Eerste indruk van vierde seizoen HBO-hitserie 'True Detective'

Als in een Stephen King verhaal wordt de hint van het bovennatuurlijke in deze serie namelijk steeds weer subtiel gebracht – zonder dat er te dik bovenop te leggen. Er wordt gespeeld met de vraag: “zou het kunnen dat..?” terwijl tegelijkertijd de mogelijkheid open blijft dat er mensenhanden aan de mysterieuze gebeurtenissen ten grondslag liggen. Dat is in ieder geval een van de vragen die deze eerste aflevering met succes aan mij opdringt: ik ben nieuwsgierig geworden naar wat er nou eigenlijk gebeurd is, en dat is precies wat zo’n eerste aflevering behoort te doen.

LEES OOK | Recensie: “Wonka” – Timothée Chalamet houdt de magie van de chocoladefabriek in leven

De hoofdrol wordt vertaald door Jodie Foster, die ons nog altijd aan haar geweldige The Silence of the Lambs doet denken. En ze heeft het nog steeds, want wat een goede prestatie zet ze hier neer. Haar karakter is een mooie mix van cliché detective stereotypes aan de ene kant, ze is een typische cynische speurneus die altijd net wat meer ziet dan de mensen om haar heen, en er zoals Sherlock Holmes ook niet voor terugdeinst om dat te laten merken. Aan de andere kant heeft ze iets dat doet denken aan de vrouwelijke agent in de hoofdrol van Fargo: een eenzame vrouw die zich dapper staande tracht te houden in een strijd tegen krachten die vele malen groter dan haar lijken te zijn.

Maar anders dan Marge Gunderson in Fargo is Liz Danvers, zoals Fosters karakter heet, geen lieverdje. Ze is een koude, harde dame, en ze draagt zelf ook een mysterieus verleden met zich mee. Hetzelfde geldt voor de detective waar ze mee samenwerkt, Evangeline Navarro; ook zij is een vrouw met pit die niet over zich heen laat lopen. En dat brengt me bij een punt wat toch ook enigszins opvalt aan deze eerste aflevering: het is wel heel, heel erg veel girl power waar je hier continu mee om de oren wordt geslagen.

De beide hoofdpersonen zijn dus sterke vrouwelijke agenten die niet met zich laten sollen. Prima natuurlijk. Maar van alle mannelijke karakters zit er niet eentje tussen die ook maar een heel klein beetje kracht uitstraalt. Er is de politieagent die voortdurend keihard door Fosters karakter op zijn plek wordt gezet, een regelrechte sul. Er is het vriendje van Navarro die overduidelijk niet de broek aanheeft in hun relatie, zelfs niet tijdens de seks, en er is het meest sympathieke mannelijk karakter, de jonge agent Peter Prior, die, hoewel het hem niet zozeer ergens aan tekortschiet, zich uiterst onderdanig opstelt naar zijn vrouwelijke baas.

Het ligt er net iets té dik bovenop, die vrouwelijke kracht in deze aflevering, en dat wordt al goed duidelijk in een van de allereerste scènes, waarin Navarro wordt geïntroduceerd. Ze wordt opgeroepen omdat er een man is neergeslagen door een vrouw. Ze treft de man bloedend op de grond aan, en zodra die bij bewustzijn komt werkt ze hem nogmaals tegen de grond, wordt het mannelijke slachtoffer dus voor een tweede maal door een vrouw in elkaar geslagen. Terwijl ze hem in de boeien slaat neemt ze nonchalant haar telefoon aan, om het punt goed duidelijk te maken: wat een ontzettend kontschoppende dame deze Evangeline Navarro wel niet is.

Wat is het toch met de behoefte om vrouwelijke dominantie zo overdreven sterk in beeld te brengen, die in zoveel hedendaagse producties zo overduidelijk naar voren treedt? Ook dat is een vraag die deze aflevering aan de kijker opdringt, en het leidt soms een klein beetje af van het verhaal, waar het om zou moeten gaan. Zou het verder niet boeiend zijn geweest, dan zou het genoeg zijn om deze aflevering op af kraken. Maar dat is het niet, want dit verhaal en de karakters en setting zijn wel degelijk interessant. Deze sterke dames zijn boeiend om naar te kijken, en ik ben benieuwd hoe het verder gaat.