Recensie: 'Black Mirror' seizoen 7: Cynisch, hoopvol, diep tragisch en heerlijk absurd

Laten we meteen met de deur in huis vallen: Black Mirror seizoen 7 is een comeback in stijl. Na jaren van donkere, vaak cynische technologie-kritiek (denk aan klassiekers als White Bear, Nosedive of Shut Up and Dance) kiest Brooker nu voor een onverwachte invalshoek. Natuurlijk blijft technologie centraal staan – het blijft Black Mirror – maar ditmaal is het geen kille, afstandelijke kracht, maar soms juist een manier om verbinding te zoeken. Brooker lijkt met dit seizoen te zeggen: technologie maakt ons niet per se slechter, maar haalt vooral naar boven wie we al zijn. Goed of slecht. Of volkomen verknipt, in sommige gevallen.

Het seizoen opent ijzersterk met Common People, een aflevering die je direct bij de strot grijpt. Rashida Jones en Chris O'Dowd spelen een koppel dat, na een medische diagnose, zich inschrijft voor een glanzende hightechdienst die belooft hun leven te verbeteren. Wat volgt, is een nachtmerrie – eentje die niet alleen het Amerikaanse zorgsysteem door de gehaktmolen haalt, maar ook Netflix’ eigen abonnementsmodel genadeloos op de hak neemt. Tracee Ellis Ross steelt ondertussen de show als een overdreven gladde klantenservicemedewerker. Satirisch, schrijnend en pijnlijk raak.

Ook Eulogy, met een glansrol voor Paul Giamatti, weet diepe snaren te raken. Giamatti speelt een man die via een geavanceerd systeem herinneringen ophaalt aan een oude liefde, op verzoek van haar dochter. Wat begint als een nostalgische trip down memory lane, verandert al snel in een bittere confrontatie met het verleden. Brooker laat hier zien dat technologie ook de poort kan zijn naar rauwe emoties – en dat sommige dingen misschien wel met rust gelaten moeten worden.

Voor wie juist snakt naar klassiek Black Mirror-materiaal vol paranoia, zwartgallige humor en ongemakkelijk gelach, zijn er afleveringen als Bête Noire. Daarin zien we hoe een succesvolle patissier (Siena Kelly) langzaam wordt gesloopt door een jaloerse oud-klasgenoot (Rosy McEwen). Het gaslighting loopt compleet uit de hand – op een manier die tegelijkertijd campy, grappig én angstaanjagend is. Lekker ongemakkelijk.

Een ander opvallend hoogtepunt is Hotel Reverie, waarin Issa Rae als actrice Brandy Sunday de hoofdrol krijgt in een AI-gegenereerde remake van een Hollywoodklassieker. Het idee? Ze stapt letterlijk de film in, om samen met digitale kopieën van overleden acteurs de scènes na te spelen. Maar natuurlijk loopt alles anders als Brandy afwijkt van het script. Vooral haar interacties met Emma Corrin, die de rol van Clara speelt, zorgen voor een subtiele queer-romance. Nee – het nieuwe seizoen is niet WOKE, laat dat duidelijk zijn.

Eén van de meest bizarre – in mijn ogen de beste – afleveringen heet Plaything, met een briljante Peter Capaldi in de hoofdrol. Hij speelt Cameron Walker, een charmante maar mogelijk gestoorde man die zich bekommert om een kolonie zelfbewuste videogamepersonages. Of hij een visionair is of gewoon totaal losgeslagen, blijft lange tijd in het midden. Jawel – Will Poulter keert terug als Colin Ritman uit de interactieve film Bandersnatch. Een onverwachte, maar bijzonder geslaagde comeback die fans flink zal bekoren.

De seizoensfinale is gereserveerd voor de langverwachte sequel op USS Callister, met als ondertitel Into Infinity. We vinden Cristin Milioti’s Nanette Cole terug aan boord van haar digitale ruimteschip, ditmaal buiten het bereik van Robert Daly. Wat volgt, is een groter, explosiever en sneller verhaal dat tegelijkertijd fungeert als satire én als eerbetoon aan sci-fi klassiekers. Niet zo iconisch als het origineel, maar absoluut een vermakelijke rit vol actie en humor.

Seizoen 7 maakt opvallend veel gebruik van het zogeheten experiencer disk-concept, een soort neural interface die eerder opdook in Striking Vipers, San Junipero en natuurlijk USS Callister. Hiermee weeft Brooker subtiel een netwerk van onderlinge verbanden tussen afleveringen, iets wat fans ongetwijfeld zal doen watertanden.

Wat het seizoen extra krachtig maakt, is de indrukwekkende cast. Issa Rae, Emma Corrin, Paul Giamatti, Peter Capaldi, Rashida Jones, Chris O’Dowd – stuk voor stuk leveren ze topwerk. Vooral Giamatti, die grotendeels solo acteert in Eulogy, laat zien waarom hij nog altijd tot de besten behoort.

Ook qua regie zit het snor. Brooker heeft ditmaal onder meer Haolu Wang, David Slade en het duo Chris Barrett & Luke Taylor ingeschakeld om zijn scripts tot leven te brengen. Die afwisseling zorgt voor visuele variatie zonder dat het seizoen als een onsamenhangend allegaartje aanvoelt.

Laten we eerlijk zijn: sinds Black Mirror bij Netflix zit, klagen sommige fans steen en been over het verlies van scherpte. Seizoen 7 lijkt die kritiek nu achter zich te laten. Het is een slimme, gebalanceerde mix geworden: afwisselend cynisch en hoopvol, donker en luchtig, diep tragisch en heerlijk absurd. Belangrijker nog: Brooker herinnert ons eraan dat Black Mirror niet alleen een serie is over technologie, maar over mensen. Over liefde, rouw, jaloezie, macht, en ja, soms ook over de lol van een digitale ruimte-odyssee.

Black Mirror seizoen 7 weet te verrassen. Niet door schokkender, extremer of dystopischer te zijn – maar juist door af en toe zacht te zijn. Menselijk. Precies daardoor snijdt het harder dan ooit. Charlie Brooker laat zien dat hij nog lang niet is uitverteld, en dat de serie na al die jaren nog steeds in staat is om ons een spiegel voor te houden die pijnlijk, grappig en ontroerend tegelijk is.

★★★★½☆

Het zevende seizoen van Black Mirror is nu te zien op Netflix. Bekijk hieronder de officiële trailer.