Recensie: 'Ironheart' - Magie en metaal botsen in middelmatige Marvel-serie

Riri is allesbehalve een standaard superheld. Vergeet Tony Stark met zijn miljarden en blinkend staal; deze MIT-studente bouwt haar harnas met schroot, tape en pure genialiteit. Ze wordt van de universiteit gestuurd omdat ze haar gadgets verkoopt aan medestudenten en keert noodgedwongen terug naar haar moeder in Chicago. Daar probeert ze haar techdroom levend te houden met niets dan doorzettingsvermogen en wat restjes metaal. Het verschil tussen haar en Tony Stark zit niet alleen in geld, maar vooral in perspectief. Dát is meteen het sterkste uitgangspunt van de serie.

De eerste afleveringen weten iets zeldzaams te bereiken voor Marvel-begrippen: ze voelen écht. Geen generieke CGI-stad, maar het rauwe South Side Chicago. Met metrolijnen, Cubs-vlaggen en graffitimuren. Het is een decor dat ademt. De thema’s die worden aangestipt – rouw, ongelijkheid, de kracht van gemeenschap – zijn raak gekozen. De dood van Riri’s vriendin Natalie en haar stiefvader geven het verhaal een emotionele ruggengraat. Natalie keert zelfs terug als AI in Riri’s technologie – een slim en gevoelig detail. Tenminste, dat had het kunnen zijn. Want hoewel het idee boeit, komt de uitwerking niet helemaal uit de verf.

Tot halverwege lijkt Ironheart zich te ontwikkelen tot een luchtige hightech-heistshow. Riri laat zich verleiden door een aantrekkelijk zakcentje en sluit zich aan bij een bont gezelschap buitenbeentjes: een stel nietszeggende bullebakken, een flamboyante dragqueen-hacker, en als leider de kleurloze Parker Robbins (Anthony Ramos) – een slechterik zo generiek dat hij geen moment dreigend of overtuigend overkomt.

De serie neemt gaandeweg een wilde afslag: rituelen, magie, cloaks. Daar gaat het dus mis. Riri, als nuchtere techneut, past totaal niet in die wereld van bezweringen en zweverige lore. De serie zelf weet ook niet hoe ze die sprong logisch moet maken. Resultaat: verwarring en gefronste wenkbrauwen.

De grootste frustratie is misschien wel dat je voelt dat het er ín zit. Zo is er één indrukwekkend gevecht: ronduit briljant in z’n absurdisme. Brutale actie, scherpe humor, perfecte timing. Dít is wat de serie vaker had moeten doen. Ook de chemie tussen Dominique Thorne en bijrollen als Alden Ehrenreich (Joe McGillicuddy) geeft de serie ademruimte en pit. Er zijn momenten waarop Ironheart vonkt, durft, leeft.

Maar helaas. Voor elke rake scène zijn er drie personages waarvan je je afvraagt waarom ze überhaupt in het script staan. De balans ontbreekt. Steeds als de serie net op gang komt, struikelt ze weer over haar eigen onduidelijke koers.

Kritiek op de serie zal ongetwijfeld weer verzanden in het bekende “WOKE!”-geschreeuw. Ja, er zitten personages in die in die hoek gedrukt zullen worden. Maar het probleem is niet hun representatie – het is het zwakke schrijfwerk. Ze voelen niet echt, maken weinig indruk en lijken er vooral te zijn omdat het moest, niet omdat het werkte. De serie wil warm en oprecht zijn, maar verdwaalt in halfbakken ideeën. Het is alsof de schrijvers te veel tegelijk wilden en vergaten een duidelijke lijn te trekken.

Dominique Thorne verdient beter. Veel beter. Haar Riri Williams is fris, slim, menselijk – een superheld voor een nieuwe generatie. Maar Ironheart weet simpelweg niet wat het wil zijn. Het einde, inclusief cliffhanger, zal fans verdelen.

Voor diehard Marvel-fans valt er hier en daar nog wat lol te beleven. Maar als je hoopte op een samenhangend, vernieuwend verhaal, dan kom je bedrogen uit. De serie haalt net geen voldoende. De charme zit in Thorne, in een handjevol geslaagde scènes, en in een mysterieus nieuw personage gespeeld door niemand minder dan Mr. Borat himself: Sacha Baron Cohen. Hoe dat zit? Dat zie je vanaf 1 juli, wanneer de laatste drie afleveringen op Disney+ verschijnen.

Ondanks alles is het wel de moeite waard om je even over de cringe en clichés heen te zetten. Zeker als Marvel-fan is er weer genoeg te ontdekken. De laatst 2 afleveringen zijn het hoogtepunt van de serie. Maar, uiteindelijk is dit gewoon weer de zoveelste Marvelproductie: middelmaat met veel potentie en een matige uitwerking.

★★★☆☆

Heb je genoten van dit artikel? Trakteer ons dan op een (virtuele) koffie of steun The Nerd Shepherd door ons te volgen op Facebook, X, Instagram en Google Nieuws! Voor de laatste updates over je favoriete films, series en games, word lid van onze Facebook-groep. Zo mis je geen enkel nieuwtje!