

Wat Squid Game altijd onderscheidde van andere survivalseries is de eenvoud én gruwelijkheid van de spelletjes. In seizoen 3 zijn de spellen opnieuw origineel, maar meer dan ooit verschuift de focus naar de psychologische component. In plaats van blind geweld door gemaskerde bewakers, draait het deze keer om wat mensen elkaar aandoen onder druk.

Een goed voorbeeld is het "Jump Rope"-spel, dat fysiek ogenschijnlijk onschuldig lijkt, maar spelers tot het uiterste dwingt. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. De echte horror zit ditmaal niet in bloed en kogels, maar in het verraad, de wanhoop en het verlies dat de deelnemers elkaar aandoen. Het geweld is persoonlijk geworden, en dat maakt het des te schrijnender.

Hoewel Gi-hun en de Front Man het morele hart van de serie vormen, zijn het de bijrollen die seizoen 3 naar een hoger niveau tillen. Park Gyu-young (No-eul), Jo Yu-ri (Jun-hee) en Kang Ae-shim (Geum-ja) leveren krachtige vertolkingen die laten zien hoe divers de reacties op extreme omstandigheden kunnen zijn. Jo Yu-ri’s personage, dat in seizoen 2 wat onderbelicht bleef, komt nu volledig tot bloei. Haar innerlijke strijd en groei maken haar tot een van de meest gedenkwaardige personages van het slotseizoen.

De scènes tussen detective Jun-ho en kapitein Park brengen bovendien een intrigerend zijplot op gang, dat zich grotendeels buiten het spel afspeelt. De onderlinge spanning tussen hen, gevoed door verraad en manipulatie, voegt een extra laag toe aan het bredere verhaal over controle, macht en illusie.

Wat Squid Game altijd zo effectief maakte, is dat het zich niet laat reduceren tot goed versus kwaad. Seizoen 3 gaat hier nog een stap verder in. Het draait niet langer om wie “goed” is, maar om wie nog in staat is morele keuzes te maken binnen een systeem dat iedere morele logica ondermijnt.

Niemand wordt vrijgepleit. Iedereen heeft op een bepaald moment zijn grenzen overschreden, of dat nu uit angst, loyaliteit of wanhoop was. De serie toont dat schuld en verantwoordelijkheid niet altijd zwart-wit zijn, maar complex.

Toch is het laatste seizoen niet feilloos. De sprong tussen seizoen 2 en 3 voelt soms abrupt, mede doordat de eerste aflevering te weinig ruimte biedt voor herintroductie. Wie niet recent seizoen 2 heeft gezien, kan zich enigszins verloren voelen. Ook blijven sommige verhalen onafgerond. Het lot van meerdere personages blijft onduidelijk, wat enerzijds ruimte laat voor interpretatie, maar anderzijds als slordig aanvoelt – zeker voor een serie die zichzelf presenteert als afsluiting.

Een terugkerend kritiekpunt betreft de Engelstalige VIP-personages, die ook in dit seizoen blijven opvallen door hun houterige acteerwerk en slechte dialogen. Ze blijven aanvoelen als een dissonant element dat de immersie doorbreekt.

Seizoen 3 van Squid Game is een intens, pijnlijk en doordacht slotakkoord. Het is duister, persoonlijk en thematisch rijker dan zijn voorgangers, met een focus op morele vervaging en psychologische consequenties. Hoewel niet alle verhalen bevredigend afgerond worden, blijft de impact groot.

De serie eindigt niet met een knal, maar met een echo – eentje die nog lang nadreunt in het hoofd van de kijker. Het is geen geruststellend einde, maar dat past perfect bij het DNA van Squid Game. In een wereld waarin het spel nooit echt stopt, is het enige wat overblijft de vraag: wie ben je nog, nadat alles je is afgenomen?

★★★★☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!