Resident Evil 4 Review door Sid Lukkassen: "De Remake van Resident Evil 4 is een must-buy!"

Het verhaal is dat Leon S. Kennedy, overlever van de zombie-uitbraak in Raccoon-city, in Spanje is om de dochter van de Amerikaanse president te redden. Ze is ontvoerd door een religieuze sekte die in de ban is van bodysnatchers: parasieten die het lichaam overnemen en gaandeweg de zelfstandige wil van de gastheer uitschakelen om totaal één te worden met de sekte. Leon en Ashley raken geïnfecteerd en het wordt een ijzingwekkende race tegen de klok. Het verhaal rond de infectie is echter scripted dus je kunt er zo lang over doen als je wil, om alle sidequests uit te spelen. Die sidequests zijn een erg leuke én welkome toevoeging aan het origineel. Voor deze recensie speelde ik hardcore mode uit met 40 uur op de klok aan het eind van mijn eerste playthrough.

Je krijgt beslist waar voor je geld en ik kan meteen bevestigen dat het een werkelijk uitstekende remake is geworden. Met wat kritische aantekeningen – daar kom ik op. Een bekende vroeg of dit een ‘must-buy’ is. Het antwoord is: ja.

De graphics zijn werkelijk uitstekend. Het voelt soms alsof je middenin een horrorfilm zit. Je zult worden opgejaagd en je beklemd voelen, maar ook zul je gevoelens van macht en succes ervaren. Leon is namelijk nog net zo stijlvol en efficiënt in zijn dosering van geweld als in het origineel. Gaandeweg zul je sterker worden, en rijker, door het verzamelen van schatten, het mengen van geneeskrachtige kruiden en het opwaarderen van wapens. Als side-gigs kun je op slangen jagen, vissen vangen en je kunt kippen eieren laten uitbroeden. Het is nog net geen boerderijsim.

Hoewel RE4 één van de meest geliefde spellen is, hebben veel fans er gemengde gevoelens over. Het deel zette een koers in waarmee de serie wegbewoog van angst en horror, naar actie die uiteindelijk totaal over de top zou zijn en eerder bombastisch dan spannend. Resident Evil 6 bevatte gevechten tussen straaljagers, vliegdekschepen en torenhoge gemuteerde reuzen. Deze remake blijft precies op het scharnierpunt steken tussen horror en actie, en blijft in die zin absoluut trouw aan het origineel. Wel blijkt dat – door de verbeterde grafische kracht – de horror enger en realistischer in beeld kan worden gebracht. Dit helpt de remake om, zelfs met dezelfde gameplay, trouwer te blijven aan het survival horror genre dan het origineel.

Nu bevat hardcore mode enige ridicule difficulty spikes. Het hoogtepunt is – trouwe fans voelen hem al aankomen – het gevecht in de cabine met Luis. In deze scene wordt het duo belegerd door een niet-aflatende stroom vijanden. Hier liep ik tegen het probleem aan dat niet alle prompts soepel zijn: mêlee aanvallen, maar meer nog ‘finish him!’ prompts met het mes, als vijanden op de vloer liggen te transformeren, mislukken vaak doordat jouw input niet correct wordt geregistreerd.

Je ontdekt dan dat jouw vijanden, tegelijkertijd, wél uithalen, en ook nog eens vijf meter overbruggen binnen een seconde in diezelfde uithaal, terwijl jij met je mesje in de lucht zwaait, wanhopig proberend om die promp te triggeren. Dit probleem is minder groot op de lagere moeilijkheidsgraden, waar je meer ademruimte hebt omdat vijanden minder agressief zijn. Al ben je een ervaren speler: je gaat echt verrast worden door de opdringerige agressie van vijanden op de hardcore moeilijkheidsgraad.

Verder is de regenerator als vijandtype echt irritant op hardcore. Je moet hen raken op specifieke zwakke plekken met de sniper rifle. Maar hun bewegingsritme is bibberig en onvoorspelbaar. Omdat riflemunitie schaars is, kom je in een tergend patroon van schieten, en als je mist, de savegame laden, en als je raakt, opslaan. Of je moet je geduld opgeven en al je munitie er tegenaan gooien om ze met pure damage te doden. Dit is inefficiënt en op hardcore eigenlijk een no-go. Voor lezers benadruk ik dat ik het spel op de hoogste moeilijkheidsgraad uitspeelde om het meeste uit de ervaring te halen. Ongetwijfeld zal het allemaal meer relaxed aanvoelen op een lager pitje.

Van de muziek heb ik weinig gemerkt en weinig onthouden. De meest memorabele tracks vond ik sterker in het origineel. Wat de voice acting betreft vond ik Leon, Ashley en Luis erg sterk, Ada kan er net mee door, en aangaande Krauser en zéker Wesker vond ik de originele stemacteurs beter.

Wat Wesker betreft is Richard Waugh, in mijn ervaring, de beste stemacteur die het personage heeft gehad. Hij gaf hem een aura van arrogantie, mysterie en onpeilbare geslepenheid. D.C. Douglas stuurde het karakter meer de kant op van de overmoedige genocidale cliché superschurk. De stemacteur die Capcom nu heeft gekozen, weet het personage helemaal niet bijzonder te doen aanvoelen. Het is relevant om dit te benoemen omdat Albert Wesker één der meest gewaardeerde personages is binnen het Resident Evil universum en ook een overleden personage. De remake biedt kansen om hem opnieuw te doen stralen. Capcom lijkt, vooralsnog, die kansen te missen.

Volg The Nerd Shepherd op Facebook en Twitter

Ontevreden ben ik met het ontbreken van Mercenary mode, Assignment Ada en Seperate Ways. Het was al absoluut onvergeeflijk dat Capcom de Mercenary mode uit de Resident Evil 3 remake wegliet. PC spelers voegen randomizers toe, via mods, maar de spelers op console moeten het zonder randomizers doen. Hierom is Mercenary mode extreem belangrijk voor de replay value. Zonder randomizers kun je alleen maar dezelfde campagne herspelen zonder variaties.

De Mercenary mode zal spoedig alsnog worden toegevoegd als DLC. Maar het is een slechte ontwikkeling dat zaken uit het origineel worden weggesloopt en daarna als DLC worden aangeleverd. Een spel kun je namelijk fysiek bezitten, op schijf, maar DLC kan altijd worden ingetrokken of weggepatched. Dit versterkt een ontwikkeling waarbij uitgevers alle macht hebben. De consument wordt afgericht op een wereld waarin we alles in breukleen krijgen: you will own nothing and be happy.

Verder hou ik mijn hart vast of Hunk en Wesker wel in de DLC zullen zitten. Zoals een fan van de serie mij toevertrouwde: “Als Hunk en Wesker er niet inzitten, dan de-installeer ik het spel, raak ik het nooit meer aan, en spreek ik er nooit meer over.” Waar van akte.

+ Leukere en meer volwassen interactie tussen Leon en Ashley
+ Verdieping van het bestaande verhaal en meer achtergrond van personages
+ Toevoeging van nuttige en leuke sidequests

- De prompts van mêlee aanvullen en met name mes-finishers zijn soms inaccuraat en houterig
- Mercenaries en Assignment Ada ontbreken uit de main content!
- JJ is vervangen door een nieuw vijandtype dat lijkt te zijn weggelopen uit Winnie the Pooh: blood and honey