Recensie: 'Squid Game 2' - kritiek op kapitalisme en de illusie van keuzevrijheid

Een belangrijke uitdaging na het fenomenale eerste seizoen was hoe de makers het verhaal logisch zouden voortzetten. Hoofdpersonage Seong Gi-hun (Lee Jung-jae) keert terug, maar dit keer zien we een compleet andere kant van hem. De gebroken gokverslaafde is verleden tijd; Gi-hun is nu vastberaden, met één doel voor ogen: de meedogenloze organisatie achter de dodelijke spellen ontmantelen. Zijn jacht op gerechtigheid brengt hem opnieuw naar de mysterieuze arena, waar hij de VIP’s en de sinistere Front Man wil ontmaskeren.

Wat direct opvalt, is dat seizoen twee een bredere focus introduceert. Waar het eerste seizoen draaide om overleven en winnen, zoomt dit seizoen in op de machtsstructuren en morele corruptie achter de schermen. Deze verdieping geeft de serie een verfrissend perspectief en meer inhoud.

Ook politieman Hwang Jun-ho krijgt een grotere rol. Zijn zoektocht naar de waarheid balanceert gevaarlijk op het snijvlak van rechtvaardigheid en persoonlijke dilemma’s. Daarnaast krijgen de gemaskerde soldaten een menselijker gezicht, met de introductie van een personage dat hun innerlijke strijd blootlegt. Deze blik achter de schermen maakt duidelijk hoe een ontmenselijkend systeem zelfs de meest gewone mensen kan verdraaien.

De nieuwe deelnemers brengen extra dynamiek in het verhaal. Hun motivaties om mee te doen worden zorgvuldig uitgediept en raken thema’s als schulden, sociale ongelijkheid en zelfs genderidentiteit. Een opvallende toevoeging is een transgenderpersonage, vertolkt door Park Sung-hoon. Hoewel sommige kijkers dit misschien als "woke" zullen bestempelen, weet dit personage door sterke acteerprestaties en een goed uitgewerkt verhaal veel indruk te maken.

Natuurlijk blijven de dodelijke spellen het hart van Squid Game. In seizoen twee zijn ze net zo inventief en meedogenloos als voorheen. Wat op het eerste gezicht simpele uitdagingen lijken, legt onder de druk van leven en dood de duistere kanten van de deelnemers bloot. Toch sluipt er hier en daar enige herhaling in. Sommige elementen uit het eerste seizoen worden gerecycled, wat de impact van bepaalde momenten iets kan verminderen. Gelukkig zorgen nog genoeg onverwachte wendingen ervoor dat de spanning grotendeels intact blijft.

Een blijvend sterk punt van de serie is de kritiek op kapitalisme en de illusie van keuzevrijheid. Net als in het eerste seizoen stemt de groep ook nu weer over hun eigen lot – zij het op een iets andere manier. Maar het resultaat toont hoe moeilijk het is te ontsnappen aan een systeem dat je volledig in zijn greep heeft. Dit proces, een metafoor voor de schijn van democratie, voelt soms wel wat als opvulling. Het tempo van de serie heeft hier vooral in de lange aanloop naar de daadwerkelijke spellen onder te lijden.

Met zeven afleveringen voelt het seizoen bij vlagen langdradig, maar de finale maakt veel goed. Een enorme cliffhanger zet de deur wagenwijd open voor het derde seizoen. Toch blijft het jammer dat dit seizoen meer aanvoelt als een tussenstation dan als een afgerond geheel, zoals seizoen één dat wel was. Het wachten op een échte ontknoping laat dus nog even op zich wachten.

Ondanks enkele tekortkomingen weet Squid Game seizoen twee weer te boeien. Dankzij nieuwe personages, diepere thema’s en een frisse blik op de dodelijke spellen, zowel vóór als achter de schermen, bouwt de serie het verhaal op slimme wijze uit. Hoewel sommige herhalende elementen een minpunt zijn, blijft de kern ijzersterk: een meedogenloze verkenning van de duistere kanten van de menselijke natuur in een genadeloos kapitalistisch systeem.

★★★★☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete Netflix-series, word lid van onze Alles over Netflix Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!