Recensie: "Barbie" - Het is allemaal de schuld van Ken

Laat ik meteen met de deur in huis vallen: deze film is overduidelijk niet gericht op mijn doelgroep, namelijk: (heteroseksuele) mannen. De film fungeert voornamelijk als een feministisch manifest dat mannen en hun 'mannelijkheid' belachelijk maakt. Althans, dat is hoe ik het ervaren heb.

Zo wordt bijvoorbeeld duidelijk dat in 'Barbie World' Ken niet meer is dan een accessoire van Barbie, net zoals haar huis, auto en andere spullen. Wanneer Barbie besluit naar 'The Real World' te gaan om uit te zoeken wat er mis is met haar aangezien ze begint na te denken over de dood, platte voeten en cellulitis krijgt Allemaal zaken die niet thuis horen in de perfecte wereld van Barbie. Ken, die samen met haar naar de “Real World” reist, komt in contact met echte 'mannen', wat uiteindelijk zijn hernieuwde 'mannelijkheid' beïnvloedt. Hij neemt deze verandering mee terug naar Barbie World, waar hij alle andere Ken’s aansteekt met zijn “mannelijkheid”, en er uiteindelijk voor zorgt dat de orde in Barbie World compleet verstoord wordt.

Een ander voorbeeld van dit feministisch sausje zijn de CEO's van Mattel, het bedrijf achter “Barbie”. In haar verblijf in de “Real World” ontmoet ze alle leden van het bestuur die, uiteraart, allemaal mannen zijn. Deze stereotypering wordt wederom flink aangedikt en op de hak genomen. Gelukkig is de oorspronkelijke eigenaresse van Mattel, Ruth, wel een vrouw. In de film komt ze als reddende engel een aantal keer naar voren wanneer Barbie in de problemen zit.

Na de overname van Barbie World door de Ken's, smeden alle Barbie's een plan om hun wereld terug te winnen. Ze weten de Ken's jaloers te maken, wat leidt tot een uitbarsting van een onderlinge “oorlog” tussen de Ken’s. Gelukkig komt alles uiteindelijk goed en worden de Ken's weer netjes op hun plaats gezet.. Wanneer de orde is hersteld, lijkt Barbie te leiden onder een identiteitscrisis. In een vaag laatste tafereel met Ruth gaat Barbie terug naar de echte wereld om zichzelf daar om te laten ombouwen tot “echte” vrouw. Wat een absurditeit.

Het lijkt erop dat de film, bedoeld voor (jonge) vrouwen, al dan niet bewust een negatief beeld overbrengt van mannen. De film zit vol met onnodige seksualisering van Barbie door mannen en worden allerlei stereotyperingen rondom mannen flink aangedikt. Hoewel het concept van de film aanvankelijk leuk lijkt en het begin vermakelijk is wordt gaandeweg duidelijk dat het eigenlijk niet meer is dan een feministisch manifest. De film lijkt in mijn ogen niet bepaald een gezonde, positieve boodschap mee te geven aan de jongere kijkers.

Het is begrijpelijk dat deze reactie op de film mogelijk een vrij conservatieve benadering is, maar het komt vooral voort uit frustratie en teleurstelling vanwege de bizar hoge verwachtingen. De film beloofde wellicht iets unieks te doen en de hype rondom “Barbie” is enorm. Hoewel de film een sterk politieke lading lijkt te hebben is het toch de moeite waard om te vermelden dat de films een aantal dingen bijzonder goed doet, zoals de prachtige set’s en ook de epische openingsscène die een hommage is aan Stanley Kubrick's "2001: A Space Odyssey".

LEES OOK | Recensie: “Oppenheimer” door Sid Lukkassen – Een Flitsende Filmrit door Geweten en Geopolitiek

Het is duidelijk dat "Barbie" niet specifiek is gemaakt voor mij en dat is verder ook prima. Het succes van de film en het plezier dat veel mensen eraan beleven, is iedereen van harte gegund. In het kader van de 'Barbenheimer' hype ben ik duidelijk meer een Oppenheimer kind of guy. Met een sterk conservatieve bril krijgt Barbie van mij als eindbeoordeling een 4.